نه! به قانونِ داعش

نه! به قانونِ داعش.
===========
1) انتخاباتِ داعش:
مدتی "داعش" هوای‌اَش انتخـابـاتی شده
بینِ شرق و غرب، صیدِ بی‌مبالاتی شده
یک‌چماق در دستِ راست‌و یک‌هویج در دستِ چپ
کرده دنیا را علیهِ خویش و هرجایی شده
مانده از بیتِ خدای و رانده از بیتِ رجیم
برزخی لنگ در هوا و بس تماشایی شده
چون ابوبکرش لت و پار و کمی قاطی شده
نرمشی کرده درونِ جام و رؤیــــــایی شده
در خراباتِ مغان نــــورِ سـلاطیـــن دیده
شهروندان را رفیق کرده، خرابــــاتی شده
اندکی میزان آن و، اندکی در کامِ این
اندکی موزون آن و اندکی در دامِ این
کرده بیت‌المـــال را خرجِ صدورِ کینِ خویش
مانده چون خر در گلِ اوهامِ دزدانِ پریش
دائما در فکر مکر است و فریب و دشمنان
دشمنان از مردمِ مالباخته تا کـــــول‌بران
بینوا بی‌مردم است و فکرِ شمشیر و سپاه
عـــــاملِ بیم و اُمیـــــدِ مردمانِ بی‌پنــــــاه
او پیِ امیدوارانِ به قانونِ خــــــــــود است
ورنه خود داند که مُشت‌اَش باز و توخالی شده
گفته بگذار این خران بین خودی‌هایِ خودم
"یک نفر" را برگزیننــــد که "خیالاتی شده"
یک نفر را می‌کنم نـــــاز، که یعنی با من است
آن یکی را می‌زنم سیلی که یعنی بر من است
از میانِ چنــــــــد بادنجـــــــــــــانِ دورِ قاب‌چین
هر کدام را برگزینند مهره‌یِ اهـــــــریمن است
لیک از بهرِ اُمیــــــدِ کاذبی بر تختِ خویش
می‌دَمَد با وعده‌یِ بازیگران در بختِ خویش
پس دوباره مــــوج می‌سازد زِ راهِ طی شده
بینِ زَهرِ مانده در جام و زِ مَـــــکـرِ قیِ شده
گزمه‌ها را می‌دهد آموزشِ بــــــازی شده
انتخابات است در راه! "مردمِ یاغی‌شده!"
جاهلان را با کمی باج و کمی اشعارِ مُفت
مستِ مکر و فتنه‌هایِ بیعتِ آتی شــــده
سَربــــــــدارِ سُنّت‌اَش ضِـدِ خرافاتی شده
مُصلحِ بی‌بُنـیـه‌اَش از نــــو خرافاتی شده
می‌دَمد آتش به دامِ خودسری‌هایِ خودش
می‌زَند سیخــونکی با مزدبگیـرهایِ خودش
می‌نشیند آن وسط تـا اُمّتِ گیــج و مَـلَــنگ
 شــور گیرند از کفِ هیزم به‌دستــانِ خودش

