جذب یا حذف

جذب یا حذف؟
مسئله این است!

جذب یا حذف؟ مسئله این است!

انگیزشِ حرکت با جذب و هم‌افزایی انسانی؟ یا حذف رقیب در نبردی نابرابر و حیوانی؟ این یعنی کسب قدرت با بخشش و خلق؟ و یا مصرف‌گرایی و استعمار و استثمار؟ استعمار یعنی برده‌سازی و سطه با ابزار آبادانی، و استثمار یعنی بنده پروری با ابزار تخریب. نتیجه‌ی هر دو بهره‌کشی از انسان با 2 روش آدمکسازی است!

#هم_افزایی حلقه‌ی مفقوده در توسعه‌ی پایدار و حرکت معنادار به‌جای حرکت ناشی از تضاد ایدئولوژی خونخوار است. در این بازی انسانسوز، اربابان بومی و استثمارگران در شرق و خاورمیانه (از استالین تا قذافی و صدام و خمینی) خواه ناخواه کوسه‌های اربابان استعمار غربی و نئولیبرالیسمند. کوسه‌هایی که برای بقاء به جان ماهیان خودی و غیرخودی می‌افتند، تا با ارتزاق از گوشتشان، آنها را با فریب و تهدید و ترس، تحریک و ترغیب به حرکت و مقابله و ستیر و یا گریز ‌کنند و نهایتا در ساحلی دورتر از حوزه‌ی امنیتی خویش، به کام اربابان استعمار تعارف و تقدیم نمایند! سوخت این انگیزش را یک ایدئولوژی دوقطبی بین مؤمن و خودی، و کافر و غیرخودی، فراهم می‌کند! این تضاد در کمیته‌های انقلابی و بلشویکی و در شوراهای فرمانبری تبدیل به گروهانهای پادگانی میشود که باید قادر باشند برای صاحبان ژن برتر ایدئولوژیک سربازگیری کنند! معنای شورا در نظام ایدئولوژیک کارگاههای آدممکسازی است که شهروند را از ماهیت انسانی که برای کسب معرفت نیازمند اختیار و آزادی با آزمون و خطا برای هم‌افزایی است خارج میکند و شیره‌ی جان او را برای تزریق به ستاد فرماندهی و ازمابهتران می‌مکد! و سازوکار و معنای شوراهای محلی و بومی تا ملی-میهنی، تولید حس هم افزایی بر اساس وسعت وجودی خاص، اما سهام برابر در یک شرکت سهامی عام نیست. بدیهی است که چنینسازوکاری از سرعت توسعه میکاهد اما آن عقب ماندگی تاریخی را بتدریج و سریع جبران می‌کند! شکاف‌های طبقاتی را کم کم پر می‌کند و مناسبات اجتماعی را انسانی می‌کند! این یعنی تولید نور مهرورزی در خورشید جامعه. حال آنکه سازمانهای ایدئولوژیک که از پیش سرنوشت انسان را نوشته‌اند شبیه سیه‌چاله‌اند و ستاره ها را می‌بلعند و تبدیل به ماده‌ی تاریک می‌کنند! به همین دلیل است که بر اساس تجربه‌ای تاریخی در جبرجغرافیایی کویری ایران که شهروند را در قلعه‌هایی جداجدا از هم نگاه داشته، روابط زاینده‌ی انسانی تبدیل به روابط ارباب و رعیتی تبدیل شده است. زالوها باید به کرم‌ها که تنها مصرف میکنند خون برسانند. زالوها خود مصرف کننده‌اند! و امر مبارزه در دوران تسلط کرکس‌ها بر جنازه‌ی انسانها، ناممکن میشود! چون مناسبات قدرت به هیچ عنوان همچون دوران پسازآزادی که کبوتران دسته دسته در آسمان اوج می‌گیرند امن نیست!

.

علت اصلی عدم سامان مبارزات ملی-میهنی هم عدم تشحیص دو موقعیت #پیشاآزادی و #پساآزادی و ادبیات ناشی از دستگاه مختصاتی مربوطه، در چنبره‌ی نظام سلطه و در آوردگاهی نابرابر، توسط مبارزین است.

سلاخی انسان به بهانه‌ی عدالت برای آدمکهای جامعه، وجه مشترک استعمار و استثمار است. چه کسی پاسخگوی قربانیان هیروشیما تا سیبری و گورستان خاوران است؟

کماکان ادبیات سنتی و "سلبی-حذفی" بر مناسبات قدرت در ایران و جهانی حاکم است و هنوز مردم را در تضاد منافعی بین مؤمنین خودی و کفارِ غیرخودی تقسیم کرده و می‌درند! حال آنکه تضادی بنیادی بین منافع مشترک انسان نیست، تاعامل حرکت برای جنگی ایدئولوژیک با غیرخودی گردد! ایدئولوژی سازوکاری جعلی و صنعتی است، نه طبیعی. ایدئولوژی سازکار توسعه‌ی تباهی و انرژی تاریکی است.

در فلسفه‌ی نور دیگر نیازی برای جنگ با ابزار تاریکی در سیاه‌چاله‌های تاریکی نیست! هیچ تاریکی با تاریکی محو نمی‌گردد! برای رفع تاریکی، کافی است بر آن نور بتابد!

علی‌رغم شعارهای ایده‌آلیستی، حتی جهان سکولاردموکراسی هنوز عمیقا مذهبی است. برای سکولاردموکرات بودن لازم نیست که مذاهب بنده‌سازِ ابراهیمی را نفی کنی! بلکه کافی است انسان باشی و به‌جای دریدن، تنها پرده از خوانشِ سنتی و مذهبی دین موروثی برداری، تا حقیقتِ دین عین آزادی و استقلال از قدرت جزمی بت‌های دیروزی باشد! ایدئولوژی در اجتماعیات مدعی است جهان ناشناخته را از ازل تا ابد می‌شناسد! و این در حالی است که هنوز شکاف تاریکی (انرژی و ماده تاریک) در اولین لحظاتِ بیگ‌بنگ بدون هیچ توضیحی چون جهلی در دل ایمان دانشمندان و عالمان وجود دارد! کشف قوانین و مناسبات مادی و فیزیکی در هستی به هیچ وجه نتوانسته علت اصلیِ انگیزش حرکت در انسان را برای زندگی شرح دهد! حتی وابسته کردن انگیزش تحرک انسان به مناسبات فیزیکی، بنا نهادن مبانی علوم اجتماعی بر نظریات علمی است و فرضیه و نظریه عین حقیقت نیست.

آیا برای سنتز باید تزی در مقابل آنتی تز قائل بود؟ آیا این فرض می‌تواند انسان را به بلوغ و شکوفایی و امنیت برساند؟ آیا تضاد و جنگ می‌تواند موجب زایندگی انسان شود؟ بر این مبنا آیا زن و مرد با هم در نبردند؟! و یا در پی همیاری برای هم افزایی با رها شدن از فراغ و دردند؟ و براستی بنیاد این هم افزایی برای خلق انسانی دیگر چیست؟ جز مهرورزی و تابش نور در تاریکی برای شناخت مناسبات قدرت و توسعه‌ی خود با همدلی و همیاری، به جای سلطه و برده‌سازی و مغبون کردن با زور.

جنگ یا صلح؟ حذف یا جذب؟

به عبرت تاریخ، همواره بشر عقوبت قربانی شدن انسان را در تنازع بقاء و جنگ به علت تضاد منافع، چشیده است! آیا چنان فرضیات و نظریاتی که بنایش بر تضاد منافع است، می‌تواند کماکان با هستی انسان به نام علمی که بر فرضیات بنا شده بازی کند؟ در حالی که انسان به علت محاط بودن در محیط هنوز جاهل به توضیح ماده‌ی تاریک پس از مهبانگ(بیگ بنگ) است! پس منطقی است که بنای حرکت انسان تلاش برای شناختی بیشتر مبتنی بر اصل عدم قطعیت باشد تا بر اساس قانونی شبهه برانگیز در حق انسان جنایت نکند و بنای توسعه را بر قطعیتی شبهه‌علمی قرار ننهد که منطقش بر رخنه‌ای تاریک و ناشناخته در خلاء بنا شده است! بدیهی است که آن قطعیتی که بنایش بر فرضیات و یا ایمان و باوری غیرقابل اثبات باشد متزلزل است و چه منتسب به علوم طبیعی باشد و چه منتسب به علوم ماوراء طبیعی هر دو به صدور حکم حکومتی و قطعیت و ویرانگری منتهی خواهد شد! چه پرچمدار این قطعیت(بت پرستی) ترامپ و امپریالیسم امریکا باشد، و چه استالین و کمونیسم، و چه داعش‌مسلکی چون خمینی و جمهوری اسلامی.

حال اگر حتی پرچم آزادی در دست سکولاردموکراتهایی باشد که برای دفاع از آزادی انسان از سلطه، با قطعیت و به نام علم حکم صادر کند، در واقع پیرو همان راه سلطه خواهد بود! چون برای سرکوب یک بت خرافی از بتواره‌های جعلی دیگری بهره برده که قطعی‌گراست؛ نه نسبی‌گرا و لاادری.

چون دین آزادگی و استقلال از بت و بت‌پرستی، که ماهیتی فرازمانی مکانی دارد، نتوانسته اثبات کند که مناسبات قدرت و قواعدِ حقوقی و شرعی و مذهبی در مکان دیروزی، زمان منقضی نیست و فرازمانی است! باید بتوانی پوستین مناسبات مرده و موروثی را از مناسبات زنده‌ی امروزی برکنی. این یعنی رهایی از حق برتر مذهبِ تکنولوژی و مالکیت و سرمایه و ایدئولوژی که نسل زنده و نوزادان نیامده را در گورستان و چنبره‌ی ژن برتر دیروزیان زندانی کرده.

تغییر الگوی تنازع بقاء از جهان‌بینی مطلقگرای نئولیبرالیستی به روش‌های نسبی انسانی ضروری است. ما میان محیط، محاطیم و نیازمندِ عدم قطعیتیم؛ نه قطعیت در جدالی جاودانه بین جهان‌بینی‌ها. که جهان‌بینی از کمونیسم گرفته تا لیبرالیسم تا اسلامیسم، بر دو قطبی جنگ با غیرخودی استوار است. بکش تا زنده بمانی!

و این یعنی جنگ جنگ تا فتح جهان! با حذف غیرخودی.

اما چنین قطعیتی هرگز به صلح منتهی نخواهد شد! چون انسان آدمک نیست! و برای انسان ماندن نیازمند استقلال و آزادی توأمان بر اساس عدم قطعیت است.

این یعنی اصالت حیات نه متکی بر قطعیت اومانیسم است و نه قطعیت سوسیالیسم! این یعنی هم اومانیسم مهم است هم سوسیالیسم. و بشر ناگزیر از فراهم آوردن بستری برای آمیزش این دو است. تا از آمیختن این دو نوزادی سالم به بار آید که در روشنایی و امنیتی آزاد بتواند به جای جنگ و دریدن غیرخودی در تاریکی، در راه شناخت روشهای نو به نوی صلح و هم افزایی و همزیستی مسالمت آمیز، به همنوع خود مهر بورزد.

.

داستان پیشرفت ژاپنی‌ها را می‌توان با خواندن تصویر متن پیوست دوره کرد که آنها چگونه پس از خلع سلاح شدن در جنگ جهانی خود را در کورس رقابت اقتصادی و توسعه در جهان مطرح کردند. نه ژاپن و نه کره جنوبی نمی‌توانند الگوی آبادانی ایران فردا قرار گیرند! بنابراین نباید از ترس آلت و گزمه‌ی کدخدای دهکده‌ی جهانی، به رادیکالیسم و بنیادگرایی مذهبی و ایدئولوژیک پناه برد و لت و پار شد. فرمول ویرانگر داعش‌مسلکی بلشویکی تولیدی نظام استعمار است! بنابراین نباید سوریه و روسیه و کره‌شمالی شد!

ژاپنی‌ها هر بن‌بستی را با راهکاری نوین در عرصه‌ی کورس رقابت و تنازع بقاء در تجارت جهانی که نئولیبرالیسم جلوی پایشان گذارده بود با سعی و تلاشی چشمگیر باز کردند. آنها با پرهیز از فریز کردن ماهی و برای تازه نگاه داشتن طعم ماهیان صیدشده از عمق اقیانوس تا ساحل که روزها طول می‌کشید، نهایتا با انداختن کوسه میان حوض‌های کوچک آب در کشتی‌های صید ماهی، ماهیان را به تلاش و ورجه وورجه وامی‌دارند.

مطمئنا همین ژاپنی‌ها مدتی دیگر طعم تلغ هراس ناشی از کورس رقابت برای تنازع بقاء و دریده شدن لای دندان کوسه را هم درخواهند یافت که با گوشت ماهی‌های با‌نشاط فرق می‌کند، آنگاه شاید دریابند باید مبنای رقابت و حرکت از سر ترس ناشی از حذف و نابودی را به نشاط ناشی از هم افزایی و مهرورزی تبدیل کنند!

آنجاست که شاید گامی بردارند برخلافِ الگوی اربابان استعمار جهانی با یاری اربابان استثمار بومی و کوسه‌ها، تا شاید به قیمت هراس دیگران از مردن، طعم نشاط و امنیت زندگی را تنها برای خود نخواهند!

مطمئنا اگر زود نجنبد روزی نه‌چندان دور دوباره در این تنازع بقاء هراس‌انگیز، دور از هم افزایی، بلعیده خواهند شد؛ چون کدخدا همان زور برترِ کارتلها و تراستها و بانکهای بریتانیایی است که برای توسعه قادر است مردم خاورمیانه و افریقا و جهان پیرامونی را موش آزمایشگاهی خود کند.

#هم_افزایی مقدور است، اگر بنا را بر تمرین همزیستی مسالمت آمیز شریکان و سهامداران یک #شرکت_سهامی_عام بگذاریم. این الگو می‌تواند از انتخاب اپوزیسیون و حتی پوزیسیون از ایران آغاز شود، اگر بخواهیم!

شخصا به مبانی چنین راهی برای پیشگیری از ویرانی و امید به آبادانی در #مرامنامه پرداخته‌ام. نقشه‌ی راهی که امید را از تمرین هم افزایی از شوراهای بومی-محلی تا ملی-میهنی هموار و بارور می‌کند. راهی که بر زبان مشترک مبتنی بر حق آب و خاک مشترک استوار است و بر ادبیات #ایجابی_جذبی تاکید دارد نه ادبیات #سلبی_حذفی.

