رسم روزگار

رسمِ روزگار
-------------
انقلابی می‌کننــــد فصل‌ها...
گاه که پاییــز
به استقبالِ زمستان
پَر پَر می‌زند در هوایِ برگ‌هایِ هوایی
و خوره به‌جــانِ شاخه‌هایِ بی‌خـــــواب می‌پاشد
تا چــــــنگ زَنَند به بالشتِ ابرهایِ آبستن...
زمستان، نیامده ذوق می‌کند
و می‌رقصد میانِ لشکرِ پاره‌ پاره‌یِ برف؛
درخت‌ها و نیمکت‌ها سبک‌بــــار می‌شوند
از سنگینیِ انتظارِ پرواز...
و برگ‌ها...یکی یکی
پایمالِ سلطه‌یِ آسمـــان
بر بسترِ سردی سقـــــــوط می‌کنند
و رنگ می‌بازند و
جانِشان
با اولین آفتابِ بی‌جان
گل‌آلـــوده و
پــــای‌مـــــال و
خـــواب می‌شود
در آغوشِ لزجِ کِـــــرم‌هایِ زیرخاکی
در عصر خُمـارِ جمعه‌های انتظار
که انقلابی می‌کنندغبارها
در ستون‌هایِ کمرنگِ نــور
وقتی تک‌درختی سقوط می‌کند
بر خاکِ خشکِ خاطره‌ی جنگلی
در آسمانِ کویری
نزدیک... اما دور.
..................
خیام ابراهیمی
عکس از: خیام ابراهیمی
پایانِ پائیزِ زمستانی
اواخر آذر 92