------
2) مَش‌حسن "زورو":
مَش حسن! ای پیـــــرِ دانـایِ حقوق و امنیت
ای‌که خَشمَت یک‌شبه لبخند شد بر مملکت
ای که نقشِ "گزمه‌یِ خوب" از تکالیفِ تو بود
نقشِ بد را، آن پلیــــسِ دلقکِ رَعنـــا رُبُـــود
لطف کن آن شنل و آن ماسک را بَرکـَـن زِ رو
رُکّ و راست از نقشِ خود، از ناجیِ اکبر بگو!
پرسشی دارم: بدونِ مغلطه بــــا من بگـــو
از حقوقِ مالک و مملوک و شهروندِ عَـدو
ای که داری یک عبا بر قامت‌و، صد در پرو
فرقِ دَستـــــارِ سپیــــدِ تو چه باشد بـا زورو؟!
ای که رنگِ شُکلاتی است عبـــایِ یارِ تو
هر دو دلـداده‌ به رنگِ مشکیِ معمــارِ تو
آن‌که قانونش به‌جز تحمیـــلِ خود بر ما نبود
زورگیری و صـدورِ خویـش را بر پـا نمود
گفت: استقلال و... تقتیش و تجسّس خُدعه کرد
گفت: آزادی... ولیِ آزادیِ خــود را ستــــود!
آن‌که ملت را درونِ جیب اُمّت حبس کرد
"غیرِخود" قربانیِ قانونِ چشمِ نفـــس کرد.
با من از قانــونِ غصبِ حقِ شهروندی بگــــو
با من از داعش مَگو، از فرقِ خود با وِی بگو
فرقِ عَمّـــــامه‌یِ مُلّاعمر و داعــــــش چه بـــــود؟
جز که یک‌‌تن در هرات‌و آن‌دِگر در بصره بود؟!
شــــهروَنــــدِ پُفکی، مفتـــونِ وَعظِ مُفـتَــکی
چون‌که هر دو مُفتی‌اَند و پیروان را شیشَکی.
شهروندِ مدنی پرسشگر است و صاحب است
شهروندِ اَلَکی ، خونش زِ پرسش واجب است.
مش‌حسن! با من بگو از حَقِ شهروندِ خودی!
آن که تسلیم بُت است‌و کافــــران غیرخودی
با من از عَمّامه‌ِی اکبر، علی، یـــا خود بگـــــــو
از حقوقِ حَقّه‌یِ دَستــــــــــارهـا کُن گـفتـگــــــو
تا بدانیم حَقِ شهروندی کجــایِ کـــار ماست؟
تیشه‌‌یِ قانـون چرا بر ریشه‌یِ بیمـــارِ ماست؟
از خودی، غیرخودی، از رعیت و اربـــــــابِ ما
آن‌چه قـانـــــــونِ تو را از داعـشی کرده جــــــدا
فرقِ تــــــــــــــو با طالبـــــان و زورگیرانِ خدا
چیست آیــــــا؟ جنسِ عمّامه؟ و یــا حرف و ندا؟
مش‌حسن! لبخــــــــند تحویلم مَده، جانِ زورو
اَخمِ بغدادی شرف دارد به لبخـنـدهـــایِ تــــو
جنسِ تو با مَمّد و محمـود و اکبرهـــا یکی است
"یک خدا" تصمیم می‌سازد شمـا را بندگی است.
پس چرا شهــــروند را درگیرِ این بازی ‌کنی؟
با سَرِ مردم چـــــــرا نیّتِ سَر بــــــازی کنی؟
گــزمـه‌ها را آلتِ ارباب و رأی‌‌سازی کنی
رأیِ رعیت را چـرا اسبابِ بت‌سازی ‌کنی؟!
گر که با تردیـــــد، دین را خرجِ رأی‌اَت می‌کنی،
با منِ رعیت چـــــــرا با خویـــــش بیعت می‌کنی؟
مش‌حسن با من زِ مکر و حقِ شهروندی مگو!
آنچه در قانونِ اصلی غایب اســت، آن را بگو!
حَقِ شهروندِ تـو آیــــــا از بُتــــان پرسشگـر است؟
یا که چون اَفسـارِ خر از خَربَران فرمانبــر است؟
گر تو باشی بنده‌یِ مُلّاعمر، تکلیـــــف چیست؟!
فـرقِ مُلّاعمر و بوبــکر و اکبــر دستِ کیست؟
با من از اطلاقِ قانونِ یـَـــدِ مطلق بگـو
از فسادِ رعیت و اربـــابِ لاینطَق بگـو!
مش‌حسن! جانِ من و جان زورو پا پس بکش
از گذشته توبه کن! قانــون را بی کس بکش!
-------
3) نامه‌یِ یک کول‌بَرِ گورخواب*:
شهروندِ دولتِ شــــام‌وعــــــراق‌و، کول‌بَری
خسته از زندانِ داعش، بی عیال و همسری
زیرِ کوه بهمنی مدفون‌شده از بهرِ نــــــــــان
نامه‌ای‌بنوشته‌بَهرِخان؛ تو هم آن‌را بخوان:
...
دیــــرگاهـــی‌است که در میهنِ چل‌تکّه‌یِ مــا
رهبران را نیست تقصیری‌و هیـــــچ چالشگری
چون‌که: "قانــون" داده قدرت را به اربابی قَــدَر
تا که رعیت برگزیـنــــــد: "چـــــاکرانِ رهبــری"
این گزینش بهرِ ملت نیست! رأیِ بردگی است
بـَـــردِه را قانـــــون نــــــداده امتیـــــــــازِ برتری
"اَمــــــــــر" امرِ قادر مطلق: چه پیدا، چه نهـــان
"حــــــــکم" حکمِ او بُــــوَد در بازیِ فرمــانبَری
دیرگاهی است که پاسخگویِ ملت، نیست کس
ملتی محــــــــــــــروم از منزلتِ پرسش‌گری
ظاهرا اربــــــــاب با رایِ رعـایـــا رهبر است
لیک رهبر قدرتی دارد فـــــــرا از هر سَری
پیچِ گمراهیِ قانــــــــــون قدرتِ مطلقه شد
مصلحت در دستِ قدرت، اول است و آخری؛
چون‌که قانونِ پدر، بفـروخت حقِ نسلِ بعد
رهبران را نیست چاره‌، جـــز اَدایِ سروَری
هر چه او خواهد همان‌است سرنوشتِ من و تو
ترکمانچایِ اســـــــــــیران است: "جنگ‌ِ زرگری"
تا که این قانــــونِ استعماری‌و خوش‌ آب‌ورنگ
کرده ملت را به بندِ خویـــــــش، نباشد مَفَری!
جمله‌یِ جمهــــــــــــور و مردم، بندگانِ یک تنَند
هر وکیــــل و هر رئیــس، مصداقِ بـنـده‌ پروری
بازیِ منتخبـین، توجیهِ نصب و بندگـــی است
بازیِ ارباب و رعیت: لوطی اَست و اَنتـَـری
بازیِ قانونِ حق و باطل است و غصب و حــذف
یـــا تو بر حقّی و سَرخور، یا چو باطل سَرخَری!
یا که ایمان داری و بَهرِ خودی‌ها دَسـت‌بوس
یا که خارِ چشمی و غیرخودی، خیره سری!
گرگ‌و کفتارو سگ‌و موش‌و شغال در کارِ تو
تا تو دریـــوزه شوی، تن زِ شقــــاوت بِــدَری
گفت: ما یک وطن و یک بَدَنیم، وحدت چه‌شد؟
گفتمش: قانـــــون‌را بر تن کنی، پــرده دری!
گرچه قانون است بینِ من و تو حُــکم‌فرمــا
چون‌که مملوکیــــــم، مالک نکنَد دادگـری؛
گفت: مـــــا سهمِ همیم و تِکِــه‌هایِ گـــم‌شده
گفتمش: هر تکه سهمِ چپ و راستِ سَروَری
زیرِ دندان‌هایِ تیــــزِ کوسه‌یِ ایمان و کفر
یـا تو دندان‌گیری‌و یا تُف شَوی بر پـــادری
تکه‌ای در کامی و ذوبی در هضم و زَوال
یا نخود در نامه‌ای‌و مَقصـدِ نـــــامه‌بری
تکه‌ای در انتظـــــارِ گرگ و کفتار و شغــال
تکه‌ای کفتار و گرگ و روبه و "مُرده‌‌خوری"
کسب و کارِ کاسبان را تکه‌ها رونق دهند
گر بمــــانیم تکه تکه، لقمه‌‌ایم و مشتری
کرده تن را پاره قانون از خودی-غیرخودی