#خیام_ابراهیمی

8 مرداد 1398

با سپاس از جناب امیر سهی.

 https://www.facebook.com/photo.php?fbid=2362851433985879&set=a.1481637835440581&type=3

تحریم ایجابی در میدان

تحریم ایجابی در میدان، نه تحریم سلبی در لانه موش
رهبری بارها صادقانه گفته است:
" مهم نیست به چه کسی رأی میدهیم. مهم این است که همه بیایند!"
و خاتمی بارها با عوامفریبی مردم را به #بیعت با مردمسواری دیمی یک سالار دعوت می‌کند!

رهبر نظام به‌عنوان شریکی برابر با هزاران کودک خیابانخواب در آب‌وخاک مشترک، بارها صادقانه گفته: " مهم نیست به چه کسی رأی می‌دهیم. مهم این‌است که همه بیایند؛ حتی مخالفین، حتی آن شریک گورخوابِ قانونا غیرخودی و محذوف از نظام تصمیم‌سازی در سرنوشت مشترک که فرزند خود را به عنوان شریک رهبری در جوی آب رها کرده!" و لابد هر دو شب راحت خوابشان برده...یکی در گور و دیگری در تخت پادشاهی.

و خاتمی بارها عوامفریبانه مردم را به #بیعت با مردمسواری دیمی یک سالار قانونا مطلق‌العنان و همه‌کاره دعوت کرده.

1) چون موضوع فقط بیعت است و اساسا مسئولین 3 قوا، بموجب بند یک اصل 110 اختیاری ندارد جز نقش یک بازیگر پاانداز و لمپن و یا سانتیمانتال در سناریوهای فراملی سلطان صاحبکران قانونی، به نسبت استعداد ذاتی.

چون مهم نیست، حتی اگر هیچکس هم نیاید. یک میلیون جیره‌خوار کافی است برای خالی نبودن عریضه، سوار بر حق مشترک گورخوابها و خیابانخوابها. آنچه مهم است خوانش حداکثری صندوق سوراخ است که الحمدلله منه، این از تکالیف منصوبین ذوب در ولایتی چون جنتی و کدخدایی است.

پس، مخالفین می‌توانند در یک مکان و زمان از این فرصت حضور بهره برده و با یک صدا به این دعوتِ شبان‌رمه‌گی پاسخ دهند و در میهمانی ارباب، صراحتا اعلام کنند که: مخالفت ما با شما نیست! مشکل از #قانون_اساسی نسل مرده‌ای است که به مشت بسته‌ی خمینی اعتماد کرد و نفهمید شما را با قدرت مطلقه تبدیل به خدا کرد و بر جبینِ امتِ اقلیت مُهرِ مؤمن خودی و بر پیشانی اکثریت مخالفین داغ کافر غیرخودی زد. حال ما عزم کرد‌ه‌ایم که قانون را به نفع تمام شریکان خاک مشترک تجدید کنیم، و چون این خواست با عزم منصوبین و ملتزمین به قانونِ خدایی شما ممکن نیست، لذا اینک فرمان می‌دهیم که برای احیاء این نسل، رفراندومی با نظارت مردم برگزار شود تا تکلیف این مشروعیت مزمن و شبهه‌دار مشخص شود.

می‌توان بصورت مسالمت‌آمیز به حواشی این میدان امن رفت و در نظر داشت که با توجه به اینکه حفظ نظام از اوجب واجبات است و مکر و تقلب با غیرخودی از ملزومات انتخابات نظام است، بنابراین مهم این است که اکثریت انگشت‌سپیدان چگونه همایشِ خود را در مقابل همایش اقلیت مشروع، به نمایش بگذارد و قانون اساسیِ ویرانگر را از سکه بیندازد و برای خود مقبولیت و اعتباری غیرقابل کتمان برای تجدید و تدوین قانون اساسی نوین بخرد!

.

2) از تله‌های مجازی ناامن، تا مبارزات واقعی و امن، موش‌ها در تله موش دارای استقلال تصمیم سازی پاسخگو نیستند!

برای هدایت اراده مردم، ملت نیازمند به دلگرمی از وحدت اپوزیسیون با یک فراخوان عمومی است تا بصورت فراگیر به میدان آید! چون فراخوان انفرادی از #شاهزاده تا شاهقلی، فراگیر نیست!

در نظام ایدئولوژیک روسی، کار به جایی می‌کشید که زن شوهرش را به نظام سلطه می‌فروخت! بنابراین توقع واکنش مؤثر از سوی ملت به فراخوان‌ها گرد یک مشت گروگان که در وقت مقتضی فریفته و آلوده و متفرق و سرکوب شوند و یا از میانشان سردار الماسی بیرون بیاید که همه را از سر چشمه تنشه برگرداند و یا از ایشان پرونده‌ی فسادی برای شکستن اعتماد مردم رو شود و یا با جرزنی کار را به تنش و سرکوب بکشد، بزرگترین خطای تاکتیکی اپوزیسیون برای بازی در میدان دشمن است!

این به‌معنای انگ‌زدن به 14 تن نیست! این به‌معنای بازی در میدان ناامن دشمنی است که قادر است بازی را به هزار دلیل منحرف و آب را گل آلود کند تا ماهی خود را بگیرد.

برای تسلط بر سرنوشت خویش، باید در فکر تشکیل یک #ستاد_مشترک در اپوزیسیون خارج‌نشین و در مکانی امن برای تصمیم‌سازی بود، تا هم کسی گروگان نشود و هم اراده‌ی تصمیم‌سازی در دست افراد مستقل و قابل اعتماد ملت باشد تا مورد چالش و پاسخگویی تشکیلاتی قرار بگیرند و دارای یک سخنگوی کاریزماتیک باشند!

راه تشکیل چنین ستاد مقبولی که تنها بر حق مشترک تاکید کند(نه ایدئولوژی) را پیشتر در #مرامنامه بیان کرده‌ام که به باورم، بهینه‌ترین راه مسالمت‌آمیز و مطمئن برای تحولات بنیادی و قطعی بر اساس واکنش آگاهانه‌ی اکثریت مردم، در کوتاه‌مدت است.

راهی که امید را از تمرین هم افزایی از شوراهای بومی-محلی تا ملی-میهنی هموار و بارور می‌کند!

خیام ابراهیمی

7 تیر 1398

انتخاب و انتخابات

انتخاب و انتخابات

سوارکاری با اسب چوبی

انتخابات در نظام سلطه، سوارکاری با اسب چوبی است، که نتایج اخلاقی و عبرت اجتماعی آن منتهی به لذت بردن از مردمسواری دیمی است!

کودک که بودیم بچه ها یک تکه چوب را اسب خود میکردند و به تاخت و تاز روی خاکها گردوخاک میکردند و از غبارها احساس مؤثر بودن میکردند و در واقع ادای سوارکاری در می‌آوردند و گاهی دو لشکر می‌شدند به جنگ و گاه با هم مسابقه هم می‌دادند و گاهی در این بازی گریبان هم را هم می‌گرفتند!

و اینگونه شد که ما دلقکهایی حرفه‌ای شدیم که روی گوری که مرده ای در آن نبود هی گریه کردیم و دستمال کاغذی به هم تعارف کردیم و پاره کردیم.

حالا حکایت ماست و ادای دموکراسی و موضوع انتخابات و رعایت قواعد بازی بروکراتیک در نظام تصمیم سازی... و خلاصه اینکه وقتی تصمیم سازیهای کلان (سرنوشت ملت) در ید مطلقه حصر است و در دست مردم نیست، لذا مکانیسم انتخابات از پایه نامطمئن و مخدوش است!

چرا که مردم بر سرنوشت خویش نظارت ندارند! از صندوق انتخابات گرفته تا نماینده‌ای که معلوم نیست انتخاب ایشان است؟ یا مصلحت قدرت مطلقه؟ برای بازی در پارادایم همرنگی با سیاستهای کلان تک نفره که بر میلیونها انسان بار است و همه باید ارزش خود را با آن وزن کنند و به حساب شخصیتِ خودشان بگذارند!

در چنین سیستمی همه ادای پارلمانتاریسم را در می‌آورند تا بردگی خود را با تقدیر از بالا به پایین تطبیق دهند تا دارای قدرت و اعتباری اجتماعی گردند! حال آنکه این بازی باید از پایین به بالا رقم بخورد! کاری که بس سخت است! چون ذهن ما عادت کرده که مفتخوری کند! مسئله را دیگری بشناسد و دیگری حل کند! و طبق وسعت وجودی و استعداد خود نهایتا یا کرمی شود به جان مرده‌‌ی یک زالو... و یا زالویی شود به جان زنده‌گان بی‌اختیار.

به همین دلیل است که جای کارفرما و پیمانکار تغییر کرده و نظام ارباب رعیتی در پوستین نمایشهای دموکراتیک بازآفرینی شده است تا به چشمان بازیچه‌هایی که شیفته و مفتون مدرنیته شده است القاء کند و آنها را بفریبد که تو هم بازیگری .

در واقع نام سازوکار انتخابات در چنین نظامی را باید گذارد:

تلاش برای بیعت در انتخابات زیر عبای وحدتِ کفتاری در لباس کفتر

چالش انتخابات در نظام سلطه، تنها گردوخاکی کودکانه است برای همسازی با قدرت فراملی قدرت سلطه، نه بیشتر.

رای گیری در یک نظام سالم ، یعنی "قدرت تصمیم سازی گروهی" برای نوشتن سرنوشتی گروهی بر اساس اصل هم افزایی در بستری امن.

حال آنکه رای گیری در نظام سلطه، به معنای تلاش برای تطبیق با سرنوشتی است که دیگری می‌نویسد و تو اگر تن نفروشی در آن ناامنی! و تمام فاجعه در این نمایش عمومی گروتسک است که هنوز ادامه دارد!

اصلا رأی و رای گیری یعنی چه؟ و چگونه به حال رأی دهنده مفید و مضر خواهد بود؟

بدیهی است که تا مدعیان و مردم نفهمند که مکانیسم راستی آزمایی در رای چگونه باید باشد و برای چه باید رای دهند و یا تحریم کنند و چگونه باید آن رای و این تحریم را فعال و ایجابی کنند تا روشهای ایجابی و سلبی حول "رای" را معنادار و قابل اندازه گیری کنند، مشکل انتخابات در این مملکت حل نخواهد شد.

امنیت و بالندگی و زایندگی در یک جامعه‌ی مدرن و سالم، تنها در پروسه‌ی کشف مسئله تا حل آن بصورت گروهی رقم می‌خورد تا هم‌افزایی و بلوغ بین معلولانی که در معلولیت تاریخی و تحمیلی خویش مقصر نبوده‌اند، تضمین شود!

قدرت در بستر دو پارادایم، میوه میدهد: یکی تلخ و خشک و دیگری شیرین و آبدار:

1- رقابت نابرابر برای حذف رقیب مبتنی بر ادبیات سلبی-حذفی (با نفرت و فحش و تحقیر و تهدید و تحمیل و حل مسئله‌ی خود به دیگری با رجزخوانی و مهرطلبی با زور و زر و تزویر)

2- رقابت برای جذب رقیب مبتنی بر ادبیات ایجابی-جذبی ( یاری و مهرورزی برای شناخت مسئله و حل آن با شکوفایی استعدادها بر اساس وسعت وجودی و ایجاد امنیت برای دیگری)

.

موضوع این نیست که کاندیداتورها ممکن است کرمو از آب درآیند و با التزام به حکم حکومتی تعهدات خود را به مردم فراموش کنند! چون ایشان اصولا و قانونا برآیند تصمیم سازی شوراهای محلی و بومی و احیانا احزب و گروههای مردمی نیستند و تبعا به مردمی که وجود ندارد هم خود را پاسخگو نمیدانند... چون از سویی قانونا ملتزم به فرمانبری و سرسپردگی به سیاستهای کلان قادر مطلقه اند که همانا سرنوشت یک ملت است که از بالا به پایین تدوین و ابلاغ میگردد و همه ملتزم به همخوانی با آنند! موضوع این است که چنین نمایندگانی نه به دلیل اطمینان از اعتماد مردم در سازوکاری انتخاباتی، بلکه به دلیل تن سپردن قانونی به نظام سلطه ناگزیر از بی هویتی و بی شخصیتی هستند... چرا که اولا حتی اگر نلسون ماندلا هم کاندیدا شود، شما مطمئن نخواهید بود که آیا اسمش از صندوق بیرون می آید یا نه! گذشته از این اگر ناگزیر شوند بر اساس استقبال عمومی نامش را از صندوق بیرون بیاورند، معلوم نیست که برای تعدیل بین چپ و راست و کم نشان دادن شکاف راستین، تعداد را درست اعلام کنند یا نه؟ و اگر هم هر دو بر حسب بخت و اقبال و یا مصلحت درست باشد، معلوم نیست که اصلا قانونا اختیاراتش قابلیت اعمال اراده داشته باشد یا نداشته نباشد... و اگر دارای اختیار هم باشد، معلوم نیست که قدرت مافوق تاب آن را داشته باشد یا نداشته باشد و اساس به مصلحتی بزرگتر پاسخگو باشد یا نباشد! بنابراین می بینیم که فرآیند انتخابات در این نظام ماهیتا یک نمایش روحوضی است و اصالت ندارد... هر چند روایت آن بسیار هنرمندان باشد اما اصالت ندارد!

در واقع تا ساده دلان و فرهیختگان و دانشمندان آبدیده شوند دل مام میهن آب شود.

نتیجه: در یک سازوکار کلاهبرداری بدوی، تنها تعداد فیزیکی و میدانی که دیده شود به چشم می‌آید و مردم باور میکنند که "مـــــار" چیست؟ وگرنه برای قومی که به قدرت مناسبات قانونی اشراف ندارد بنویس کفتار و بخوان کفتر و یا بالعکس. نتیجه چیزی جز سرسپردگی و مچل شدن نیست!

همچنانکه 40 سال گرد همین صندوقهای بیعت زیر عبای شکلاتی و یا دستبند عوافریبانه و بی خاصیت سبز و سرخ و سیاه مچل شده است.

یعنی باید به موازات صف اقلیت صفی از اکثریت بست و صراحتا گفت قانون اساسی باید به نفع حضور تمام مردم باری نوشتن سرنوشت تغییر یابد و این اکثریت اثبات میکند که اقلیت حاکم نامشروع است.