یک طرف ارباب‌و یک‌سو رعیتِ بی‌اثــری
فکرِ یک تن جمله بر افکارِ ملت سلطه‌گر
فکــرها در بندگی‌و فکرِ سلطان سَروَری
یک وطن را در دو قطبِ حق و باطل طالب است
"حق" ســــوارِ بی مهـــار و باطلان همچو خری؛
این خران را یک سَفر باید شود دستورِ کار
ورنه جفتک‌هــا زنند در حسرتِ همسفری
گفتمش: تا کی سوار است این عقوبت بر خران
گفت: تا آن دم که تعدادِ خـــــــران افزونتری
گفتمش: از بهرِ چه معمار این قانون نِوِشت؟
از پسِ آن وعده‌ها خُدعه نمود با خودسری؟
گــــفت: خـــون داده مسافر به رَهِ پرخطری
پس سَفَر حُــــکم شده، بر پدر و هر پسری
گفت: این عالمِ خاکی که رسیده‌ست به‌ما
نیـــسـت ملکِ پـدر و مـادر و اجـــــدادِ دری،
مالِکش هَـــست خدای‌و... تــو امـانت‌داری
راه و رسمی دارد این مذهبکِ جنّ و پــری،
راهِ تـــــو: راهِ شهیدانِ وطن باشد و بـَس
گرچه قانونِ سَفَر مثله کند خشک و تری؛
گفت: قانونِ سفر را نه تو دانی و نه من
بلکه در دستِ خدا باشد و آن‌راست دری:
"سَـــرِ او در یَــــدِ مـــــــولا و، مَنَم نایبِ او
وَ مَنَم دست و دل و پایِ تو را همچو سری
گرچه قـــانونِ پدر پــــاره کند میهن را
عاقبت بین خودی-غیرخودی هر نفری
گرچه وحدت نشود وحدتِ ملت با خویش
گرچه اعضاء وطن پاره شوند چون جگری
گفتمش: قانونِ معمار از سَرِ خدعه‌گری است
وحدتِ او: وحدتِ دنیاست با سلطه‌گری
او کجا وحدت کند با یک جهانِ مدعی
مدعی او باشد و او راست تنها سروَری
این محال اَست: "وطن" یک‌تنه باشد با خود
تا خدا داده به ابلیـــــــــس رهِ فتنه‌گـــــــری
پس کند رختِ خدا بر تن خود چون داعش
جمله در مرکبِ او مؤمـــن و جز او "دگری"
اَبر و باد و مَه و خورشید و فَلَک در یَدِ او
تا تو عاجـز شوی و راه به جــایی نَبـَری
راهـبر می‌رَوَد و می‌بَـرَدَت قـــــانونی
چه تو با او بِرَوی یا نَروَی، در سفری!
گفت: قانون خدا را به مَنَش داده به حکم
که منم قادرِ مطلق! وَ تو بی‌من هَدَری!
برگزینم زِ صفِ گزمه وَ دزد و مُفتی
حرفِ مُفت بر لبشان، وقتِ عَمَل هرزه‌دری
گفتمش: این همه گفتی که بگویی بت چیست؟
بت‌پرستی نَشوَد باعثِ علم و هنری.
آن خدایی که تو را داد تَوَهّم که وِ ای
هم مرا گفت که پرهیز کنم از شَرَری
گفت: "ابلیـــس" مُلَبّس شود از دعویِ حق
از چپ و راست جناحی که تواَش تاجِ سری
گفته: "اُدعونی و اَستجب‌لَکُم، زنده منم"!
وَ مرا گفــت: "که نزدیــــک‌تر از رَگ نَخَری!
گر تو مأمـــــــــورِ خدایی، حُکمِ اِذنَت بنَما
گر که ابلیسکِ اویی، پس مَر او را حَذَری؛
رأیِ من در حَذَر از تـــوست، به دور از صندوق
که در آن صندوقِ رعیت به‌جز ارباب نخری!
کــه تورا رأی خریده‌ست به میـــــــدانِ نبـرد
که شَوَد شام و عــراق مأمَن و... تو دَربِدَری!
بـــــاد در آتش‌و، زور و زر و ترزویـــــر: "قانون"
تــا تــو یک‌دَم نزنی پلک‌و گریـبـــــان نَــدَری.
گولِ "قانـــــون" مَخور و خانه نشین بی‌بیعت
تا که بی‌مـــــایه شَــــــوَد کثرتِ قومِ قَجَـــری،
مگر از سکه بینـــــدازی قانـــونِ ستم
تا تو کافر شوی از اصلِ بدِ سلطه‌گری
صاحبِ حَقّ تویی‌و راه نــداری به قُــــوا ؟!
این چه قانونِ فریب است؟ که‌تـو بی‌ثمری!
همه از بهرِ تو سردار و تو "سربــــازی دون"
شرطِ انصـــــاف نباشد که تو فرمــان بِبَری!
خــــــاک از اشکِ یتیمانِ وطن چون گِل شد
کی سزاوارِ تو باشد که زِ خــون دَرگُـــذری؟
پایِ تو در گِل خـــــونینِ رفیقان گـیــــــر است
آب و گِل حَقّ "تـــــو" باشد! نه هوایِ "دگری"
همه از بهرِ تو زنبـــــــور و وَطن چون کنـــــــدو
وِز وزِ مصلحت‌است: "تن که به زَخمَش سِپُری"
مَفُروش دامنِ خرداد، "به‌دو پـــول" در بهمن
روسپی! تن دهی و عصمتِ خود را نَخَـری!
خسته‌ام از خس و خاشاک و سیاست‌بـــازان
تا به کی ناله زِ بی‌خوابی و شب‌بی‌سحری؟
آن‌چنــــان تشنه‌یِ خوابم که ز بیداریِ تو
ناامیدم زِ امیــــــدی که به راه‌بَـــر بِبــَری
آن که راهَت بنماید به یَمَــــن، چــاه‌نماست
تا که خانه بی‌چراغ است، به مسجد نبری!
خدعه‌یِ قدرتِ مطلق همچو چتر است بر خاک
تا چنــــــــــان اســــت، نبارَد به زمین آبِ تری
تا زِ خیلِ خودیانی تو به قانــــــونِ نفاق
با چنین تفرقه‌ای، از چه اُمیدوارتری؟
چون که قانونِ دریدن زِ خودی آغاز شد
مانده‌اَم در هوسِ قهوه‌خورانِ قـــــجَری
عاقلا ! آن بد و بدتر نه تو را ملتزمند
جملگی برده‌یِ اربابِ خودَند! بی‌خبری!
آتشِ فتنه به قانونِ خطا مشتعل است
تا که آتش نکشد خانه‌یِ ما فتنه‌گـری
گر تــو هیــزم نَبَری معرکه‌یِ آتـش را
رونق از سلطه‌یِ قانونِ دوقطبی ببری
مملکت دود شد از سلسله‌یِ هیئتیان
دل نکُن خوش به اصول بَدِ عصرِ حجری
"اعتبــار" از کمکِ توست به بــــازارِ شــــام
لُمپَـن و پــــرده‌دران را نتــــــــــوانی بخری
همه از بَهرِ تو ارباب و تو رعیت همه عمر
تا به کی پرده‌یِ ناموسِ خودت را بدری؟
گفت مالک منم و بنده تویی؛ این: قانون!
باز هم گــوشِ کرَت را به صرافت سپری؟
کــــــر شده گــــوش فلک، از رَجَــزِ بیعتِ تــــو
این چه دردی است که باز فتنه‌یِ بیعت بخری؟
چاله‌ای هست میانِ من و تو در قانــــون
رأی با تــــو، که زِ روَیش بپَری یا نپَـــری!
وَرنه این چــــاله شود چـــاه و تهش سوراخی
گـــــر درافتادی و سوختی؛ نکنی نـــوحه‌گری!
نامه‌رسان:
خیام ابراهیمی
12 بهمن 1395
پی‌نوشت:
*درخواستِ کول‌بَری برایِ تغییرِ قانونِ اساسیِ داعش:
رأی تو، به خوانشِ داعش است! نه خوانشِ تو!
غیبتِ تو اما: درخواستِ تغییر قانون است و... رأی‌اَت بیعت.
**ما لعبتکـانیم و فلک لعبت‌بـــاز
از رویِ حقیقتی، نه از رویِ مجاز
یک‌چنـد دراین بسـاط بازی کردیم
رفتیم به صندوقِ عَدَم یک‌یک بـاز (خیام)