در واقع باید عدم بیعت را در میدان ثابت کرد! چون مکانیسم راستی آزمایی با نظارت مردم مستقل وجود ندارد که بفهمیم یا نفهمیم به طرف دو تا را چهار تا نشمرده باشد و هزار تا را دو تا... و ضمنا شوراهای مردمی قابلیت ردیابی و نظارت بر نمایندگان را ندارد که بتواند ایشان را پاسخگو کند... مردم بصورت انفرادی میتوانند وقت بگیرند و خدمت نماینده‌ی ملتزم به ارباب برسند... همین! یعنی مکانیسم پاسخگویی وابسته به قدرت اجماع مردمی و امری بروکراتیک نیست...

بنابراین اگر کسی هنوز فکر کند که با مشارکت در انتخابات، با برگزیدن چوبی که اسب نیست، توانسته سوارکاری کند و یا تاثیری آگاهانه در سرنوشت خود داشته باشد باید در عقل او شک کرد (چون نمیتواند اثبات کند که آیا اصولا در دو مشت ارباب "گلی" هست یا نیست؟)

و اگر کسی فکر کند که با قهر و تحریم سلبی و مخفی شدن در خانه میتواند کاری مؤثر کرده باشد نیز باید در منطق خود تجدید نظر کند! چرا که چه تو بیایی و چه نیایی او مشارکت کنندگان را بالای 50 درصد اعلام کرده و بر مشروعیت قانون اساسی و قدرت فراملی و مطلقه ی خود که حاکم بر نمایندگان پشمکی مردم است مهری جدید خواهد زد!

بنابراین تنها راه مؤثر یک فراخوان عمومی است که مردم را به صورت مسالمت آمیز به میدانی به موازات در صف بیعت ایستادگان بکشاند، تا همه با هم در منظر تاریخ و دوربینها ببینند که تعداد کدام صف بیشتر است.

این یعنی "رفراندوم کیلویی" برای قومی در حال فرو رفتن بیشتر در گرداب بازیهای کودکانه به نام انتخاباتی که واقعی و راستین نیست و تنها ادا درآوردن است!

البته، تا ادبیات حاکم بر فضای سیاسی مملکت ارباب و رعیتی باشد، کسی نمی شنود که: نه هر آنکس که سر تراشد قلندری دادند...در واقع ملت در بازی انتخابات و تبعیت از دموکراسی تنها ادای ناقض و پوشالی اش را در می آورند و متاسفانه آنکه این جماعت را روی زبان خود نرم و لطیف و خوش می‌رقصاند اصلاح جلبانند ( گیریم به نیت خیر). چون اصولگرایان شمشیر را از رو بسته و اساسا رقصی جز رقص شمشیر بلد نیستند( البته به نیت خیر)!
خیام ابراهیمی
3مرداد 1398

جبران خسارت دو قادسیه

هشدار جدی به غارتگران جنگ قادسیه اول و دوم

کبکتان خروس نخواند! دور نیست، دیر نیست روز رستاخیز مردم ایران!

دین و ایمانتان محترم! اما شما تا 100 سال پیش ولایتی در حکومت عثمانی بودید! انگلیس با انگولک امپراتوری اتریش-مجارستان و صربستان و روسیه و آلمان، به نیت نفت و با آلت جنگ جهانی اول، شما را مستقل و علیه ملت اسیر ما، شاخ کرد!

شاختان با شاخساز خواهد شکست... در امید معجزه نتوان نشست!

درست که خمینی ارتش‌تان را به قیام علیه صدام انگولک کرد تا سیلی اول را او بزند و قانونا محکوم شود! برخلاف حالا که #ترامپ با زبلی سیلی اول را نمی‌زند و در فکر انتقام از گزکِ در نمک خوابانده‌ی بالا رفتن از دیوار سفارت و گروگانگیری به‌جای رفتاری دیپلماتیک است. اما تئوری راهزنی و گروگانگیری را شما با تجاوز و شمشیر به این ملت تحمیل کردید! و حالا با پنبه سر می‌برید! لطفا شرتان را کم و ایران را با سالارتان ترک کنید! تجاوز بس است ای مردمسواران هیئتی و قبیله‌ای و دیمی در کسوتِ قهوه‌ای مردمسالاری پارادوکسیکلِ دینی.ای بت‌پرستان مکتبِ التقاتی نجف!

آن سرنوشت و جنایتی که در حق ملت ایران و در اتاق فکر ناشناس و غیرپاسخگوی نظام سلطه رقم می‌خورد، فاجعه‌بارتر از حدّ تصور ماست که بخواهیم به فلسفه‌ی انتظار و امید به پرچمداران گروگان دل بسپاریم. از سویی قومی سرگردان و پراکنده و بازیچه و ناچاریم و واجب‌تر از نان شب نیازمند اتحاد و اطمینان از مکانیسم تصمیم‌سازی گروهی و نظارت بر سرنوشتی عمومی هستیم که به‌دست قدرتی مطلقه، آتش می‌زند بر هستی و #هم_افزایی خانمانسوزِ امنیتمان. بدیهی است آن میراثخواران سلطنت فرد بر جمع، که دست و پای زنجیر در #کیش_شخصیت، از شتاب برای #وحدت معنادار با تمام مردم پرهیز می‌کنند و در عافیت از چنین حس انسانی عاری‌اند، هنوز خبر از عمق فاجعه ندارند که دیر یا زود بت‌ها روزی خواهند شکست!

حالا که دور دورِ چپاولگری مردم بینوا و قانونا عقیم و یتیم ایران است و مردم شریف ایران به دریوزگی و سقّ‌زدنِ نانِ خشک و سرخی رخ با خون دل درافتاده‌اند، روی جنازه‌ی مردم ستمدیده و خفت‌شده و دریده‌ی ایران، غارتگران عرب و انیرانی، در جای جای ایران، #خانه و #زن و #زمین می‌خرند و به ریش ایرانیان محصور و عقیم می‌خندند! چون #سلطان_بصیرت به پشتوانه‌ی #بیعت_امت_مفلوک، برای ملتِ قانونا صغیر، جز خودفروشی و خودکشی و گریز و واگذاردن خانه‌ی مشترک به‌دست غرایز بدوی و با هدایت زیرپوستی و پشت پرده‌ی دستان استعماری، راهی باقی نگذاشته‌ است! دستان استعمار یعنی قدرت #انگلیس و #امریکا با یاری آلتی چون #روس که خوب می‌دانند که چگونه از جهان غیرخودی تا آخرین سکه و قطره‌ی خون خسارت بگیرند!

خسارات #جنگ_قادسیه_دوم را با سودش باید پس دهید و جبران مافات کنید! شاید ناگزیر باشید سرزمین خود را خرج کنید و آسیب‌های این تجاوز زنجیره‌ای به حیثیت ایرانیان را جبران کنید. هر چند آب رفته‌ی اولی به جوی باز نمی‌گردد!

.

اینجا شبیه سرزمین #کنعان نیست!

در یک سیمولیشن و بازآفرینی نامانوس و قیاسِ مع‌الفارق، همانگونه که پس از جنگ جهانی اول، سرکردگان انگلیسی قوم سرگردان یهود، زمین‌های اعراب و فلسطینی‌ها را خریدند تا یهودیان پراکنده و مورد آزار در عالم را به سرزمین تاریخیشان برگردانند و سپس با اخذ تائیدیه از سازمان ملل به آن مشروعیت بخشند، اینک سرکردگان عرب‌های عراقی و سوری و جنوب لبنانی هم با همان الگوی #انگلیسی با یاری زالوهای عرب‌زده و سکوت کرم‌های غرب و شرق‌زده، مشغول خریدن زمین‌های ایرانیانند. چرا که به قول #حسن_نصرالله به یمن وجود و تاخت و تاز سلاطینِ عرب در حاکمیت ایران، دار و ندار ایرانیان از آنِ قوم و قبیله‌ی ایشان است! براستی اگر تشکیل کشور اسرائیل لااقل موضوعیتی تاریخی داشت و تائید اکثریت نمایندگان در جهان را مال خود کرد، موضوعیت تاریخی خرید سرزمین ایران توسط اعراب شیعی چیست که با اولویت بخشیدن به حق ایدئولوژی ثانویه، حق بنیادی آب و خاک مشترک را از اولویت خارج کرده و به زیر می‌کشد و ثانویه می‌کند؟! آیا بنای این جابجایی حقوق اولیه و ثانویه ریشه در رویکرد سرکردگان استعمار و استثمار ندارد تا قادر شوند برای یک ملت در پشت صحنه سرنوشت بنویسند و حقانیتش را منبعث از اختیارات فراملی و قانونی بموجب بند یک اصل 110 بداند که دارای اختیار مطلقه در تعیین سیاست‌های کلان اقتصادی و سیاسی و فرهنگی و نظامی و در یک کلام رقم زدن سرنوشت ملی-میهنی است؟ بر این اساس است که جذب مشارکت اکثریت مردم در نمایش انتخاباتی، با نشان دادن شکلات توسط عباشکلاتی‌ها میتواند به معنای #بیعت و توافق مردم با هر سرنوشتی باشد! (حتی اگر با کالبد و پوستین یک روباه بنفش و یا یک نلسون ماندلا و گاندی بدون اختیار، کادوپیچ شده باشد!) به همین دلیل است که واکنش ملت به این دامچاله سرنوشت‌ساز است! و واکنش مؤثر یعنی تبدیل تهدید به فرصت برای قابل اندازه‌گیری کردن خواست اکثریت مردم در یک میدان واقعی در حواشی صندوق‌های سوراخ؛ نه اعتمادی کور و سنتی به خوانشِ مصلحتی رأی در صندوق‌های مجازی که مکانیسم راستی‌آزمایی آن در دست مردم مستقل نیست! استقلال و امنیتی تضمین شده در قانون که از تبعیت کورکورانه و تکلیف تسلیم در مقابل حکم حکومتی توسط یک گروگان، با هر نتیجه‌ای حراست می‌کند! با تن‌فروشی به چنین سازوکاری است که سرسپردگی یک ملت در چنبره‌ی یک #گروگان با اختیارات مطلقه و فراملی، می‌تواند ملتی را گروگان مطامع استثماری خویش و گروگانگیران استعمار کند!

.
بنگاه وطن‌فروشی

مدتی است که به اذن سرکرده‌ی غارتگران ، #سربازان_صدام برای غارت ایران، از شمال تا مرکز و جنوب و شرق و غرب، سکنی داده شده و با خرید زمین و ویلا و آپارتمان با تبدیل قیمتِ دلار دستوری به ریال لت‌وپار مخموری، به عیش و نوش از صیغه‌سرای مشهد گرفته تا سواحل شمال و اینک در لوکس‌ترین برج‌های سپاه سربازان قادسیه در حواشی شمالغرب تهران تا جنوب مرقد، مشغول تصرف ایرانند!

مطمئن باشید، فرزندان پاک‌سرشت #مام_میهن، در ازای خساراتِ جنگ #قادسیه_صدام، زمین‌های متصرفه و غصب شده را از حلقوم متجاوزان درنده باز پس خواهند گرفت و انیران آنچه پرداخته‌اند را برجای خواهند گذارد و خواهند گریخت!

تنها می‌ماند تسویه حساب با دلالان و سرکردگانِ بانک‌هایی که از خون ملت ایران و روی جنازه‌ی کودکان در چادرهای سیل و زلزله، به ایشان اعتبار و وام‌های سنگین پرداخته و امنیت هموطنان خویش را در آب و خاک مشترک به اجنبی می‌فروشند تا اسکوندش را در رگِ اهلِ بیت خویش تزریق کنند و نشئه شوند!

باید به ایشان اخطار داد که با بازپرداخت خسارات دو جنگ قادسیه از صدرِ تاریخ تجاوز تا اکنون، هر چه زودتر این سرزمین غارت شده را ترک کنند!

پااندازان و دلالان و پیمانکاران و ویژه‌خواران و شریکان دزد و رفیقانِ قاتل قافله، در جناح راست و چپ و میانه، از جمله فرقه‌ی اصلاح‌جلبان که دوقلوی داعشیانند به هوش باشند که خونشان را از غارتِ صاحبان حق، هر چه زودتر پاک کنند و به شوقِ استمرارِ حق دلالی، با راه انداختن کارناوالِ عوامفریبانه برای دعوت به همایشِ #بیعت در صندوق سوراخِ #انتخابات خودفروشی، بیش از پیش شریک جرم و جنایتی سیستماتیک نشوند که روز واقعه دور نیست!

#خیام_ابراهیمی

2 مرداد 1398

رونوشت جهت اقدام به، جاهل‌العارفین:

#لاریجانی #خاتمی #موسوی #کروبی #احمدی_نژاد #روحانی #موسوی_خوئینی‌ها #حجاریان و تمام سرداران گمنام و خوشنام و بدنام و یاران #معمار_خدعه از #عسگراولادی گرفته تا #اهل_بیت_ندبه ، بویژه کلیدداران #وال_استریت و پرده داران #در_پیت و کفشداران آل پوتین در #اتاق_فکر_لندن ... و ...

شاهزاده گرامی

#شاهزاده گرامی!

حیف نیست که در دامان مام میهن، لقمه‌ی چپ مرصادیان حکومتی با نارنجکِ سلطنت‌نمایانِ صادراتی شوید؟

سلطان گروگان نظام پیران، در 40 سالگی ویرانی ایران، نویدِ تغییرات ساختاری با #دولت_جوان را داد! این رهنمود روسی دستِ پیشی بود برای تداوم نقشه‌ی راه #راکفلر که شاه غافل از #هم_افزایی ملت را برد و خمینی را با امت زورگیرش آورد! نظامی که با قربانی کردن مهره‌های قدیمی و انتقال دلارها با پوشش اختلاس به بانک‌های بریتانیا، با یک تیر دو نشان می‌زند!

امروز #بوریس_جانسون برادر دوقلوی #ترامپ و رفیق #روحانی_انقلابی ، به‌جای #ترزا_می روی کار آمد!

راکفلر مُرد! اما #راه_امام تا آخرین قطره خون ایران، با شل‌کن سفت‌کن از چپ و راست ویژه‌خواران، ادامه دارد!

آیا وقت آن نیست که شاهزاده با تاسیس یک #ستاد_مشترک_اپوزیسیون به‌عنوان سخنگوی این شورا موجب وحدتی شود که مردم پراکنده را دلگرم ومتحد کند تا با یک شاخه گل سرخ، در میدانی میلیونی به میهمانی ارباب رود تا "قدرت" بصورت مسالمت آمیز به نسل زنده و واقعی منتقل شود؟ پیش از آنکه نظام در جنونی بنیادی خود را با واکنش قطعی ارباب عالم مواجه کند، تا منابع ملی به غارت رود و مردم را به کشتن دهد؟

خدای‌تان مُـــرد ای ناخدایان!