LikeShow more reactions

CommentShare

خون‌بازیِ آسمان با زمین

دقیق نگاه کن، خون‌بازیِ آسمان را با زمین: 1، 2، 3
1) تقدیر:
 به تقدیری و سرنوشتی مُقدّر، که بغض‌هایِ مزمنِ پنجره‌های سُفلی را ‌از آتشفشانِ علیایِ آسمان، یکی یکی منفجر می‌کند و آوار می‌کند وحدتِ خویش را‌ بر جانِ متکثرِانسان.
این است رسم روزگار.
منبع فیلم: (شهروند گمنام) یوتیوب.
.
2)آتش در بالا، سوختن از پایین!
آدم یادِ استراتژیِ سیاسیِ "فشار از پایین، چانه زنی در بالا" در زمانِ جنبش دانشجویی می‌افتد!
در تخریب ساختمانهای بلندمرتبه یک راه بیشتر برای فرود عمودی نیست.
هرچند محاسبه‌یِ مهندسی این فراز و فرود، گـــــاه متافیزیکی به نظرآید!
 ظاهرا کپسول‌هایِ گاز پیک‌نیکی، دور از مرکزِ آتش در طبقاتِ فوقانی علیا، خود به پیشباز در طبقاتِ زیرینِ سفلی (تا اسفل‌السافلین)، در عملیاتی خودسرانه، دست به این عملیاتِ انتحاری زده‌اند، تا ساختمان عمودی تخریب شود و صدمه‌ای به حقوقِ شهروندانِ رهگذر نرسد. مرحبا!
 البته فرضیه‌ای نیز مطرح است که ستون‌هایِ فقرات در طبقاتِ پایین، زیرِ بارِ فشارِ سقفی که از ذوب شدن ستون‌ها در بالا فروریخته‌اند، کمرشکن شده‌اند!
 پی بردن به راز این ماجرا را شیطان بزرگ هم بعد از ماهها تحقیق و تفحصِ کارشناسانه در ماجرای برج‌هایِ دوقلوی تجارت نتوانست حل کند! هر چند سوختِ آتش در آن دیار بنزینِ هواپیما بود و تجارت این‌جایی نبود. اما دوقطبیِ قانونِ ارباب-رعیتی دوقطبی است و حکمش یکی است.
و مکرو و مکرالله والله خیرالماکرین.
والله اعلم :(
.
3)خونبازی
خون اگر دامن بگیرد...خــــون ارزان می‌شود
مصلحت را کس نفهمد... دل هراسان می‌شود؛
"کینه" "درمان" می‌شود... تخریب آسان می‌شود
منطقِ قانون عیان و... مُلک ویران می‌شود!
صاحب ید مطلقه، کجا داند احوالِ خلع ید شدگان را؟
 هرچند: یدالله فوق ایدیهم ( دستی بالای دستهاست)، اما همه بهتر می‌دانند که در این شب‌های کاسبی، این حرف‌ها زیرخاکی شده و زیرِ آوار می‌سوزد و در چشم‌اندازِ آسمان و افقِ بلندمرتبه‌ی سیاست‌های کلانِ تک نفره‌یِ قانونیِ برج‌هایِ بابلِ آتی #پلاسکو ، دودی است در چشم رعیت‌ها.
 این را از نگاه بلند وزیر کشور و لبِ بی‌دردِ خندانش به آسمانِ آبی بی‌پلاسکو فهمیدم... وقتی همه چیز زیر پایش، زیرِ خروارها آهنِ مذاب در ولایتِ تهران و خاکِ وطن در خود می‌سوخت.
 این را از آرامشِ با طمأنینه‌ و باوقارِ سعیدی‌کیا (مسئول ایمنی و مالکِ قانونیِ پلاسکویِ القانیان) فهمیدم وقتی با خوشحالیِ هر چه تمامتر گفت: نگران نباشید! دو ساله پلاسکو را احیاء خواهیم کرد!
 این را از ورجه وورجه‌یِ شهردارِ بلندپروازِ پایِ‌تخت فهمیدم، وقتی در سِــپَـرِ امنیتی اخطارش به صاحبانِ سرقفلی (نه مالک پلاسکو) با خونسردیِ ستودنی در اتاقِ "بحران آتش" گل می‌گفت و گل می‌شنید و گفت: به من چه؟! تقصیر از من نیست!
لابد ملت خود باید به فکر چاره باشد و "کس نخارد پشت من... جز ناخن انگشتِ من!
نتیجه:
پیام را گرفتم که نباید زانو زد!
باید برخاست و برخیزی!
که صاحبِ ثروت و داراییِ شهر تویی و شهر دار تویی
و او حتی یارِ شهرِ مالباخته هم نیست و شهریار تویی!
برخیز بر پایِ خود از رویِ زانوانِ استیصال در نبردِ قانونیِ خودی-غیرخودی
تا او زانو زَنَد در پای تو
که او همه بــــار است بر شهر و شهر بــاز
زانو نزن شهریار!...
زانو بزن اما تو ای شهربازِ بار شده بر شهردار!
زانو بزن، پیش از آنکه زانو زنی ناچار.
که: مُلکِ مالکی که بالایِ سر مِلکش نباشد، بر باد است و... باد آورده را باد می‌برد.
خیام ابراهیمی
4 بهمن1395

ترامپه‌ای‌کاپوتین

ترامپه‌ای‌کاپوتین
=========
سفره‌یِ دنیا تنگ شده
بین شرق و غرب
کسی دلش برای سفره‌یِ جوجه‌ارباب‌ها نمی‌سوزد
جز دلال‌ها و گزمه‌ها با پوتین‌های‌ِ پاره‌شان ...
جز گنده‌ارباب‌ها و دَبّه‌های‌ِ پر از عرقِ دست‌سازشان
از نیرویِ کارِ گورخواب‌ها
وقتی برج‌هایِ دوگانه‌یِ تجارت جهانی
در نفاق و شکافِ قانونِ دوقطبیِ آتش می‌سوختند
زیر سایه‌یِ بالگردهایِ آتشفشان بر اوجِ آسمانِ ناخدا
وقتی قََدّ دکل‌هایِ نفتیِ آتش‌نشان‌هایِ جهان سوم
به طبقه‌یِ هفتم آسمانِ کوتاهِ کدخدایِ روستا هم نمی‌رسید
اما نوک شمشیرهایشان به بالاترین پنت‌هاوسِ جهان می‌رسید
در شکافی بینِ وحدتِ خودی و غیرخودی
بینِ رؤیاهایِ اسقاطیِ پروازِ امریکن ایرویز
و خرِ قبرسیِ ملانصرالدین در میدان‌هایِ مینِ شهردارِ شهریار
و بالگردهایِ مدرنیته‌‌یِ عاریه‌ای
که برای زورگیریِ وحدت
ولگردِ برج‌هایِ بایلِ خاورمیانه بودند در شهوتِ خون‌خوری
وقتی در ابتدایِ نیمه‌یِ دی ماه
ششمین سرِ اژدهایِ هفت سر
از سرِ اختاپوسیِ زئوس کنده شد و
خودسری هنجارِ ناهنجاری شد و
به آتش زیر خاکستر خنده زد و
با آبپاش‌هایِ ضدشورشِ مدرن
آتش را خاموش کرد و آوار شد بر آتش‌نشان‌ها
در خودسوزیِ دگرسوزها
کسی دلش برای سفره‌یِ جوجه‌ارباب‌ها نمی‌سوزد و
کسی زیر آوارها می‌سوزد هم‌چنان
در امیدی به تدبیر اژدها و پرومته در زنجیر و در آتش
بر بالِ بالگردهایِ اسقاطی که از ودکایِ روسی سرمستند
در آخرین روزِ دی ماه.
بدمستی اما
چو بهمنی سنگین در راه است
از قله‌هایِ بلندِ اهرامِ مصر
بر کولِ سیزیف‌هایی که سنگ بر پشت
نباید به قله برسند!
در نبردی آتشین
بر سفره‌یِ بی‌رقیب رؤیایِ امریکایی
وقتی در مراسم تحلیف
جهان را به قانونِ ارباب و نوکرهایش دعوت کرد و
ودکایِ روسی نوشید
در آخرین روزِ دی ماه!
بینوا آتش‌نشان‌ها
مچاله و سوخته
در توهمِ جوجه زئوس‌ها...
میانِ تَرَکِ لبخندِ سنگیِ چتربازها و خلبان‌هایی که
سقوط خواهند کرد بر فرشِ سوراخ از عرشی که بافته‌اند
دیر یا زود و سرمستانه
از اصالتِ ودکایی با برندِ
ترامپه‌ای‌کاپوتین‌.
خیام ابراهیمی
1 بهمن  1395

Like

Like

Love

Haha

Wow

Sad

Angry

Comment

Share

پلاسکو و زلزله‌یِ در راه

#پلاسکو و زلزله‌یِ در راه
از جایِ خالیِ مردم در نظام و قانونِ شهرشان
قربانی گرفت آتش‌فشـــان از دلیرانِ آتش‌نشــان
شهردارِ بلندپرواز!
زانو بزن!
فرض کن الساعه مولایت بر تو ظاهر شود و به تو بگوید:
از آسمان به زمین فرودآی و زانو بزن! در پایِ ملت و #استعفاء بده از نظامِ اراده‌کُش! که امنیتِ مردم در هوایِ قانونِ امنیتیِ شما بر باد است!
شهردارِ پاسدار و چترباز و رئیس جمهور و هزار شغلِ امنیتیِ دیگر!
سردارِ امنیتیِ همه‌کاره! دکتر، مهندس، سرهنگِ خلبان!
هلی‌کوپترهایِ آتش‌نشانی‌اَت کجاست؟
که امنیتِ قربانیانِ بی‌حقوقِ شهروندی، از جنسِ امنیتِ قانونِ تو و خودی‌ها نیست!
 چون همیشه هیچ حس تاثری، غمی، اشکی میانِ برقِ چشمانِ شکفته از خنده‌هایِ سردت بر احوالِ پدران و برادران و همسران در حال سوختن زیر آوار نبود! آمده بودی اما دیرت شده بود برای امور خیریه در زمین‌هایِ بکر و مُفتِ خانمانت!
شاید به عقلِ بی قلبت نرسد... اما صاحب آن زمین‌ها اینک زیر آوار در حال سوختن است!
شاید برای همین شادی!
امروز بیل‌بوردهایِ ریاستِ جمهوری‌ات بر پلاسکو آتش گرفت و یکبار دیگر باختی!
 پرچمِ دبدبه و کبکبه ‌و بادِ غبغبت بر باد ای رضا‌شاه ثانی که فرق مدیریتِ مدرنِ شهری و حقوقِ شهروندان مدنی را با مدیریتِ هیئتیِ خودسرانِ گازانبری هنوز نمی‌دانی!
که: گــاوِ نر می‌خواهد و مردِ کهن!
 ساختمان پلاسکو و چهارهزار شاغلش بر باد رفت و جان‌ها گرفت! بدون اینکه دشمن، هواپیماهایش را با باک‌های پربنزین به آن بکوبد!
.
 نگو که تحریمیم و بی سلاح! که انقلابی که با فحش و گروگانگیری آغاز شود، باید که با تحریم و فحش و گروگانگیری به بن بست رسد و بر سر ملتی عقیم آوار شود!
 ای آن‌که معنایِ چماقِ امنیتی بر سر ملتِ غیرخودی را خوب می‌دانی و سناریویِ بازیِ زبانیِ گازانبری را با امنیتی‌ترین حقوقدان نظام، خوب بازی کردی!
 بدان! هر کس که متاعی برای عرضه و صدورش به دنیا دارد، ابتدا باید در زندگیِ دنیا به کار بندد و در نان، نه در صدورِ خیالاتِ عهد بوقی به جانِ جهان. او پیش از عَرضه‌ی متاعش، باید عُرضه‌یِ حفظ و نگهداری‌ و توسعه‌‌یِ رفاهِ مردم را داشته باشد؛ نه با انحصار و فحش و خط و نشان و حذف و تهدید و شعار مرگ و دشمن‌تراشی و داغ و درفش، که با بصیرت و تدبیری عمومی با حضور تمام مردم، و نه تک نفره! که اگر بنا بر شعارِ مفت باشد، باد هم با زوزه می‌وَزَد از نسیم تا توفانِ ویرانگر و زلزله‌ای که در کمین است.
کلان شهری چون تهران با ثروت‌هایِ بر باد نرفته‌ی فرامرزی‌اش، باید به امکاناتِ پیشرفته مجهز باشد!
 یکی می‌گفت: ظاهرا پرواز هلی‌کوپترهایِ آتش‌نشانی برای تسریع در اطفاء آتش، به‌علت منطقه‌یِ ممنوعه و ترس و لرز از نفوذِ غیرخودیان و بی‌اعتمادی و عدم امکانِ دفاع از جانِ یکی دو نفر، مجوزِ پرواز نگرفته‌اند!‌
 گفتم: اول ببینید اساسا هلی‌کوپتر و تجهیزات مدرنی در کار بوده یا نه؟ و یا تنها باید به شوکرها و آبپاش‌هایِ ضدشورش و موشک‌هایِ قاره‌پیما افتخار کنیم؟
 عقوبتِ آن آتش‌به‌پایی و دون‌کیشوت‌بازیِ حقارتبار و لافهای زنجیره‌ای، جای بسی تاسف و تاثر دارد و باید خون گریست بر حالِ ملتی همواره در آتش و بی‌پناه و غیرخودی در قانون شهروندی.
اگر شهر 122 میلیونی با آن همه ثروتِ ملی، آنقدر بی‌صاحب است که امروزه تجهیزاتی مدرن برای حفظِ امنیت شهروندانش ندارد، پس وای بر شهردار و اربابش که وقتِ زلزله لابد از حالا باید التماس دعا داشته باشند‌ و وقت جنگ لابد تقدیراتِ الوهی را بپذیرند با جام زهر و نرمشی قهرمانانه و نوحه بخوانند از حالا به هفتاد روایت!
 عقوبتِ مردمی که، قانونا غیرخودی باشند و نامحرم، و در قوایِ سه‌گانه و در نظام تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری و مدیریت منابع‌ملی عقیم باشند، بهتر از این نمی‌شود!
 وقتی حریم و حقوق انسان در قانونِ اساسی ذیل قدرتی مطلقه ابتر و بی‌حرمت باشد، از قانونمداران و امیدواران به این قانونِ تفرقه برانگیز و غیرخودی‌کش، بیش از مدیریتی هیئتی و حسین‌قلی‌خانی توقعی نیست،
وای بر متولیانِ بی‌مردم!
وای بر خاکِ بی‌مردم!
وای بر قانونِ اساسی
 که ذبح کرده ملتی واحد را به دو شقه‌ی کافر و مؤمن و چون دشمنِ غیرخودی پایِ نالایقانِ مرفه و پیمانکارانِ بی‌دردِ مزدور مثله می‌کند. که هر چه می‌کشیم از قانونی است که 38 سال به شما ملتزمینِ غیرپاسخگو میدانِ تاخت‌وتازی انحصاری داده در انتخاباتی غیرمردمی.
 وقتی صاحبانِ زنده و اصلیِ وطن، بنا به قانونِ مرده‌یِ دیروزی، بالایِ سر ملک خویش نباشد، باید که اوضاعِ امنیتشان بدتر از این باشد و روزافزون شود:
که او زانو بزند زیر آوار و
تو از فراز آوار شوی بر جان‌هایِ سوخته...
برخیز هموطنم!
که صاحبِ شهر تویی و شهر دار تویی
و او حتی یارِ شهر هم نیست و شهریار تویی!
برخیز بر پای از روی زانوان
تا او زانو زَنَد در پای تو!
ای همه بــــار بر شهر و این شهر باز
زانو بزن!
پیش از آنکه زانوی بزنی.
#روزه_انتخاباتی تا #تغییر_قانون_اساسی برایِ حضورِ تمامِ ملت بدونِ تفتیش عقاید، در راستایِ همزیستی مسالمت‌آمیز و وحدت ملی.
خیام ابراهیمی
30 دی  1395