کامپیوترم میان دزدان دریادار سوخت و حرفی تازه نمانده ای کدخدایان!

دیشب که خرناسه می‌کشیدید در آغوش خوابِ خوشِ جهانتان

قهوه‌ام تمام شد و آب و برقم قطع شد و چون ظریف نواله‌خوار در ونزوئلای بی آب و برق و دارو، ولگردِ کوچه‌ها شدم... او برای تهدیدِ غیرخود و من از تحدیدِ دم و بازدم خود بی‌هوا شدم.

این عقوبت فردای شماست ای همه ساحل‌نشینان

خانه‌ها بر سرم ویران و قدم به قدم بیابانگردِ هقت خیابان شدم

کجا دانند حال ما سبکبالان ساحل‌ها؟

کدامتان در قلعه‌هایتان

در قبیله‌ای میان قوم تبهکار و بیت آقاهایتان

کنار کاسه‌ها‌ی گداییِ توالتِ طلای ترامپتان

شب از درد شریکان خاک، میان زباله‌ها خوابتان می‌برد و صبح بی‌دردید؟

آیا در شرکت سهامی عام ایران در صرافت تصاحب سهامی خاصید؟

و یا در بصیرت نابرابری انسان، از پایه و اساسید؟

کدامتان چون مادر عاریه‌ای آوانگاردتان "آنجلا مرکل"

از بقالی سر محله‌تان، بی گزمه و بادیگارد خرید می‌کنید؟

بادیگاردِ کدامتان چون ترامپ دست‌های مصنوعی‌اش را نشان می‌دهد و

دستان واقعی‌اش زیر عبا آماده‌ی شلیک است؟

کدامتان برای رهایی از وحدت با بینوایان

وقتی به خلق‌های جهان لبخند می‌زنید، در ذهن خود طناب دار غیرخود را نمی‌بافید؟

کدامتان آفتابه دارِ بیت مکرمید؟

من اهل کوچه باغ‌های امنِ شمایان نیستیم و هرگز برای معشوقی درون غزل‌ها نگریستم در عافیت و حرفی از جنس زمان نشنیدم

جانم به لب آمد و کس مرامنامه‌ام نخرید و خوش‌خوشان خرامید و رفت

یکایکشان از توبره‌ی شریکان آب و خاک مشترک، حال خودش را خرید و به شعاری غیرخود را درید، تا متحد نشود!

با هر فحش و رجز که در خاک مشترک می‌سرایی ای شاعرالشعرا

خشتی طلا از خون ما به قصر ترامپ و برج ناخدایان می‌بری از بیت‌الفقراء

حالیا باز هم شعار بده و #تکرار ‌کن دامچاله‌ی 2 خرداد را

و یا #براندازی کن با جیب خالی و پُزِ عالی، 25 یا 28 مرداد را

هیچ می‌دانی آیا:

اگر به پشتگرمی تریبون‌های هم متحد نشوید

و یکصدا میدان میلیونی را فتح نکنید و در شوراهای هم افزایی پاسدارِ مخالف خود نشوید... آنگاه کارتان تمام است؟!

پس چرا متحد نمی‌شوید ای صاحبان سرقفلی و کیش شخصیت؟

تا کی باید طعمه‌ی مرصادیان و سرداران الماس شوید؟

نکند شما هم گروگانید؟!

خیام ابراهیمی

1 مرداد 1398

مام میهن

#مام_میهن

به: سایروس خانِ کبیر!(پیرو نامه به #شاهزاده_رضا_پهلوی در2 پست قبلی)

85 متر بلندا، یعنی 2 برابر مجسمه آزادی در امریکا!

"مام میهن" نام مجسمه‌ای است زندانی و باشکوه در استالینگرادِ روسیه‌ای که قرنهاست فاسقِ نیمه‌راهِ بیوه‌های خاکِ ما شده، به‌یاد فرزندان شهید در جنگ جهانی دوم. "مام میهن" اما آنقدر بلندبالاست که همچون زن باباهای حکومتی دست قربانیان استالین در سیبری به دامانش نمی‌رسد! بالاخره باید فرقی باشد بینِ سربازان و ته‌بازانِ بیمار تا گمنام و ناچار و تکه‌پاره شده در خط مقدم جنگ با آلمان و یا در دفاع مقابل تجاوز رهبر فرزانه‌شان #آقا_استالین ! این است تقدیر مرگ به دست خودی و یا غیرخودی. یکی در بهشت اولیاء و ازمابهتران، یکی هم در جهنم اشقیا و نامرادان؛ از باختران گرفته تا خاواران.

مام میهن با آن قد و بالای رعنا، در مقابل مجسمه‌ی آزادی امریکا، یکجور رجزخوانی رهبرانه و عقده‌گشایی مادرانه برای پرکردن خلاء و جبران‌مافات دوران کودکی و استالینی است، که البته چه جان بدری و چه جان بکنی، اما جبران نمی‌شود! دنیا را هم جرّ بدهی، روسیه "امریکا" نمی‌شود! انگلیس این راز را خوب می‌داند که چرا همواره فرانسه دایه‌ی مهربان‌تر از مادری برای دعوای زن و شوهری این رفقا نمی‌شود؟ زن و شوهر دعوی کنند، گوسفندان قربانی باور کنند!

.

سیروس خان!

این روزها تکلیف شده که تمام سلبریتی‌ها از #رامبد_جوان تا علیجانی همه از #گوبلز آلمانی بنویسند! تاکتیک بمباران اطلاعاتی برای پریشانی بیشتر این قوم تبهکار تا دریوزگی و عدم وحدت غیرخودی و وحدت ذیل چکش خودی.

وقتی از #وحدت می‌گویم، از مقلدین شیخ گرفته تا جان نثارانِ پادشاه همه کهیر می‌زنند و جان جد و آبائشان در این گور تاریخی می‌لرزد! باز هم از باختران تا خاورن.

.

1) نیم‌ساعت پیش در خانه به شما فکر می‌کردم که چرا کسی شما را درک نمی‌کند؟!

داشتم در ذهنم شعری زمزمه می‌کردم که از برقِ نشئه‌گی و از شوق آن نیاز به عشقی راستین بنویسم که در چشمانتان موج می‌زد، وقتی در شب تولد فلان فرزند 40 ساله و مادر مهربانش براستی شاد بودید. همان شادی که کودکانی که در نوزادی والدینشان اعدام شده‌اند نچشیده‌اند و هیچ پرچمداری هم غمشان را نخورده! و ضمنا برای التیام خودم، دریده‌ترین فحش را نثار آن سمبول بت‌پرستی کنم در این دیار پربلا و #قوم_تبهکار خفت‌شده در جبرجغرافیا... که دیدم میان این‌همه بت‌بچه‌ی آریایی که با پتکِ بت‌بچه‌های حشری عرب بیابانگرد، هزار تکه شده‌اند و آینه در آینه گویی نفرتی مکرر و ابدی و پر شرر شده‌اند، چگونه می‌توان و باید دنبال مقصر گشت... تا شکمش را دوتایی سفره کنیم؟

یکی دو بیت در ذهنم سرودم و آمدم بنویسم که یکهو بر اساس تاکتیکی سیستماتیک، بفرموده برقِ حاشیه‌ی شهرِ لاکچری رفت... دنبال خودکار گشتم و آن را در جیب پیراهنم یافتم و دیدم مثل تهوع شهوانیِ #معمار_کبیر_تفخیذ با طفلِ صغیر شش‌ماهه، جوهر پس داده در قنداقِ جیبم... یاد کتاب #تهوع_سارتر افتادم و رفتم با آب و صابون و وایتکس بشویمش که فهمیدم آب نیست!... علتش را هر رهبر بابصیرتی خوب می‌داند: چون برق نیست! و پمپ آب بینوا هم حتی اگر بخواهد، نمی‌تواند آبی را که نیست اماله کند به نیاز طبقات بالایی این و آن، چه رسد به طبقاتِ زیر زمین یک آپارتمان!... رفتم یک بطری آب ذخیره بیاورم که دیدم در این رفت و آمد، رنگ پیراهن ماسیده به شلوار سپید و آن را هم جوهری کرده‌... دیدم ریده شد به اوضاع این غزل نورسیده و رها کردم غزالِ عشق و ماجرا را... زخمی و خشمگین از اینهمه بمبی که شبانه روز بر انسجامِ دقایقمان می‌بارد، گوشه‌ی پیراهنم به دستگیره‌ی درِ اتاق گیر کرد و آن را به عمد کشیدم تا جررّر بخورد و کمی آرام بگیرم!

در این هیر و ویر، آن دو بیتِ مقفای احوالِ شما هم کلا از یادم پرید و نشست روی درختِ بالای سرم (که ناپیداست)... این‌همه از عطشِ نیاز به "بود و نبودِ" عشقی ضروری و حیاتی است که عین دم و بازدم هم هست و هم نیست. عشقی که بتوانی در مسیلش جاری شوی تا جان دادن و غرقه شدن در دریا، تا در چاله چوله‌ها جان نکنی و نگندی در مرداب... وقتی نمی‌یابی‌اش، دوست داری به آغوش مآمنی پناه بری، تا آن امنیت بربادرفته مگر یکجور جبران شود. نامش را می‌گذاری مام میهن... و این همان است که هیچ‌گاه از گهواره تا گورهای بین راه در دامنِ امنش نیاسوده‌ای و از آغوشش محروم بوده‌ای... همانکه بی‌دریغ است و فراگیر و رایگان و حیاتبخش... مثل نور و هوا و آب و خاک مشترک... در راه همین عشق است که یکی از ناداری جرّ می‌دهد دیگری را و... یکی از بینوایی جرّ می‌دهد خود را.

.

2) به شوقِ نوشیدن قهوه‌ای تلخ و با امید به اینکه که گاز اجاق به قیمت خون به راه است و هنوز انگیزه‌ای برای حرکت از این دم تا بازدم، راهی برای گشودن قفلِ ذهنت هست. پس اجاق را روشن میکنی و قهوه جوش را برمیداری و می‌بینی که قهوه ته کشیده و حتی یک قاشق چای خشک هم در چنته نداری!... عشق سیری چند؟

3) عشق

یاد "جک استراو" افتادم که گفت عاشق خاتمی و موسوی و روحانی است... شاید عشقی از جنس عشق به لواشکِ زردآلو... به‌یاد کتابش افتادم به نام "کار کار انگلیس‌هاست" که از قوم تبهکار ایرانی می‌گوید که چرا میان اینهمه قشنگی مشنگند؟! و چرا این جماعت مفلوک همواره نیازمند یک قیم و آقا و عاشق یک دستِ هونگند؟... چون وقتِ مانورِ "دور همی" از فرط حرص به قدرتِ مفقوده، حسابی گیج و منگند، که حالا با این زورِ جمعی زیاد، به جبران مافاتِ عقده‌های اجتماعی، چه کسی را باید خفت کنند و به ریشش بخندند و جررّر دهند تا در غیبت کبرای خردجمعی، پیروز میدانی در دخمه باشند؟ با خودم فکر کردم میان "جک استراو" و خاتمی و خمینی و نوچه‌ها و گنده‌‌لاتهای نخودی تا لات و منات بزرگ، کدامیک از این بتها و بت بچه‌ها دیوانه‌ترند؟... دیدم از شاه گرفته تا شیخ، جملگی با قدرت هم افزایی این قوم فلک‌زده انگار بیگانه‌اند...هر کسی مشغول جر دادن ضعیف‌تر از خودش از گهواره تا گور دماغش را بالا گرفته تا شاخی شود برای غیرخود... نه برای بلوغ این قوم سرگردان، بلکه برای دریدن و وصله پینه کردنِ جورچین این ملت لت و پار و پریشان و تبدیلش به هیئت و امت خویش... شبیه یکجور اوراق کردن و دوباره سوار کردن ژیان تصادفی در تعمیرگاه به شکل مرسدس بنز. همه استاد صنعتِ خردکردن و مونتاژ تکه پاره‌ها به امید خلق مخلوقی به حکم بخت و اقبال و به هیئتِ شترگاوپلنگ که همه چیز هست جز آنچه به کار آید... پس استاد پریشان در پی شکستهای زنجیره‌ای، دوباره مخلوق خویش را باید جررّر ‌دهد!

انگار همه غافلند که این بشر برای انسان شدن نیازمند فیلسوفی مطلقگرا نیست! چرا که او فیلسوفی لاادری می‌خواهد که پروسه‌ی بلوغ را با امکان آزمون و خطای شهروندان مدنی میدان دهد؛ نه آنکه در کارخانه، بشر را تبدیل به آدمک کند و به خیالِ انسان افتخار کند!... تا به قول شیخ انصاری چاله میدانِ خراسان، در حال نشئه‌گیِ عرفانی، با صدای لاتی و کشدار بگوید: "خـــدا به جبرئیل گفت: گل آدم را بچــاق و او چاقید!" پس: تبارک الله احسن الخالقین! پس لابد ما هم آدمیم! پس شکر از حکمتت یا لات و منات! برویم سراغ کسب حلال و مخ زدن از پامنبریان و اشک چکاندن از خزعبلات و الهی به امید تو: امتی کیش و مات!

پنداری که خمره‌ی رنگرزی دارد این پرده‌دار بتخانه!... اصلا مایِ معلول را چه به علت و کار عشق و عاشقی در راه محرومان؟ ما تشنه‌ی مهریم و مصرف افیون فرزانگی و کیش شخصیت گدایمان... نه مهرورزی و ایثار و برپاکردن امنیتی برای بینوایان شهرمان.

هر کسی کار خودش بار خودش آتیش به انبار خودش

.

4) جهنم

اینجا شبانه روز جان و روانمان را به 1400 بهانه مسلسل‌وار بمباران میکنند تا هنگام تکه تکه شدن به امنیت رسند و کلی حال کنند! از بختیاری ماست که لامذهبها دائم‌الصلاتند و چپ و راست با آپرکات برای نفس‌کشی مجالمان نمی‌دهند! وگرنه باید روزی 5 نوبت قاتل هم می‌شدیم و به زحمت می‌افتادیم. آموخته‌ایم که وقتی دور هم جمع می‌شویم خودمان خودمان را منفجر کنیم و جرّرر دهیم تا خود را لایق ترحم و رحمت مکرر کنیم... تا بار سنگین از دوش مدعی کم کنیم و زود رفع زحمت کنیم....با اینهمه اما کسی زنده زنده نمی‌میرد... مرده‌ها یک عمر زنده‌اند و مرگ تنها با گواهی پزشک قانونی اثبات می‌شود که خود بالفعل قاتلِ زنجیره‌ای بالقوه است! بمب‌های خوشه‌ای از بیکاری و بی‌پولی و بدهکاری تا بی آبی و بی برقی و تهدید مامور شهرداری برای قطع گاز به علت بدهی عوارض شهرآزاری که باجش را نپرداخته‌ای، تو را چون جسدی محترم و بی‌آزار می‌کند! نارنجکی درون نارنج خوشبوی امامرود و شهسوار می‌کند!