LikeShow more reactions

CommentShare

رونمایی از دریدنِ فحشی برای شاه سلیمان غیرقانونی

رونمایی از دریدنِ فحشی برای شاه سلیمان غیرقانونی
===============================
 وقتی فحش و دریدنِ چشم و نگاه و تعرض و تجاوز به حریم خصوصی انسان، در تریبون و قانون، رایج و مقدس بشود و برود در کتاب کلاس اول فرزانه‌گی بنشیند و جای باز کند، آن‌گاه کم کم ادبیات و فرهنگ و کالبد و روحِ ملتی دریده و فحاش می‌شود، بی‌آنکه خود بفهمد!
 راستش را بخواهید، ما بسیار ناشکریم و خبر از بازار مکاره‌ی فرهنگِ خاورمیانه‌ای نداریم که چه به روز ملت‌ها آورده‌اند. در این امنیتِ گورستانی، خوشی‌ زده زیر دلمان و خبر از ناامنیِ روح و روانِ اعراب و ترک‌های منطقه نداریم، که چه می‌کشند از تحجر و دروغ و جاه طلبی پوشالی سردمداران و به چه روزی به خودکشی و غیرخودکشی دچارند و دچار کرده‌اند خودی و غیرخودی را برای سرفرازیِ اسلام با هزار روایت که لولویی است برای سرکوبِ رعایا و بندگان و بردگان توسط هزار سلطانِ صاحب‌قرانِ دیو صفت.
ای کالبدِ قانونیِ سلطانِ قَدَر قدرتِ عالم‌گیر!
حضرت ابوبکر بغدادیِ مابعدِ اسبق (ماقبلِ اول)
 ما می‌دانیم که شما از اولش زیاد ناهنجار نبودی و هر چه با شما کرد این قانونِ شبهه مکتبی بود! این قانون بود که شما را آنقدر ورز داد تا تبدیل به یک بچه شیطان شدی.
 با مکتبِ فحاشِ بَدَوی و روانِ دریده‌یِ قبیله‌ای و بصیرت هیئتی و اَخم و خشم و چماق خانوادگی و ذاتی و لمپنی و کینِ قلبِ بیمارت، بالاخره کارِ خودت را با کالبد و روح و روان مردم کردی.
ای روحِ بلندِ ابوبکر بغدادی در تمام دورانها!
بالاخره آنقدر زور زدی به صدور خویش به عالم و دریدی حریم به درندگیِ مثال زدنیِ پیدا و پنهان  و زیرپوستی، که ملتی را میان دریدنها، دریده و گرسنه و بی‌عاطفه و سنگدل و بی‌رحم کردی و دزد و خونخوار و زامبی!
دور از جان آن بخشی از ملتِ همیشه در صحنه‌یِ ما که هنوز چون داعشیانِ حرامخوار مسخ نشده‌اند!
 دیرگاهی است در دیار عراق و شام، که روزگاری از مستعمرات و ولایاتِ دولتِ اسلامفرارِ جهانگشایِ عثمانی بوده‌اند، شادی و امنیت از سرای مردم منطقه پرکشیده و فقر مدنی و فرهنگِ زورگیری عقیدتی و تسلیم و دروغ و ریا و رانت و فساد و فحشاء و دریدگیِ بَدَوی از تمام سکنات و وَجناتِ دزدانِ بیت‌المال و مزدورانِ تازه‌به‌دوران رسیده و کوچک‌زادگانِ بارگاهِ داعش‌مسلکشان می‌بارد و با اینکه روزگار را به صاحبانِ اصلیِ چاه‌هایِ نفت تیره و تار کرده‌اند و باز به مکر و خدعه با غیرخودی دم از مستضعفین می‌زنند و به قدرتِ لایزالِ غنائم و مالِ دزدی و افیونی خویش می‌نازند و شادی را از سفره و کام مردمِ کوچه و بازار دربوده‌اند و ملت را عین مور و ملخ به جان هم درانداخته‌اند؛ که مسلمانی یعنیِ مزدوری و پیمانکاریِ خلیفه‌یِ مسلمین و شریک مال دزدی شدن و رفیق قافله‌ی غافل ماندن و تیرخلاص زدن بر هموطنان و کفار غیرخودی. بر همین سیاق آقازادگانشان هم از مال مفت و رانت و پیمانکاریِ خلیفه، یابو برشان برداشته و بی‌مایه‌گان با مزارتی و پورشه جلوی کودکان خیابانخواب و گورخوابها که از بدبختی و فقر پوست هم را می‌کنند و استخوان هم را در چشم یکدیگر فرو می‌کنند، ویراژ هم می‌دهند و بستنیِ سالار لیس می‌زنند که دلتان بسوزد پدران ما چنین پااندازانِ تسبیح به‌دستِ ریشو و ضعیفه‌کشی هستند، که هر یک با چهار زنِ عقدیِ کوفی و چهار کنیز ایزدی و چهار غلمانِ انگلیسی در بهشتند و ما هم چون تخم آنانیم، لذا با چهل دوستِ نر و ماده‌ی صیغه‌ای اهل دیارِ قدسیِ دارندگی و برازندگی هستیم! گوئیا از انفجاری عنقریب در اندرونیِ کاخ‌هایشان ( همین روزها نه دورتر)غافلند! فلذا با نیتِ فروکردن ریشه در زمین‌هایِ غصبی، هی برای ملتِ هالو دم از قانـــون می‌زنند و حتی قصدِ برگزاری انتخابات برایِ برگزیدنِ میرغضبِ دست‌وپابسته‌ی دیگری برایِ اوامر و رهنمودهای داهیانه‌یِ خلیفه‌یِ مسلمین جهان دارند (نه ملت)، تا توفیق یابند مگر در اجرای سیاستهایِ کلانِ صدورِ انقلابِ زورگیرانِ عقیدتی، روزی به تصرف جهان و یا مقام رفیع شهادت نائل آیند (دومی انشاء‌الله تا هر دو سوی ماجرا فیض برند)! در این میانه کارگرانِ جنسی و غیرجنسی و بینوایان دزدی از جیب یکدیگر، گاه مشتی پرتاب می‌کنند و فحشی حواله به مگس رویِ شیرینیِ زندگی‌شان ... و سپاهیانِ کاسب و دلال و مزدورِ مرفه‌شان هم هی تیربارِ روسی و امریکایی و توپ و تانک انگلیسی به برج و باوریِ حلبی‌آبادها نشانه می‌روند، که یا ایهالضعفا و ضعیفه‌ها، اگر لال نمیرید، به حکمِ حکومتی شرعی و فراملی و قانونی و فراقانونی، با ناموستان فلان و چنانی می‌کنیم که قومِ مغول و عرب با ایرانیان نکرد. غافل از اینکه هر تجاوز و ستمی حدی دارد و آب که از سر مال و جان‌باختگان گذشت، چه یک وجب چه ده وجب! و آنکس که چیزی ندارد چیزی هم از دست نخواهد داد! و این آنهایند که باید از باختنِ امنیتِ خانمان خود بترسند، پس پیشاپیش به تهدید و تحدید و حذف و ضرب و جرح، بینوایی از جماعت را می‌ترسانند، تا موشی شوند در سوراخ! مردم زخم‌دیده و عاصی و ساده دل و هالو و بینوا هم خود را آماده می‌کنند تا از میانِ خیار و گوجه فرنگی سواشده، یک هلویِ آبدارِ بهشتی انتخاب کنند برای خلیفه که با شعارهای ناممکن دروغین، خوب بتواند فریبشان دهد چند صباحی، تا یونجه و خیار چنبرِ واکنشی سبز را در خیال نشخوار کنند و چند صباحی ملت را سرکار بگذارند به امید و تدبیر ابلیس و شیاطینش.. تا دوری دگر و روز از نو و روزی از نو.
 بفرموده‌ی اساتیدِ امنیتی روس و انگلس، برای رعایت پرستیژ اربابی، این ابوبکر بغدادی هم با یک اهن و تلپ و اخمی بیمارگون، آنچنان این روزها قانون قانون می‌کند که انگار این قانونِ حکومتِ مردم بر مردم است، نه قانونِ انحصاریِ وکیلِ دروغینِ خدا بر زمین و انگار نه انگار که همین قادر مطلقِ بینوا تا همین پریروز سکه از گدایان دریوزگی می‌کرد در کوچه‌پس‌کوچه‌هایِ خاکیِ شهر و روستایِ طاعونی به التماس و دعایِ خدمتگزاری و سرایداریِ جهنم و برزخ تا بهشت (و نه زورگیریِ عقیدتیِ این شب‌ها).
پُف نکن برای ما ای یــــوزِ پفکی از پشتِ سایه‌ها
مرد میدانی بیا این‌ســـویِ دیوارِ میرغضبان و بی‌مایه‌ها
به منطقِ تفنگِ یوزی و شمشیر دولبه‌یِ لوچت ننــــاز!
که به‌ مال و منال و امعاء و احشاء بیتِ شریفت قسم
سلیمانِ قانونی هم که باشی، ای گدایِ موذیِ دیروز!
ای دریوزه‌یِ جیب این و آن و اِی مرموز و ایِ کینه‌یِ شترهایِ پفیوز*
که علماء و عمامه به‌سرانِ نشئه‌ات که حکمِ شرعی و غیرشرعی می‌رانند برایِ مشروعیتِ تو
نان و خورشتِ اعتبارِ زهدشان بر بادِ هواست و
هر یک در هشت بهشتِ خویش
چهار سوگلی در همکف دارند و
چهار قوچعلی در بالا...
زیر سقفِ آینه‌کاری‌شده‌یِ خدایِ تو در هشت‌بهشت
میانِ لنگ و پاچه‌یِ حوریانِ و غلمان‌پرستانِ فاحشه‌یِ هیئتی و درباری
بزرگتر از خدایِ تو آن مـــوشِ کورِ مفلوکی است
که در هزارتویِ سایه‌ها و سوراخِ گور‌ها مخفی است و
جیرجیر می‌کند به معجزتِ عربده از سلاحِ گنده بلندگــــو،زان بلندایِ تالارِ فرعونی که
جیره بگیران و سربازان گوش به فرمانش پایِ منبر سروری، سودایِ گربه‌گی دارد
 و موش‌تر می‌شود هر آینه در پستوهایِ کاخِ رهبری
و تمام هیبتِ دین و ‌آئینَش به کین و زهرِ طاعون است در امنیتِ مردم شهر و
 دزدی از انبانِ نان خشکِ بیت‌المال و بمال بمالِ گلیمِ جبر و اختیار و اراده بین خودی و غیرخودیِ وحدت شکنِ دشمنِ قرضیِ فرضی و تفرقه بین خودی و غیرخودی...
شکافی اگر هست از قانون توست!
که وحدتِ همه با یکی، عینِ استبداد و بندگی است، نه استقلال.
گره زده‌ای هشت پایت را
به هشت راه بیداریِ غیرخود ای غدارِ مطلقه‌یِ وقیــــح
تا برای ذره‌ای هوایِ بهشت
به خواب‌هایِ اختگی پناه برند بی‌کفنان
به راهِ ناموسِ تو و سگ‌هایِ بیمارت
 که اگر از ترسِ سستیِ خانمان به دست همسایه‌گان، در ارادت و بندگی تو آلزایمر بگیرند، کارت تمام است! که کار دنیا بر عقوبتِ خانمان خودت نیز سخت بی‌بنیاد است.
درد گرسنگیِ نیالودن و پاک ماندن، در بن بستِ هستی خویش، همواره افیون نیست!
در لانه‌هایِ اَمنَت راه خواهند یافت همین روزها و شبهای دنباله دار
به وقتِ طاعون
وقتی که حتی خواب هم در خود نپذیرد گورخوابی را.
تا این مردم بینوا
روزی روزگاری نه چندان دور
خوشی را در کوچه پس‌کوچه‌هایِ بی‌شمایان جشن بگیرند
دور نیست! آن روزها...
 دور نیست! همین روزها که از دیوارِ امنِ شبِ آئین‌تان بالا روند و هر چه خورده‌اید و می‌خورید و در سر دارید را
از دماغِ فیل‌هایِ پفکی‌تان بیرون زنند تا در غم و شادی هم سهیم باشید دمی
مبادا چنین روزی به غارت و خونریزیِ برادر و خواهر
که اولین قطره در این فضل سردِ تنهاخوریِ دریوزگانِ زور،... دریا خواهد شد!
بگو که نوحه بخوانند چند صباح باقیمانده بر عقوبتِ خویش
که دفترِ حساب‌هایِ اجنبی‌تان افشاء و پیداست و... مسیر مافیا یکطرفه است!
مگر پیش از واقعه، چشم بگشایی و اقرار کنی بیداری و خواب نیستی...
بگو، مولودی بخوانند و بنوازند دلقکان با دو انگشت نیمه شادِ موقر
 باز به عربده و صدای خش‌دارِ فحش و دریدگی و تهدیدِ لاتهایِ حرمله و لمپن که سزاست در انتظارِ مختاری بریز و بپاشند و بنوشند
که فراموش نکرده روز واقعه را...
شکر که ما ملتی بی درد و در امنیتم به لطفِ قانون!
ای اهالیِ خاورمیانه!
می‌دانیم که روزگارتان پر درد و غم و در هراس است
روز و شبتان چون امنیتِ مـــا شاد باد و به رقص و پایکوبی و تدبیر و امید باد!
غبطه بر ما نصیبتان که ما ملتی نرم تن در فقرمقاومتی، معجزه گریم
در روزگارِ ضعیفه‌گی و خانه‌نشین کردنِ زنی که باید چهارده خیابانخواب بزاید
در فقری که از تدارکِ یک سقف برای دو نانخور انگشت به دهان است
مــــــــــــــــــا
در تدارکِ رئیس‌جمهور زنیم این شبهای جمعه به مانورِ رو کم‌کنی و قهرمانی
زنی که حقوقش با مرد برابر نیست و بر آن می‌بالد
ارزشش نصفِ بهای رجلیتِ حقِ تابعیت عقیمش است و از آن سرمستِ شرابا طهوراست!
پس بیائید چو ما شوید خوش خیال و برای خوش‌یمنیِ این وصلتِ مبارکِ باور و خیال
با هم برقصیم و درآمیزیم بی‌دغدغه و سرخوش
به نیت پنج و هشت و دوازده و چهارده و یکصد وبیست و چهار هزار پیامدار
که در دایره‌یِ کوچکِ خاورمیانه آمدند به پرهیز از بت پرستی و رهایی و
به یمنِ وجودِ بت‌پرستان همیشه‌ی تاریخ
جز فقر و جنگ و استعمار نبود بهره‌شان
در این فقرِ ویرانگرِ سرشار از بصیرتِ فرزانه‌گان روزگار.
خداوندِ عالی‌مقامان پوتین و اَسَد
ما را اُسویِ شما قرار دهد
و شما را عبرتِ ما.
خیام ابراهیمی
29 دی 1395
-------------
پی نوشت:
*پفیوز:
 محض رعایت ادب به محضر ابوبکر بغدادی اولِ گرامی و ریزه خواران و حرامخواران و شریکان دزد و رفیقان قافله ی ایشان و بیت مکرمه، باید عرض کنم:
 پفیوز بر خلاف هیبت غلط اندازش، پفی بیش در ابیات خشن ناسزاگویی نیست و ناسزاگویی بی ناموسیِ غیرقابلِ درمانی نیست! راستش اصلا فحش نیست (مثل دیوث که کار وطن فروشان است و وطن فروشی ایضا فروختن خاک وطن به بیگانگان نیست بلکه حراج کردن و خرید و فروش اراده ملی غصب شده بصورت قانونی است و با این حساب باید دید مشمول حال کدام ابوبکر بغدادی در خاورمیانه میشود...حساب کتابش با عاقلان و مردم آگاه و صغیرِ همیشه در صحنه‌)!
پفیوز دو معنای مفید دارد. که یکی هنجار و دیگری ناهنجار است.
1) معنای هنجار:
پفیوز گاهی یک خصیه ی تیلیغاتی برای رعب و وحشت دشمن است!
 پف کردن یــوز(از گربه سانان)برای بزرگنمایی خود و ترساندن حریف، باد کردن خود، خود را بزرگتر از آنچه که هست نشان دادن
2) معنای ناهنجار:
 یکجور صفت و احیانا بیماری روانی است که با یکی دو تا حب در هرساعت به مدت شصت هفتاد سال، خودبخود رفع میشود.
معنایش در فرهنگ دهخدا و معین چنین آمده است:
پفیوز: [ پ ُ ] (ص ) در تداول عوام ، سست و ضعیف و بیکاره . پَه پَه . پخمه . چلمن .
پفیوز: (پُ) (ص .) (عا.) بی غیرت ، بی صفت.
 توضیح: در قاموس جناب ابوبکر بغدادی ثانی، خرید و فروش اراده ملی، بیانگر بی غیرتی و پفیوزی نیست بلکه مصلحت نظام است. اما این جشن صمیمانه و مردمی دلیل بر پفیوزی داماد است.
 مراسم ازدواج ساده و صمیمی و مردمی در خیابان (نه در دخمه و پستو، و در حال پنهانکاری و رعب و وحشت).