چون در واقع تو چون همان فیلسوف لاادری موصوف شاهزاده‌ بی مصرفی و دیگر هیچ بمب خوشه‌ای هم میان کرمها و زالوهای نرمتن اصلا اثر نمیکند و این صبوری بیمارگونه‌ی بمب‌های متحرک تنها ما را می‌کشد، که در غار خویش پناهنده‌ایم و چشممان به شاهزاده‌ای آویزان است که او هم در غار خودش پنهان است... شاید هم زیرِ کار و بار سنگین خود و غیرخودش به دست فیلسوفی حرفه‌ای گروگان است...زیر این بمباران گوبلزی کسی نمی‌داند!... من چه بدانم؟

...

5) بالاخره در میان عرقریزان برق آمد...انگار تمام چشمه‌های بدنت اشکریزان باشد خیس خیس میشوی... شیر آب را که باز کردم دیدم جوهر خودکار روی پیراهنم حسابی ماسیده و مثل داغ پیشانی یک مؤمنِ خودی پاک نمی‌شود...

.

6) خلاصه اینکه خواه ناخواه ما گروگان یک سیستم مافیایی در کوره‌های آدمسوزی شده‌ایم و راه برگشتی هم نداریم جز آنکه یکی ما را نجات دهد که بداند چگونه باید با هم افزایی و ادبیات ایجابی-جذبی، و نه مردم آزاری و ادبیات سلبی-حذفی، با دیگران متحد شد... جوری که نه سیخ بسوزد نه کباب؟

در استاتوس قبلی نوشتم که چگونه "نوشته‌ام" توسط دوستان جاسوسم ریپورت و حذف شد و آنرا چگونه احیاء و زنده کردم. باز برمی‌گردم به همان جمله‌ی بالای استاتوسِ شهید قبلی‌ام در باب #قاتل_نجفی (به اقرار خودش) که با مباشرت دوستان چپ و راست از باختران تا خاوران، به دست زاکر برگ در فیسبوک به قتل رسید و من زنده‌اش کرده‌ام:

"از لبخند نجفی پس از ادعای جنایت گرفته تا اشک "ترزا می" در شکاف برگزیت، تا ضرورتِ وحدت اپوزیسیون با فراخوان‌عمومی جهت استرداد اراده‌ملی در میدانی امن، بین دو ارباب جهانی و بومی، چگونه باید قربانی موج‌سازیِ موج‌سواران سنگدل نشد؟

القصه: به قول جک استراو، کار کارِ انگلیس‌هاست(دایی‌جان ناپلئون)... چون بت‌بچه‌ها همه خود یک‌پا دون‌کیشوت‌اند! (خودم)

.

7) درس اخلاقی: امر مقدسِ قتل‌های زنجیره‌ای و توسعه‌ی گورستانهای باخترانی و خاورانی، ریشه در تصرف ایران توسط روسیه و انگلیس از شمال تا جنوب دارد!

مرده شور هم کسی نیست جز فرانسه. این وسط #امریکا رجزخوانی بیش نیست! او همواره شوهرننه‌ای تمرینی برای #مام‌_میهن است! می‌توانی سوسیالیست باشی اما به او عشق بورزی و نجنگی! که عشق معجزه می‌کند! چون با عشق دیگر نیازی به تجاوز به‌‌عنف و پزشک قانونی روسی و عاقد غیرقانونی انگلیسی و مرده شور آنارشیستِ فرانسوی نداری و خودکفایی! و بدین‌گونه به وجود محلّلان ویژه‌خوار غلمانی و آسمانی هم نیازی نیست تا معجزه کنند! معجزه از ذات زاینده‌ی مهرورزی و عشق است! آنگاه: چون که صد آمد نود هم نزد ماست.

#خیام_ابراهیمی

30 تیر 1398

قتل یک نوشته در باب قتلِ مقتول #نجفی

خودشناسی بی‌جربزگان ریاکار فیس‌بوکی با نانخورش #شریک_قاتل (به شهادت تاریخ) و #نجفی_قاتل (به اقرار خودش):
پس از نامه‌ی سبمولیک به #شاهزاده_رضا_پهلوی در استاتوس قبل، فکر کردم دیگر تمام حرفهایم را در فیسبوک زده‌ام و حرفی باقی نمانده؛ اما امروز متوجه شدم که یکی از استاتوس‌هایم با مباشرت یک دوست و توسط فیسبوک به قتل رسیده است. این دومین استاتوس است که توسط دوستان وطنی ریپورت، و توسط فیسبوک بی‌وطن حذف می‌شود. شاید هم کار کار انگلیس باشد! :)
اولی شعرگونه‌ای بود راجع به #شاعران_حکومتی با عکسی از #گربه_نره با عینک دوصفرهفت؛ که البته چون متنش را کپی کرده بودم بازنشرش کردم.
لجن یعنی: دست دوستی دادن به کسی که با او صادق نباشی. درست مثلِ دور از جان پیروانِ رهبر انقلابی که روی جنازه‌ی مردم با شهیدان و ولی دم #خدعه می‌کند و یک عمر به ریش ملت می‌خندد!
این نوشته راجع به #نجفی توسط برخی از دوستان ریپورت شد! در نوشته من به نجفی توهین نکردم... حتی حدس زدم که قاتل نباشد! تنها ماجرا را از منظر یک شهروند غیرخودی تحلیل کردم.
لابد باید تعداد ریپورت کنندگان بصورت سیستماتیک و با هماهنگی، آنقدر زیاد باشد و یا لااقل موردی را بر خلاف پروتکل فیسبوک، به زبان نشناس‌های فیسبوکی القاء کرده باشند، که تا بیایی خلافش را ثابت کنی، فرصت منقضی و نوشته حذف شود.
اثری از این استاتوس در استوری باقی مانده و چون از نوشته‌هایم کپی برمی‌دارم، متن اصلی هنوز موجود است و آنرا ذیل همین نوشته بازنشر خواهم کرد.
براستی چرا نارفیقی که به دوستی ادامه میدهد خجالت می‌کشد مشکل و یا سوء‌تفاهم خود را برای رفع شدن به دوستش تذکر دهد و راهِ ساده‌تر را انتخاب می‌کند که حذف مسئله و هموطن‌فروشی به فیسبوکِ بی‌وطن است!
نمی‌دانم چرا؟... البته می‌دانم، اما گفتنش سزا نیست چون کاتالیزوری می‌شود در پروسه‌ی بلوغ قاتل استاتوس، که باید صبر کرد تا فصلش بدمد. غوره نشده نمی‌توان مویز شد!
حدس زدم که در میان دوستانم هستند آزادگان و بامرامهایی که با اعتقادشان به تجسس در باور و آدمفروشی، لابد نانشان در گرو این نوشته مخدوش میشود. و یا شاید نمیخواهند جاسوسیشان علنی شود و مایلند همچنان در کسوت دوستی جاسوس باقی بمانند. همانها که آنقدر شهامت و صداقت نداشتند که رک و پوست کنده به مورد اعتراضشان به دوستشان انتقاد کنند و یا مستقیما هشدار دهند.
چون براستی دوست نیستند، اما هنوز جزو دوستانند! مثل 80 میلیون ایرانی که قانونا و بلقوه هم گروگانند و هم جاسوس و هم مزدور، اما بالفعل بودنسان سند میخواهد که البته سندها در دست سلطان سند است. هیچ قاتلی از خود سند باقی نمی‌گذارد. تمام سندها نزدِ ارباب است و نوچه‌هایش.
این دوستان لااقل به خود اثبات کردند که صادق نیستند و قادرند وقتی قافیه تنگ ‌آید به ترتیب اولویت منافع، همه چیز را بفروشند؛ حتی نزدیکترین کسشان را.
کسب و کارشان بادوام باد!
در سرزمین کاسب‌های قدرت، از هر طرف که می‌نگری به بی‌کسی خودت بیشتر پی می‌بری، چون منافع لجنی بصورت زنجیره‌ای خیلی‍ها را آلوده کرده است. تا حدی که هویتشان در گرو جنایت است.
قتل قتل است و لازم نیست که حتما با خنجر سرد و یا اسلحه گرم صورت گیرد!
منافع قاتل‌های زنجیره‌ای به هم گره خورده و روزی خودشان هم قربانی خواهند شد.
دیر یا زود دارد... اما سوخت و سوز ندارد.
متن را پیوست می‌کنم تا شاید دوست بزرگواری مرور کند و هشدار دهد که مشکل این نوشته چه بود که به مذاق برخی خوش نیامد؟!
#خیام_ابراهیمی
28 تیر 1398

لینک:

https://ebrahimi-helo.blogspot.com/2019/05/blog-post_30.html

به: شاهزاده رضا پهلوی

به: #شاهزاده_رضا_پهلوی

موضوع: "وحدت رویه" در یک خانه مشترک، با #یک_شاخه_گل_سرخ در شرکت سهامی عام ایران

پیش درآمد:

درود هموطن!

این همه گفتگوی تکراری بر سر تفاهم و وحدت در راه هدفی مشترک و گیجی روزافزون، آیا از کندذهنی اپوزیسیون و مردم ماست؟ آیا باید کماکان منتظر ماند تا این ملت سرسبز، خودش از بی‌آبی خشک شود و از شاخه بیفتد؟ آمدیم تا 1400 سال دیگر این ملت تشنه نتوانست به آب دست یابد! آیا نباید آب را به او رساند؟ نقشه‌ راه درست، حکم همین آب را دارد که ملت پریشان در کویر، ناتوان از تامین آن است، چون نیازمند دلگرمی و امید بر اساس وحدت پرچمداران و اندیشمندان در اپوزیسیون است. این وحدت را اندیشمندان در اپوزیسیون باید با تبادل آراء و البته بر اساس یک فلسفه‌ی واحد پدید آورند، وگرنه خودش زاده نمی‌شود! این به معنای سزارین در شش و یا هشت ماهگی نیست! بلکه به معنای یاری برای زایش طبیعی در نه ماهگی است!

وحدت با شعار و دعوت پراکنده حاصل نمی‌گردد! مبانی چنین وحدتی نیازمند داشتن فلسفه، استراتژی، تاکتیک و نقشه ی راهی شفاف است که آن را در #مرامنامه_امید_استقلال_آزادی آورده‌ام.

اما بنای شاهزاده همچون سایر طیفهای مطرح در اپوزیسیون، بر شعارهای پارادوکسیکال و دعوت میان ابر و باد و مه است! نه تصمیم سازی علمی با  تشکیل #ستاد_مشترک_اپوزیسیون!... باید پرسید: چرا؟

آیا اصرار بر تکروی ناشی از تبعیت از روش سنتی مبارزه مبتنی بر  #کیش_شخصیت است؟

و یا کل آنچه به عنوان اپوزیسیون مشهور است، وابسته به منابع مالی مشکوک و #گروگان امنیت و ایمنی شخصیت خویش است؟ حال آنکه اپوزیسیون واقعی اکثریت مردم قانونا عقیم و غیرتشکیلاتی ایرانند که نیازمند وحدت و امنیت و دلگرمی از اتحاد کل اپوزیسیونند تا ایشان را با شریکان آب و خاک مشترک و شهروندان دیگر، دچار تنش و زخمهای جدید که ریشه در زخم‌های مزمن تاریخی دارد، نکند! آیا فهم این نکته‌ی حیاتی خیلی سخت است که در عصر مدرن روشهای مبارزان سنتی و ارباب و رعیتی، دیگر کارایی ندارد؟ و آیا بدون شناخت پشت صحنه و بستر #بهار_عربی قیاس ملت ایران با عربها قیاسی سطحی و ساده‌انگارانه و مع‌الفارق نیست؟ براستی چه کسی این قیاس دیمی را بصورت علمی آنالیز کرده است؟

.

بر جوانان حرجی نیست اگر در پیچ و خمِ سفسطه‌های کشدار کلامی گم شوند، اما چرا از دست متفکرین کاری برای طراحی و ترسیم و تشریح نقشه‌ی راه برنمی‌آید؟ و چرا چنین نقشه‌ی راهی بر اساس یک مشارکت عمومی بین اندیشمندان، و بصورت گروهی و علمی تدوین نمی‌شود، تا موجب دلگرمی حضوری میدانی برای تمام اقشار مردم شود، تا چشمان یک جامعه‌ی پریشان و سرگردان که مثل هوا به وحدت‌ مؤثر نیازمند است، بین پریشانی این شخصیت و احساسات منفی آن شخصیت، خرد و سرخورده نشود! مگر فراموش کرده‌ایم که شرایط بحرانی نیازمند مدیریت بحران با واکنش‌های سریع اما هوشمندانه است؟ البته که درک شرایط بحرانی برای الیت اپوزیسیون خارج‌نشین که قابلیت تصمیم‌سازی تشکیلاتی در شرایط امن دارند اما از آن تفره می‌روند، ناممکن است! وگرنه این‌همه گریه‌ی پراکنده بر سر گور مردم غیرتشکیلاتی چه معنا دارد؟

بدیهی است که نمی‌توان توقع داشت که با رفتارهای متفرق و متنوعِ حزبی که مختص دوران پساآزادی است نه دوران پیشاآزادی، با چند میزگرد خصوصی، ملتی رنگین‌کمانی را اقناع کرد! بدیهی است که پیروان چنین روشی با شعارهای پارادوکسیکال و گنگ مردمی، نهایتا ناگزیرند که به کودتایی نرم با پشتیابنی عناصر خارجی متوسل شوند و یا دامچاله‌های نظام سلطه، یکی یکی همان مردم ساده‌دل را بدون دستآوردی قربانی کنند! این همان روش مسبوق سنتی است که 113 سال پس از مشروطیت پاسخ نداده است که با یک اعلامیه و دو سخنرانی ملتی بصورت معرفتبار گرد منافع مشترک متحد شوند! با اقناع چند هزار نفر هم نمی‌توان مطمئن بود که آنها بر اساس رسالت تاریخی خود دیگران را اقناع خواهند کرد! اینجاست که نقش یک رهبر در اپوزیسیون مهم و تعیین کننده است که چگونه در یک پروژه‌ی واقعی، پروسه‌ی مفاهمه و وحدت را بصورت علمی (نه سلیقه‌ای و گمانی) آغاز کند، تا هدف مشترک ملی-میهنی با اقدامات سوء‌تفاهم‌برانگیز جناح‌های متنوع در اپوزیسیون، و با عملیات ضدتبلیغاتی تخربیچیان پوزیسیون در اپوزیسیون، ملتی از مسیر وحدت منحرف نشود. بدیهی است که بدون در دست داشتن یک تئوری علمی، تنها با بیان حدس و گمان و سلیقه و باورهای فردی، چنین رسالت مهمی را نه می‌توان به زایش طبیعی تاریخ واگذار کرد و نه میتوان به تلاش پراکنده بر سر اهداف و روش‌های منتوع توسط بدخواهان و مبارزین صادق با دوستی‌های خاله‌خرسه دل بست!

.

فلسفه، استراتژی و تاکتیک یک رهبر فراجناحی

بدیهی است که یک رهبر سیاسی و فراجناحی دارای کاریزما، باید به فلسفه، استراتژی، تاکتیک و نقشه‌ی راهی شفاف بر اساس زبانی حق‌مدار و وحدتبخش (مثل حق مشترک مادی آب و خاک) مجهز باشد! رهبران سیاسی که جناحی عمل میکنند خواه ناخواه گرایشات ایدئولوژیک خود را بر دیگران ارجحیت خواهند داد و حتی اگر دارای پرهیزکاری سیاسی باشند همواره مورد تردید واقع خواهند شد. مهمترین ویژگی رهبران خودمحور این است که هیچکس را شایسته‌ی هم اندیشی نمی‌دانند! ابراز ویژگی ملی بودن و فراجناحی بودن کفایت نمی‌کند! این گفتار باید در میدان رفتار مصدق پندار باشد و اثبات شود و تضمین شود. وگرنه مقاومت در مقابل چنین مشارکتی، همواره دارای پتانسیل تهدید و اختلال خواهد بود که عملا ضد وحدت عمل می‌کند!

بنابراین برای پیشگیری از تحمیل چنین حس و اختلالی در مسیر وحدت، ضروری است که رهبر سیاسی کاریزماتیک، بتواند این بستر فراجناحی را بصورت میدانی فراهم آورد، تا در عمل، موجب شکوفایی وجه مشترک تمام اقشار و بروز شوق همیاری ایشان و تحریک و تضمین اهداف مشترکشان شود! وگرنه بدون جلب همیاری جناح‌ها و اقشار دیگر، با تکیه بر تصور فراگیری محبوبیت و بر اساس آمارهای میدانی پیروان، همواره خطر قدرتی اخلالگر بصورت بالقوه درپروسه‌ی وحدت می‌تواند موجب آسیب به اهداف عالیه شود، تا آن همیاری عمومی مورد نیاز محقق نشود! بنابراین ضروری است که الیت اندیشمندان از جناح‌های مختلف، در پروسه و مکانیسم تصمیم‌سازی برای تدوین نقشه‌ی راه واحد، مشارکت داشته باشند! اندیشمندانی که با التزامی تشکیلاتی به #مرامنامه و زبان مشترک، هرگز از زبان خاص و دلخواه خود بهره نبرند! این ویژگی باید بصورت مشترک اتخاذ و تضمین شود، نه به تنهایی و انحصاری. چرا که در صورت انحصار هموراه امکان گروگانگیری از قدرت متمرکز وجود خواهد داشت!

.

تضمین علمی وحدت در ادبیات مبارزه

متاسفانه اکثریت اپوزیسیون فعلی(در اغلب طیفها و گرایشها) به دلیل عادت به روش‌های سنتی(ارباب-رعیتی)، بصورت علمی و بنیادی به ماهیت مبارزه و روش رسیدن به هدفی فراگیر و مشترک نمی‌پردازند و جز تکرار شعارهای روبنایی و نهایتا تاکید بر ضرورت وحدت و تشویق به خیزش مردم بر اساس روش خاص خود، آنهم با ادبیاتی متنوع(عمدتا سلبی-حذفی)، بصورت جدی به شناخت علمی مسئله و کشف روش حل آن طی نقشه‌ی راهی به اجماع رسیده اقدام نمی‌کنند! و این همان ویروسی است که در دوران مدرن، مانع از دستیابی به آزادی و استقلال بصورت بهینه و بصورت مسالمت‌آمیز خواهد شد!

شناخت مسئله‌ی مشترک:

در ادبیات متنوع اپوزیسیون، یکی سخن از براندازی می راند و یکی سخن از انقلاب و دیگری سرنگونی و یکی هم استرداد اراده ملی...یکی از لفظ ملی استفاده میکند و یکی مردم و تودها و خلق و دیگری از وطن و میهن. یکی با فحش و دشنام و دیگری مبادی آداب... یکی با نفرت و دیگری با مهر... 

بیائیم برای یکبار هم که شده، مسئله‌ی مشترک را در یک گزاره بصورت واژه واژه شناسایی و آن را برای مفاهمه ی عمومی ساده کنیم، تا شاید به راه حلی شفاف و سریع و کم هزینه دست یابیم.

اشخاص مختلف برای یک کار واحد از لحن‌ها و عبارات مختلفی استفاده می‌کنند که هر یک باری مخصوص به خود را دارد! برای نمونه هنگام دعوت و هدایت شخصی برای نشستن پشت میز غذا و یا پشت میز محاکمه و یا صندلی الکترونیکی اعدام  کلمات و لحن های مختلفی به کار میرود:

1- بفرما!... 2- بنشین!...3 - بتمرگ!

در صورت تمرد از نشستن، گاه دست او را با لبخند و به نرمی می‌گیری تا روی صندلی بنشیند، و گاهی هم او را هل میدهی... و گاهی هم به زور و تحقیر متوسل می‌شوی. در یک کار گروهی کم هزینه و مسالمت آمیز، همه باید بدانند ادبیات مشترک و لحن واحد کدام است تا بتوان برآورد کرد که با کدام هزینه به اهداف تعیین شده توسط تصمیم سازان رسید یا نرسید!

شما باید بدانید که در یک دعوی، اولین سیلی را شما باید بزنید و یا تحت هیچ شرایطی نباید سیلی بزنید! و تا کی باید دفاع کنید؟

.

پندار و گفتار و رفتار واحد

بنابراین در یک کار گروهی و برای رسیدن به یک هدف مشترک، نمیتوان اعضاء گروه را به حال خود رها کرد که هر شخص به روش خود رفتار کند! بدیهی است که اگر پندار یکی نباشد، گفتار و رفتار هم یکی نخواهد بود و در یک حرکت عمومی رفتار دیگری موجب پرداختن هزینه توسط دیگری خواهد شد و چنین مکانیسم دیمی، هزینه‌ها را بالا می‌برد و گاه اهداف مشترک را ناکام می‌گذارد.

یک رهبر باهوش سیاسی باید بداند که نباید پیروان خود را در بلاتکلیفی و ابهام به حال خود رها کند!

بنابراین تاسیس ستاد مشترک اپوزیسیون، برای بهینه کردن مبارزات مردمی و وحدت رویه و تمرکز بر ادبیات مشترک مبارزه، ضروری است. چون هزینه با مردم است نه عافیت نشینان.

.

مسئله چیست؟

شناخت مسئله بدون طرح کلی آن ناممکن است! آیا مسئله این است که چه نمی‌خواهیم؟ یا مسئله این است که چه می‌خواهیم؟ طرح مسئله با شکل سلبی اول دارای روش‌های سلبی است؛ و طرح مسئله با روش ایجابی دوم، دارای روش‌های ایجابی است.

برای روش‌های سلبی باید به حذف متوسل شویم. و برای روش‌های ایجابی باید به روش‌های جذبی.

هر دو روش نیازمند وحدت مردم است. وحدت مردم بدون چشم‌اندازی قابل لمس و فراگیر ممکن نخواهد شد! حال موضوع این است که باید برآورد کنیم که چگونه می‌توان پس از تعریف مسئله به صورت سلبی یا ایجابی با کمترین هزینه به تولید چشم اندازی ملموس، برای حل مسئله‌ای عمومی نائل شویم.

در روش سلبی باید دارای توانایی کسب قدرت، خارج از توان مردمی باشیم.

برای روش ایجابی می‌توان برای تجمیع و تمرکز قدرت، از توان مردمی بهره برد!

پتانسیل توان مردمی با در خواستی اکثریتی و به روشی ایجابی، باید فراگیر و مقدور باشد.

با این مقدمه بیائیم مسئله را با اشکال متنوع طرح کنیم:

1- بازپسگیری وطن و استقرار اراده‌ی مردمی از طریق مسالمت‌آمیز؟ (در بن بست قانونی؟ و  یا در آچمزی میدانی؟)

2- بازپسگیری وطن و براندازی حاکمیت و انقلاب از طریق خشونتبار؟

3- شعار شاهزاده: براندازی مسالمت‌آمیز فرقه تبهکار با میدان میلیونی.

4-شعار بخش عمده‌ای از اپوزیسیون: براندازی با جیب خالی و پز عالی! 

40 سال است که بین پوزیسیون و اپوزیسیون، به دلیل تثبیت و استبناط از قانون اساسی و شکل اعمال ستمگرانه‌ی آن دعواست! ستمی فراگیر به بخش قابل توجهی از مردم (صاحبان حق)، که موجب انحراف و خارج شدن سرنوشت وطن از دست تمام مردم شده است! نظام معتقد به اعمال قانون اساسی مردگان 40 سال پیش است که افسار سرنوشت را به یک قدرت مطلقه تسلیم کرده‌اند! و اپوزیسیون معتقد به نادرستی قانون سلطه که ناشی از غبن و زندانی شدن ملت در دست حکومت تمامیتخواه و ستمگر که 40 سال در بن بست قانونی، ظالمانه و  خودسرانه با حیثیت یک ملت زنده و امروزی به حکم اختیارات مطلقه‌ی قانون سوء تفاهم آمیز و مرده‌ی دیروزی، بازی کرده و حاکمیت را مرده خوار کرده است تا جایی که نظام با تکیه بر عِدّه و عُدّه و با حریدن و حذف و تهدید امنیت شهروندان، ملتی را با شریکان خود به گروگان گرفته است!

و هر چند شاعر گفته باشد: چو پرده دار به شمشیر می‌کشد همه را... کسی مقیمِ حریم حرم نخواهد ماند. اما به شهادت تاریخ اپوزیسیون بر این باور است که نظام از جیب اکثریت به نفع اقلیت و بقاء خود، از هیچ رفتاری برای جنایت دریغ نمی‌کند، چون معتقد است هر کاری با ایران و ایرانی می‌کند، قانونی است!

با چنین قانون و قانونمداری چگونه باید برخورد کرد؟ بویژه که بخش عمده‌ای از مردم از فهم حقیقت قانون ناتوان باشند و با یک کیسه برنج و دو تا روغن و چند شعار مفت گزمه‌ها، مثل رعایا با ارباب فریبکار و مطلق‌العنان و زبانباز بیعت کنند و باز روز از نو روزی از نو...!

.

مسئله چه بود؟

بدوا، بنای طرح گزاره را بر وجه مشترک آن خوانش‌های متنوع از مسئله قرار می‌دهیم:

مسئله: چگونگی استقرار ارده‌ی مردمی.

مسئله‌ای که از دید حاکمیت موضوعیت ندارد! چون نظام معتقد است اکثریت مطلق مردم در آخرین انتخابات با مناسبات قدرت مطلقه در قانون بیعت کرده و با اراده‌ی خویش به تبعات آن باور دارند.

اما اپوزیسیون معتقد است که مردم به عقوبت قانون آگاه نیستند!و نمیدانند که قانون اساسی یک بن بست مطلق در دست ولایت مطلقه فقیه است که اگر خودش نخواهد هیچ گشایشی در کار مردم نیست!

اگر بخواهیم بنای یک پندار را بر گفتار و رفتاری مسالمت آمیز گذارد، راهی نیست جز آنکه را در یک میدان عینی آزمود. و برای چنین آزمونی راهی نیست جز جذب جشم و گوش و عقل و دل مردم. که این ممکن نخواهد شد جز فهم نیازهای اجزاء فهم در مردم. بدیهی است که مردم خواستار تغییرات وضعیت، بدون هزینه و بصورت امن هستند.

بنابراین آنچه مهم است باید در یک اکت و رفتار فراگیر اقتاعی، به  نظام فهماند که خواست مردم او را از مشروعیت ساقط کرده است و چنین سقوطی به درک عمومی ثابت شود. و این مقدور نخواهد شد جز شناخت روش و نقشه‌ی راهی فراگیر، بر اساس ادبیاتی ایجابی-جذبی، بر اساس وحدتی در اپوزیسیون.

.

تبدیل پندار(تئوری) به رفتار(عمل)

در چنین موقعیتی برای رابطه با مردم و اطمینان از فهم مشترک عمومی و عدم سوء تفاهم در روش حل مسئله چه باید کرد؟ آیا سخنرانی متفرقه از طریق ماهواره و اینترنت کفایت میکند؟ آیا فرمان پراکنده‌ی به مردم که به‌پاخیزید کفایت میکند؟ مردم غیرتشکیلاتی چگونه باید بصورت فراگیر و همگن به‌پاخیزند تا موجب تحولی بنیادی گردد؟

چگونه میتوان از فهم مشترک یک پندار مشترک مطمئن بود؟ جز واکنش درگفتار و رفتار.

چگونه می‌توان یک پندار مشترک بدون سوء تفاهم را به گفتار و رفتار تبدیل کرد؟

 .

روش بازپسگیری خانه مشترک:

راه بازپسگیری خانه‌ای مشترک توسط شریکان، یا به شکل سلبی و با خشونت و ابزارش ممکن است، یا بصورت ایجابی و مسالمت‌آمیز و ابزارش. و چنین امری ممکن نیست جز با وحدت شرکاء در یک نقشه‌ی راه مشترک. بدیهی است که هدف مشترک جدا جدا نمی‌شود! و چنین وحدت مؤثری در پریشانی مهیا نمی‌شود.

پس باید در پی روش و نقشه‌ی راهی بود که اولا این وحدت اکثریتی و مؤثر محقق شود! و چنانچه خواست اکثریت بصورت کتمان ناپذیر اثبات نشود، این دعوای شک‌آفرین در میدانی نابرابر، بین مشروعیت و عدم مشروعیت ادامه خواهد داشت.