https://www.facebook.com/753667771381839/videos/848567321891883/?hc_ref=NEWSFEED

کوکتل‌مولوتوف بر خنده‌یِ سوسک

کوکتل‌مولوتوف بر خنده‌یِ سوسک
از زخم‌چشی،‌ تا انفجارِ یک فـُحش
===================
1) انفجارِ یک فحش
می‌خندد مثل یک سوسکِ بی‌درد
خسته از نمایشِ این همه سیاه‌بازی
دیگر کسی دلِ سنگش تنگ‌تر نمی‌شود در این تماشاخانه
به مهر
در دو سویِ سنگرهایِ غریزه و درندگی زیرِ صندلی‌ها
در بصیرتِ تنهاییِ کنام‌ها و سوراخ‌هایِ ناامنِ فرزانه‌گی
در کوچه پس کوچه‌هایِ حوالیِ تنها تئاتر رو حوضیِ شهر...
گـَــردِ مرده پاشیده بر چشم و خشمِ فروخورده‌یِ این بمبِ‌ساعتی تکیه‌زده بر دیوارِ بی‌عاری و انتظارِ آفتاب
این گربه‌یِ خفت‌شده در جمجمه‌یِ ماموتی مُقَرنس در موزه
چنگال می‌کشد در آخرین کُــــــنج... به غریزه‌یِ کفتارِ مُقدّس
صفری میان صفرها...آچمزی برابرِ قانونِ زیرِ هشتی باشی و
در کارنامه‌یِ حبابِ افتخاراتِ چنگیزی بلـــــولی و
چون غباری مُعَلّق به وول خوردنی چهل ساله، بخندی؛
در نقطه‌یِ "بایِ" بالایِ دستارِ سپید و سیاهِ اَلِفی غدّاره کش
کِز کنی... چمباتمه... چون جنینی در غمِ زهدانِ مادر
در جمجمه‌یِ تنگِ و ورم کرده‌یِ یک کفتارِ بیش‌فعال
که سیخ به‌دستِ گورکنِ دون‌کیشوتی داده تا جانوارانِ جنگلی را ابلوموف کند
که قانونِ تیزِ چنگالش را اساسی چپانده در دقایق روز و شب هر سوراخِ گوری
به مرده‌خواری
تا هر دَمِ یک زنده به گور محتضر را، به بازدمی کوک بزنی
از این ستونِ چهارستونِ گور به آن ستون بکشانی در هراس و دلهره
از خروسخوان تا بوق سگ، تا شبِ بی هیاهو...
که گم شوی در بیکرانِ خواب و در رؤیایِ اَمنِ گوری دِگر
تا سپیده‌ی عقیم عینِ پُتک بخورد توی سرت
و گیج بزنی به توفیقِ هوش و استعداد
از ستونِ مقدسِ این فاحشه تا ستونِ آن پا اَندازِ ملکوت در برزخ
از نَفَسِ این قَفَس، تا قَفَسِ آن نَفَس... تا شب
که این‌بار... فریبِ خواب را نخوری به شب‌زنده‌داری
تا وحشتِ هجوم نویزهایِ نورِ بامدادان را
از پریز تلفن بیرون بکشی
که بگریزی به خواب و از کابوسِ عجز در مقابله با زنگِ خانه جان بکنی
تا رهایی در خاموشیِ اَمنِ شب
که بهشتی کوتاه و دون است در دنیا...
آه ای سپیده‌دمانِ لعنتی!
دارم به یک کوکتل‌مولوتوفِ مزمن تبدیل می‌شوم
در سفره‌یِ کفتارها و شغال‌ها و سگ‌ها و گربه‌ها و موش‌ها و سوسک‌هایِ چاه فاضلاب
که تحریم کرده‌ام ضیافتِ شادخواری‌هاشان را.
و خانه‌هایِ امنشان را بو می‌کشم شب و روز ...
تا اگر خنده‌ای هست
با هم بخندیم
به زخم‌هایِ مرگِ یک عزیز.
...
2) زخم‌چشی:
هنوز زنده‌ای و امیدی هست!
در ناتوانیِ بن‌بستِ امید و آرزوهایِ خفت‌شده، ناخودآگاه، در زورگیریِ قانونیِ معنایِ نان، و  در دلهره‌‌ی بین مرگ و زندگی، در فَوَرانِ ارضاء اراده‌ی عقیم، سرش را زخم می‌کند و زخم‌های خشک‌شده را می‌خورد، تا بچشد طعم خون خشکیده را و باور کند به بار نشستنِ امید به زنده بودنِ اراده را... دردِ کندنِ زخم اثبات می‌کند: هنوز زنده‌ای و امیدی هست!
 تا در تنفری افسرده‌تر شود، بعد از این خودزنی و خودخوریِ لذتبخش...تا آرام شود در این روزمرگی پیش از عزمِ خودکشی!
 کشف جدید: خودآگاه، دستش را زخم می‌کند و خونش را قطره قطره روی شیشه ردیف می‌کند و کوکی‌هایِ خونِ خشکیده را ذخیره می‌کند، تا با خیال راحت، در وقت انفجار، یکی یکی آنها را بچشد و آرام گیرد و بخوابد.
================
خیام ابراهیمی
25 دی  1395

LikeShow more reactions

Comment

Share