آنچه مهم است، این است که بازپسگیری خانه‌ی مشترک، موجب امنیت و ثبات شود و منجر به پریشانی و آسیب‌های جبران ناپذیر نشود!

.

به یمن وجود دو تیغ قیچی وحدت‌ناپذیر، یکی متانت و یکی خشونتی آشتی‌ناپذیر، در اپوزیسیونی که بازیچه‌ی پوزیسیون است، اینجا چون میدان جنگی سرمدی، شبانه‌روز بمباران و تکه تکه می‌شویم و در راه تنازع بقاء(نه هم افزایی) پیوسته و آهسته هی پازلی گروتسک را ناجور می‌چسبانیم و هی باز می‌کنیم تا شاید جورچین شما جمع و جور شود... اما نمی‌شود که نمی‌شود! بفرموده ما هر لحظه از درون در حال انفجاریم... آن هم بین قطع ناهماهنگِ آب و برق و نان در ساعات مختلف بدون هشداری سیستماتیک، بی‌برنامه در بی‌ثباتی ناشی از نوسانگیری سیستماتیک، بین ریال و دلار در این خاک سوخته با آتشی زیر خاکستر که عین قلبی تپینده هی فوت می‌شود و خاموش می‌شود! درک می‌کنید چه می‌گویم؟ خیر درک نمیکنید چون خوش نشین دنیای مجازید و در دنیای واقعی حس نمیکنید تا بفهمید چه میگویم!

اولین پیش فرض هر اصل حقیقی: فهم و مفاهمه ناشی از درک مشترک با حواس مشترک است، نه مونولوگ و حتی دیالوگ بین واژ‌ه‌های نامأنوس در دو فضای نامتناجس، بر سر تشریح تکلیف شب اول و دوم!...

گروگانگیر مادر، در اتاق فکر رهبر نظام، شبانه روز و بصورت سیستماتیک، انسجام روانی مردم را با قطع آب و برق و نان و نوسانگیری از تن فروشی ریال به دلار بمباران میکند، تا این قوم سرگردان را پریشان تر و بی سمت و سوتر و لمس‌تر و خسته‌تر و لاجان‌تر و واداده‌تر وتسلیم کند... تا مثل کرم و زالو به زیر خاکِ مردگانمان پناه ببریم و به نیت 14 تن براندازِ پفکیِ آل آقا، پیوسته سربازان مستاصل و دریوزه و انتحاری بسازیم برای ایران 150 میلیونی بین دو سپاه کفر و ایمان تا انقلاب بعدی اربابان. وحدت فرمان از راه دور نیست! نافرمانی مدنی درمان نیست! ما نیازمند فرمان مدنی بصورت مسالمت آمیز در یک میدان امنیم.

این است راز دلگرمی مردم برای حضوری یکپارچه و ضربتی، با فراخوانی عمومی برآمده از وحدتی در شخصیت حقوقی ستاد مشترک اپوزیسیون، از زبان یک شخصیت حقیقی کاریزماتیک!

اما شما همه را تشنه‌ی خویش می‌خواهید! اما این همه تنشنه‌ی پراکنده، گرد گروگانهای داخلی، در فشایی مافیایی، دلگرم و منسجم نمی‌شود، مگر به دعوتِ شما. شمایی که باید برای چنین وحدتی سخنگو، شوید نه رهبر.

.

گفتید: اگر شاه فیلسوف مستقل و دانا داشت، به "وِز وِز" آرمانگرایان ویرانگر ایران، پاسخی اقناعی می‌داد و با واکنشی حذفی موجب ویرانی ایران نمی‌شد!

حالیا نوبت شاهزاده است، که با ادبیاتی پارادوکسیکال و برزخی، بین "بهشتی جذاب" و "دوزخی حذفی" شاهد استمرار ویرانیِ ایرانستان نباشد!

پس به عبرت تاریخی، بشنوید از فیلسوفان آزاد و مستقل؛ نه از فیلسوفان بسته‌بندی شده و وابسته‌ی صادراتی و درباری!

.

هفت طبقه از آسمان فیروزه‌ای: 

1- "وحدت" میوه‌ی دانایی و توانایی در جمع اضدادی است که گر به حال خود رها شوند علت نابودی قوم سرگردانند! پس از پیروان فلسفه‌ی انتظار مباش!

2- اگر دانا و توانایی، مجری "وحدت" ایران شو! و با فلسفه‌ی وحدت بپاخیز و منشین.

3- اگر بالقوه نادان و ناتوانی، پس بالفعل منتظر و خوشه‌چینِ ویرانی ایرانستانی! کماکان گرد فیلسوفان تفرقه و ویرانی، به انتظار معجزه بنشین!

4- نادانی: حروف الفبای سنتیِ #براندازی، موجب ادبیات سلبی-حذفی است و آثارش "کتاب قتلها و زخم‌های زنجیره‌ای".

5- دانایی: حروف الفبای "وحدت"، تنها احقاق حق مشترک آب و خاک است و موجب ادبیات ایجابی-جذبی و اثرش: "هم افزایی شورایی سهامداران، در شرکت سهامی عام ایران". فراخوانی بده برای ثبت نام از تمام سهامداران در هیات مؤسس، برای تشکیل ستاد مشترک وحدت.

6- ناتوانی: اگر گاندی و ماندلا نیستی، خاموش شو! ایران نیازمندِ خوشه‌چین نیست!

7- توانایی: پتانسیلِ گاندی و نلسون ماندلایی در میدان نیست، مگر "تو".

 .

شاهزاده‌‌ی گرامی!

ای پرستوی بال‌شکسته به‌دست انیران و ای گروگانِ دلیران و ای الگوی وحدت ایران پریشان و ای بهانه‌ی ضدوحدت این قوم تبهکار و سرگردان!

می‌دانید که چرا راه از ضدیت با نظامِ ناپاک و کاسبانِ نایاک و اعتماد به سردارانِ گروگان نمی‌گذرد؟

چون "نور" گروگان قانونِ تاریکی است! چون کبوتر آزادی در سیه‌چاله‌ی تاریخی است!

چون "شاهزاده نور" و نوری‌علاء و نوری‌زاد و نوری‌زاده‌ها اسیر کیش شخصیت‌اند و تو در میانه تنهایی!

جای تعجب ندارد که چرا کاریزمای موروثی را با سکولاردموکراسی و قدرت مطلقه در بقچه‌ای گره زده‌ای و گروگان گرفته‌ای و در صحرای کربلا خود گروگانِ گروگانگیران و راهزنانِ حرفه‌ای شده‌اید!

چون همچو من، تنها و بی‌قدرت و بی‌پولی و قفل در شخصیتی حقیقی‌ (نه حقوقی) بی‌امنیتی و بال و پر تنهایی‌ات بسته و اهل شهادت هم که باشی، قربانیِ فراموشیِ تخریبچیانِ زلزله و سیل و توفانی!

هر چند زبانت باز باشد و زبان بسته هم نباشی!

شاهزاده اِی پرستوی مهاجر به ماه و ای کبوتر چاهی بال و پر بسته!

اینک همچو فیلسوفی گروگان با جام شوکران، آینه‌ات می‌شوم در تاریخ این قوم گروگان و سرگردان!

که همانگونه که فیلسوفان به‌یاری شاه نیامدند تا هشدار دهند که حزب رستاخیز برای ملت ما نان و آب نمی‌شود! امروز هم نه #فرشگرد ضدِ نایاک در گرد جهان و نه حزب سکولاردموکرات مقیم فرانسه و آلمان و نه حزب دو نفره‌ی کمونیست کارگری مقیم امریکا در دیار از ما بهتران، و نه پادشاهیخواهانِ جزایر هونولولو در هر سامان، و نه چریک فدای خود در لندن و نه مجاهد خلق از آلبانی تا منتهن، و نه نفوذیان در بیانه‌ی 14 تن نارنجک براندازان در نارنج ایران، برای این ملت نه آب می‌شوند نه نان!

چون عملا نه ایشان دارای توان وحدتی بنیادی در آغوش مام میهن‌اند، نه شما!

چرا که جملگی با فرافکنی شعارهای سلبی-حذفی منتظرید تا کرمها و زالوها بصورت هیئتی آنقدر از تن مام وطن ارتزاق کنند، تا خود بخود به وحدت مرگ و نیستی در گورستانی برسند که تنها ادبیات ایجابی-جذبی‌اش مولودی‌خوانیِ مرثیه‌خوانان است!

چون هر چند جایتان در قفسی تنگ، نرم است، اما نغمه‌خوانی ملتی را در موقعیتی آچمز کرده‌اید که به خواست افسران جنگی ولایی که خود گروگانند و یکی یکی حذف می‌شوند، نرم نرمک بادشان خالی شود و چون بادکنکی مچاله از آسمانت در باختران سقوط کنند در چاه جمکران و خاوران.

چه انتظار کوری و چه اعتمادِ کری.

این بستن امید به شل کن سفت کن اربابان جهان و ارباب بومی، نه حکم حکومتی رهبر نظام است، بلکه امرِ محللِ ملکه عمو سام است! که همواره ملتها را در چنبره‌ی یک سلطان صاحبکران تنش‌آفرین و بومی آچمز می‌خواهد و به همین دلیل اینک شما به یاری فیلسوفان درباری شده‌اید "سرداری تک‌نفره، نگاهبانِ شورای نگهبان".

.

گاندی اگر تو نباشی در وطن، کس نیست!

لخ‌والسا به چنگال روبهان، بجز ناکس نیست!

.

چرا شما نباید گاندی باشید؟

گفتید برای فراخوان وحدتبخش و مؤثر: "ایران می‌تواند لخ والسا، نلسون ماندلا و گاندی خودش را داشته باشد و ظرفیت اتحاد باید تا کف خیابان برسد! ملت بپاخیزید!... راه بیفتید!..."

اگر ملت راه بالارفتن از دیوار قلعه‌ها و پادگانها را بلد باشد، دیگر نیازی به نلسون ماندلا ندارد تا خشم فروخورده و پریشانی‌اش را در میدانی امن به وحدت مبدل کند!

و اگر رهبرانی چون گاندی داشته باشد، دیگر نیازی به خوشه‌چین ندارد که فرشگردی گردِ شما گردِ و مچاله شوند!... آیا فیلسوفان به‌شما نگفته‌اند که: این چاه‌نمایی یعنی: متلاشی کردن ملتی غیرتشکیلاتی که بصورت قانونی دارایِ سندیکاهای مستقلِ کارگری و ان.جی.اوها و احزاب و گروههای مستقل سیاسی و اقتصادی و اجتماعی نیست، و در جستجوی هزار نخودسیاه سباهکار، همواره در سیه‌چاله‌ها بلعیده و سرخورده و جنازه و محو می‌شود؟

گاندی اگر به اعتبار اندیشه و کاریزمای تاریخی شما نباشد، پس در کجای زمان و مکان و در کدام فرصت باید زاده شود و نضج یابد؟ تا آیا میوه دهد یا ندهد؟

چرا باید نقد را رها کرد و نسیه را چسبید؟

آب در کوزه و ما تشنه لبان می‌گردیم... یار در خانه و ما گرد جهان می‌گردیم

ما را سراغ نخود سیاه نفرستید! که شهر بی کلانتر است و شمشیرهای سوء‌تفاهم‌برانگیز ایدئولوژیک گرد سمبول‌های تنش آفرین تاریخی آخته و پرداخته است، از هر سو!

اصولا امکان وجود گروه‌های رنگارنگ نیست که ضرورت یک وحدت پدید آید! این از ادبیات دوران پساآزادی است نه پیشاآزادی. در این دوران یکی باید تک تک مردم پراکنده و این قوم سرگردان را گرد حق آب و خاک متحد کند! و چه کس بهتر از شما میتواند سخنگوی نمایندگان چنین ملتی باشد؟

که این درد مشترک جدا جدا درمان نمی‌شود!

یک پزشک باید برای درمان درد را بشناسد! اما مگر بدون معاینه، شناخت درد ممکن است؟

و مگر در سیاست میتوان بدون فهم درد، به همدردی همراه شد؟ که کار سیاستمدار بدون درد مثل کار پزشکی میماند  که به جای درمان بیماری، بیمار را ملامت می‌کند که چرا بیمار است و خود را نجات نمی‌دهد؟! براستی ترغیب ملت به برخاستن یعنی چه؟ ملت در کدام تشکیلات خانه گزیده که باید با هماهنگی با یکدیگر بداند که فردا وقت بالارفتن از کدام دیوار و به مقصد کدام هدف است؟ آیا این ترغیب گنگ و گیج کننده نیست؟ و آیا اصولا باید از دیوار بالا رفت؟ آیا باید برای احقاق حق دریده بود و فحش داد؟ آیا باید انتقام گرفت؟ آیا باید حتما بصورت غیرقانونی در یک میدان ناامن و بدون مجوز حضور نافرمانی مدنی کرد؟ و چرا نباید با یک شاخه گل، در یک میدان امن، به مدعیانِ خدمتگزاری، فرمان مدنی نداد؟

پرسش: اصولا توقع واکنش مناسب(گنگ) داشتن، از مردمی جدا جدا و در حال سوختن و با خشم فروخورده در بستری ناامن، و بدون درک موقعیت ایشان از راه دور، آیا ممکن است؟!

چگونه میتوان حال یک جوان  عاصی و آشفته را با جوانی متمکن یکی دانست تا توقع رفتاری واحد از ایشان داشت؟ و مگر میتوان با احوال و رفتارهای متنوع، از جماعتی بصورت گنگ توقعی یکسان داشت؟

کجا دانند حال ما سبکباران ساحل‌ها؟

.

شرح حال زندانیان بمباران شده در بی‌ثباتی سیسماتیک وطن:

این شبها و روزها، اینجا میان شکافهای طبقاتی زمین، زیر پوست شبِ این انتظار فلسفی، هر روزمان در حواشی شهرهای بزرگ، آب و برقمان همراه با نان قطع می‌شود و کرم‌های گرسنه آموخته‌اند که به زیر خاک پناه برند به مرده‌خواری از هموطن، تا رطوبتِ عواطفِ تنِ مرطوبشان بیشتر تبخیر نشود و از این خنجر و چماق، تا خنجر و چماقی دیگر همچو زامبی‌های کارگردانانِ فیلم‌های هالیوودی، هارتر نشوند.

پس همچون بازیگران و سلبریتی‌ها، جام شرابت را میان افتخارات تاریخی و سالگردها سربکش و به سرخوشی فراموش کن وحدت آسمانی را در بسترِ کویریِ این جبرجغرافیا! و در هیاهوی هزاررنگ این قوم تبهکار که جملگی قابلیت گروگان شدن و قربانی شدن و جاسوسی و آدمفروشی دارند، گهگاه شعارهای پارادوکسیکال بده برای براندازی مسالمت آمیز این فرقه تبهکار. که اتفاقا مبارزه با انتظار رو به زوال و شعارهای رادیکال و براندازی پارادوکسیکال، استمرار همان "وز وز" زنجیره‌ای و تاریخی فرزندان خلف پدر تاجدار و سلطان صاحبکران است در گوش مام میهن!

حالا وقت آن است که با پیروی از رسمی سنتی و تاکتیکی تخریبی، به زبان سلبی-حذفی، و به‌جای فهم محتوی و پاسخگویی با زبانی ایجابی-جذبی، رو به دشمن و پشت به ملت، به من بگویی: اصلا تو کیستی؟ آیا تو هم مزدوری؟!

و نپرسی وقتی هر شهروندی در داخل و خارج، در دامنِ ارباب بومی و عالم، کلاه خودش را دو دستی چسبیده تا شناسنامه و پاسپورت آب و نان و منافع شخصی و امنیتش رنگی نشود، مردم گرد کدام شخصیت مطمئن، و در کدام امنیت عام که قابل ردیابی و غیب شدن بی سروصدا ندارد، باید گردهم آیند و به قدرتی مؤثر برای هدف براندازی تبدیل شوند؟ راستی چگونه باید نظام را انداخت؟ نظام بالای کدام درخت است؟

.

قیاس مع الفارق و الگوی براندازی و فرمان مدنی به جای نافرمانی مدنی.

راستی براندازی چیست؟ چگونه باید نظام را انداخت؟ نظام بالای کدام درخت پنهان است؟ آیا تاکنون از خود پرسیده اید که تصویر براندازی مسالمت آمیز چگونه است؟ آیا میتوانید یک تصویری به مردم بدهید تا معنای این عبرت را درک کنند که به پا خاستن باید برای چه خواسته ای باشد؟ شعارش چه باید باشد؟ باید فحش داد و سنگرسازی کرد؟ و یا باید در پی دو جفت لاستیک و سه برج حقوق معوقه بود؟

وقتی شما حتی در مطالبات روبنایی و  متفرقه، حتی شاهد یک مورد موفق در اعمال روش #نافرمانی_مدنی توسط یک گروه و قشر و صنف خاص نیستید، چگونه از تمام مردم متوقعید که بصورت فراگیر برای مطالبات بنیادی و براندازی برخیزند؟ و کی برخیزند؟ و چرا جز شعارهایی که در دیماه 96 روی موج نارضایتی مردم، سیستم امنیتی-اطلاعاتی بر زبانها کاشتند و خود آن را در 100 شهر آغاز کرده و ترویج دادند و خود غائله را خواباندند، در این چند مدت ملت ترسیده، هرگز برای مطالبات بنیادی برنخاستند؟ چرا مردم نمیدانند که قانون اساسی سند بردگی است؟ و انتخابات تنها حکم بیعت با قدرت یک سوزنبانِ بالای سر یک لکوموتیوران را دارد که جز دیار قدس روی دو ریل ثابت چپ و راست، مسیری دیگر را نمی‌تواند برود؟ و چرا نباید به بیعت چنین مردم جاهلی احترام گذاشت؟ و یا لااقل ایشان را آگاه کرد و سپس بازخورد آگاهیشان را در میدانی امن به آزمون و خطا سنجید؟ پس کی باید در یک میدان واقعی معرفت مردم را به آزمون گذاشت تا بیشتر برای حقوق معوقه و سکه و لاستیک شهید نشوند؟ بلکه برای استرداد اراده مردمی با تجدید قانون اساسی شادی کنند.

کجای این دوران امنیتی اطلاعاتی با دوران پدر تاجدار و یا با شرایط کشور سودان و لیبی و مصر قابل قیاس است که نظام ایران را با ایشان مقایسه میکنید؟ آیا فیلسوفان به شما نگفته‌اند که اگر نتوانید دو بستر را نعل به نعل سیمولیشن کنید قیاستان قیاسی مع الفارق است؟

.

چوب دو سر سوخته!

با چنین نقدی است که چوب دو سر سوخته می‌شوی! چون در جنگی سنتی، برخلاف شعار وحدت، هیچکس خود را ملتزم به ادبیات ایجابی جذبی نمی‌داند! چرا که حتی رهبران و پزشکانش با سیلی و تهدید و تهمت و توهین با بیماران یک بیمارستان رفتار می‌کنند و کاری با بیماری ندارند!

و به دلیل همین ادبیات حذفی است که همواره میان گزمه‌های دو ارباب، وقتی بر قتلی ناموسی نقدی میکنی، فرق چندانی با نقد سازنده به روش هبری در اپوزیسیون نمی‌کند، چون هم توسط اصلاح‌طلبان صفحه‌ی لاجان فیسبوک‌ات ریپورت میشود هم توسط اصولگرایان و هم پادشاهیخواهان و هم سکولاردموکراتها و هم چریکها و مجاهدین و چپهای دو آتشه در امریکا... تا به عنوان یک ناهنجار شناسنامه‌ات را در لیستِ مخالفین ارباب بومی و جهان قرار دهند، تا همواره از داخل تا خارج ناامن و در وضعیت #آچمز باشی و ندانی که چرا باید کماکان در چنین وضعیت ناامنی که کار ایرانیان تحریک‌پذیر از زخم و حسرت قدرت را به نیم امنیتکی به آدمفروشی کشانده، خون ملتی در خرس وسطی بین استعمار و استثمار دوشیده و در شیشه شود، تا برای خون‌آشامیِ لوطی و عنترهایش و سلبریتی‌هایِ خوش‌نشین و خوشه‌چین از پوزیشن تا آپوزیشن که رسم خریدن اعتبارِ مؤثر وحدتی اکثریتی را گرد اقلیتی مشروع در میدانی امن و دریک زمان و یک مکان در تمام شهرها می‌دانند، اما نمی‌خواهند! چون سرقفلی خونبازی ایدئولوژیک را میان خودی و غیرخودی، مفت به دست نیاورده‌اند و اعتبارشان وابسته به حفظ آن در دوران پیشاآزادی است!

گیریم که تو عمری را در غاری پناهنده باشی و  اجرهای خانه را بفروشی و بخوری تا مگر کسی مرامنامه ات را بخرد تا جانی داشته باشی برای ادامه... اما هیچکس جز یک نفر نخرد! و ندانی که چرا همان یک نفر این مرامنامه را خریده؟! که چه شود؟ آیا قلب این قوم تبهکار برای درک مسئولیت بیعت و پذیرش عقوبت جهل خویش و جبران مافات نسبت به یکدیگر، در این خانه‌ی مشترک منصف و مهربان می‌شود؟

و یا باید همواره به فراکنی یکدیگر را بدرند و براندازند،... اما نداند چگونه؟

جهل که شاخ و دم ندارد! اولین عارضه اش قدرنشنانسی است.چون این قوم تبهکار را که به براندازی فرامی‌خوانید، هنوز از بقایای همان امتِ 57 است، کم و بیش با همان ویژگی‌ها و با همان ادبیات سلبی-خذفی.... البته کمی ناهنجارتر و آب زیرکاهتر و فریبکارتر و مرده‌خورتر و ترسوتر و البته تا بخواهید سلبریتی‌تر... جوری که حالا چریکهایش در امریکا و از پشت مانیتور فحش میدهند تا سیخ استیلشان نسوزد... حالا اگر کبابِ جان مردم سوخت، مفتِ چنگشان. اصلا مفت باشد و کوفت باشد! چپی که تنها وِز وِز کند، لابد باید وزوز کردن را از ژن آریاییان زخمدیده از تجاوز، به ارث برده باشد!

فیلسوف کیلویی چند؟ اگر قرار باشد که کسی گوش نکند! لابد دلیلی دارد که گوش نمی‌کند! چه شیخ و چه شاه و چه شاهزاده.

برای وِز وِز نکردن کافی است که لاادری بود! چه سوسیالیست و چه لیبرال و چه دموکرات و البته: چه دینمداری سوسیال‌سکولاردموکرات.

#مرامنامه نوش جانتان!

راستی شما هم که چون من متولد آبان 39 هستید، چرا نباید گاندی باشید؟ چرا نباید همه را با یک شاخه #گل_سرخ به میهمانی ارباب دعوت کنید تا با آغوش اکثریت در کنار اقلیت، بصورت مسالمت آمیز و با پندار و گفتار و رفتار مسالمت‌آمیز و ادبیات ایجابی-جذبی (نه فحش  و انتقام و خشونت) خواستار تجدید قانون اساسی و انتقال قدرت سرنوشت از یک نفر به تمام مردم شوند و بنشینند و برنخیزند تا نتیجه!

من به وجود یک #گاندی عادی افتخار می‌کنم! اما به یک شهروند تمامیتخواه، هرگز!

به پایان آمد این دفتر... حکایت همچنان باقی است.

#خیام_ابراهیمی

28 تیر 1398

========

.

پانوشت:

الف) ویدئوی پیوست کار اصلاح جلبان گروگان و صادراتی است! آن را به حکم مشورتِ کارشناسانی که فیلسوفند از قبیل #سرداران_اطلاعاتی_امنیتی همچون سردار الماس ( #محمدرضا_مدحی ) جدی نگیرید! و کار خودتان را بر اساس فهم خودتان بکنید! نه اعتماد سنتی به تار سیبیل دایی جان ناپلئون و "قسم حضرتعباس خانعمو دون کیشوت".

.

ب) بازپسگیری خانه ی مشترک در عرض 4 هفته بدون درد و خونریزی

1- عفو عمومی (هوش میدانی رهبر اپوزیسون):

میتوان یک دیوار امنیتی برای تمام مامورین آتش به اختیار، از داخل تا سراسر جهان بوجود آورد تا در یک سیستم مافیایی که آلوده شده اند، یکی یکی توسط ارباب بالایی نفله نشوند! چون پوست اندازی رسم سیستمهای مافیایی است! دیر یا زود دارد اما سوخت و سوز ندارد!

بنابراین:

2- هوش سمپاتها و مبارزین

برای بازپسگیری خانه ی مشترک، علیه نیروهای دشمن، سنگر نسازید! صاف و زلال باشید!

برای فتح یک قلعه که در تصرف دشمن شماست، روش پراکنده و ادبیات متنوع شما میتواند به نفع صاحبان زور و زر و اتاق فکر، سنگرساز باشد و از پشت سنگرهای مختلف توسط نفوذیها و گرواگنگیرها و  تخریبچیان آتش به اختیار، لت و پارتان کنند!

"ادبیات وحدتبخش" ضامنِ تحول بنیادی در #شرکت_سهامی_عام_ایران

بفرما! بنشین! بتمرگ! یک نتیجه دارد اما با سه هزینه!

چرا بجای شعار #سرنگونی و #براندازی که سنگرساز است، نگوئیم: بازپسگیری قدرت به نفع تمام مردم! سنگرسازی یعنی صدها هزار نفر پرسنل مسلح نظام با یاری پیمانکاران و دزدان و ویژه خواران و خانواده هایشان، مجهز میشوند برای سنگرسازی و ایجاد تفرقه و سرکوب با اتحاد با جنایتکاران.

3- راز وحدت رهبر اپوزیسیون

راز وحدت و پیروزی با الگوی: #شرکت_سهامی_عام_ایران

#هر_ایرانی_یک_سهم_برابر در نظام تصمیم سازی سرنوشت.

آتشبیار زخمی شده و میگوید: من با عوضی‌ها وحدت نمی‌کنم!

بینوا نمیداند که با چنین هیجانی ویران است! و شاید هم خودش عامل نظام سلطه است و رو نمیکند!

چون که صد آمد نود هم نزد ماست!

بستگی دارد وحدت گرد چه عنصری باشد؟ حق یا ایدئولوژی؟

فرض کنید یک زمین مشاع بین 10 نفر دارید که 2 نفر آن هم نایاکی باشند که زر و زور را غصب کرده اند.

شما اگر احساسی برخورد نکنید اول باید بستر امن را بوجود آورید تا در امان باشید و این ممکن نمیشود جز انگشت گذاردن بر حقیقتی غیرقابل کتمان. آن حقیقت حق تابعیت و حق برابر است!

وقتی اولویت با احقاق حق و سهم برابر در این زمین مشترک باشد، بگذار آن 2 تن هم میان جمع باشند تا با تصمیم سازی مشترک بر اساس حکم اکثریت، منکوب و زبان زورگیرشان قطع شود. چرا از پیش با جیب خالی در زمین ایشان بازی میکنید؟

درایت یعنی این! یعنی اول بستر امن را ایجاد کنید...خودبخود ناخالصیها و زورمداران و زورگیران و ویژه خواران در قدرت اکثریت ذوب میشوند! اما آنها میخواهند پیش از ایجاد بستر امن شما را به میدان بازیهای نابرابر خود بکشانند! و بازی ایشان همین عدم وحدت بر اساس سهم برابر است. چون زورشان فعلا بیشتر است و شما جیبتان خالی است.

#فکر_کنیم تا به جای هوش هیجانی از هوش منطقی خود بهره بریم!

.

 4- راهکار فلسفی در یک نقشه راه 4 هفته‌ای:

"ادبیات وحدتبخش" ضامنِ تحول بنیادی در #شرکت_سهامی_عام_ایران است!

بدون ادبیاتی واحد بر اساس حق آب و خاک مشترک(نه ایدئولوژی) که کسی نمیتواند منکر آن باشد، چنین تحولی ممکن نخواهد شد! نه با نفی دین و مرام دیگران بلکه با تاکید بر حق برابر در یک شرکت سهامی عام به نام ایران.

کاربرد هر گونه ادبیات سلبی-حذفی، بازی در میدان دشمن است.

به شرط تاسیس یک #ستاد_مشترک در اپوزیسیون با انتخاب یک سخنگو و #شخصیت_کاریزماتیک:

1) لینک خوانش رایگان مرامنامه:

https://ebrahimi-helo.blogspot.com/2019/04/blog-post_41.html

2) آگهی فروش مرامنامه:

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=2270541639872327&set=a.1374810726112094&type=3&theater

3) لینک دانلود مرامنامه امید و نقشه راه تا استقرار اراده مردمی پس از خرید:

https://drive.google.com/uc?export=download&id=1WgfI0UQePUzU-WzMPrTBbKfrQ1TYx_we