رای بی رای تا رفراندوم با نظارت مردم

پیش‌خرید 2اسفند در 22 بهمن (راه سوم)

#رای_بی_رای تا #رفراندوم_با_نظارت_مردم!

می‌توان با حضور میدانی اکثریت گل‌‌به‌دست گردِ اقلیت، در میدانی دارای مجوز حضور و در مسیری جدا، مشروعیت قانون اقلیت را از سکه انداخت و برای خواست اکثریت اعتبار خرید! اما نه پنهان، بلکه عیان.

می‌توان با یک تیر دو نشان زد!

آیا می‌توان 2 اسفند را در 22 بهمن پیش‌خرید کرد و تهدید را به فرصت تبدیل نمود؟ اگر این "راه نرفته" را تا میهمانی ارباب نرَوی، و قانون سلطه را آچمز نکنی، براستی بدون مجوز قانونی چه توانی کرد؟

همواره بهانه‌اش برای سرکوب این بوده: برای گردهمایی مجوز قانونی نداری! تهمت زده و خشونت کرده‌ای و قانونا محکومی! اما آیا در بارعام و میهمانی ارباب هم نمی‌توان با یک شاخه گل، حضور یافت و تهدید را به فرصت تبدیل کرد؟ آیا فرمان مردم به مدعی خدمتگزاری نیز امری غیرقانونی است؟

41 سال است که اپوزیسیون به این پرسش پاسخ نداده و آگاهانه با امتناع از راه سوم، در دو راهی دلخواه ارباب، در زمین پوزیسیون بازی کرده است!

#راه_سوم در دو راهی نظام سلطه

چه مشارکت کنی و چه تحریم در خانه، نهایتا بنا بر عبرت 88 و خوانش مصلحت اکثریت کاذب، باز هم مشروعیت قانون سلطه با دزد صندوق است! اما آنچه این بازی را از تهدید به فرصت تبدیل می‌کند حضور میدانی اکثریت(گل بدست) گرد اقلیت است با یک خواسته. چنین میدان امنی را 22 بهمن در صف‌هایی متمایز و جدا فراهم کرده است. آنجاست که میتوان در بارعام و در میهمانی ارباب، قانون سلطه را آچمز کرد و برای اکثریت غیرقابل کتمان اعتبار خرید و مشروعیت قانون اقلیت را از سکه انداخت.

چنین موقعیتی می‌تواند در میدان امن و در فرصت 22 بهمن، تهدید و ترفند 2 اسفند را ناکار کند! این است معنای #راه_سوم!

تحریم مؤثر و میدانی چیست؟

مهمتر از دلیل عدم مشارکت، دلیل و شکل بروز تحریم است! که در غیاب عینی ملت، با امکان خوانش مصلحتی صندوق مارگیری، نتیجه‌ی مشارکت، عین تحریم است! مهم شکل اثبات تحریم است. آن‌که شکل تحریم را گنگ باقی می‌گذارد، شریک فتنه‌ی جدید صاحب صندوق است که همواره با دزدی مطالبات مردمی روی آن موجسواری میکند! با حضور میدانی، نباید اجازه داد که تحریم به تصرف نظام سلطه درآید!

خانه نشینی با بغض؟ یا حضور میدانی با لبخند؟

با توجه به اینکه وحدت مردم بر سر یک هدف معنادار موجب اعتبار مردم میشود، و نظام سلطه همواره این اعتبار را به نفع ادبیات تنش آفرین خود غصب کرده است، در چنین وضعیتی که سرنوشت در دست دزد اعتماد است، ملت تنها در یک صورت میتواند از وضعیت آچمز درآید! بردن شاخه گل به میهمانی ارباب برای خریدن اعتبار تا تغییر قانون سلطه و تبدیل خدمتگزار کاذب، به فرمانبردار واقعی مردم.

.

می‌گویند در 22 بهمن در خانه بنشینید!

این سفارش و #چاه_نمایی تمامی اپوزیسیون سکولاردموکرات تا پادشاهیخواه و آریایی است که منابع مالیشان مشکوک به ارباب سلطه است که همواره برای آتش به اختیاران خود، در بصیرت صید آتشبیار است!

آیا سزاست که در این فرصت تاریخی به جای ترک میدان و سپردن خوانش اوضاع به صاحب صندوق تقلب مشروعیت بالای 50 درصدی احتمالی، این رفراندوم میدانی را در صفی جداگانه و عمود بر صف اقلیت در 22 بهمن رها کرد تا نتوان صراحتا مشروعیت اقلیت را پیشاپیش از سکه انداخت و برای خود اعتباری ملموس خرید؟!

به هر حال وقتی تمام راهها از پیش آزموده شده است و نتایج آن به دلیل رفتار غیرقانونی سرکوب شده است، آیا بهتر نیست که تهدیدِ تحمیل مشروعیت کاذب را در یک "میهمانی دارای مجوز ارباب" به فرصت تبدیل کرد و پیش از نمایش بیعت در 2 اسفند، مشروعیت اقلیت قانونی و قانونش را در همایشی اکثریتی بصورت مسالمت آمیز از سکه انداخت و برای اکثریت اعتباری غیرقابل کتمان خرید؟

به باورم این یک فرصت تاریخی است! اما نفوذیان در سامانه پادشاهیخواهی و سایر صاحبان تریبون در اپوزیسیون جعلی به عنوان گردان تخریبچی این #هدایت نرم را القاء می‌کنند که "مردم در خانه بنشینند" تا به #ویروس_کرونا مبتلا نشوند و یا در جشن ارباب شرکت نکنند و یا لت و پار نشوند!... آنها در شعاری پارادوکسیکال از #براندازی مسالمت‌آمیز و خشونت پرهیز با شعار فرقه تبهکار می‌گویند! اما هم فاقد نقشه‌ی راهند و هم مردم را به میادین بدون مجوز فرامی‌خوانند تا سرکوب شوند!
راه سوم

آیا از #راه_سوم راهی خشونت پرهیزتر سراغ دارید که آن فحش سنگرساز فرقه تبهکار تناقضش برای سرکوب نباشد و با یک گل سرخ برای اکثریت مشروعیت بخرد؟! آنگاه وقتی ارتش سایبری نفوذی سیمرغی و رنسانی با روشهای خشن، هدایت نرمشان می‌کنند و ضمنا از پرپرشدن مردم در 22 انقلاب هم پرهیز میدهند، آیا باید دم خروس را باور کرد یا قسم روباه را؟!... دست بردارید از جهل العارفین و بازی با حیثیت مردم و کمی از صدق مایه بگذارید!

.

یادآوری راهکار دو سال پیش:

22 بهمن 96، و گام اول در #خیابان_مردم

وقتی اراده ملی با شعارهای از بالا به پایین انکار می‌شود، چه باید کرد؟

وقتی خدمتگزار ملت، به صاحبان حق، مجوز حضور میدانی نمی‌دهد، چه می‌توان کردا، جز آچمز کردنش در بارعام و در میهمانی خودش؟

پرسش: راهپیمایی، حرکتی حکومتی است یا مردمی؟ اگر طبق شعار نظام، تظاهرات 22 بهمن مردمی است، آیا مردم می‌توانند آن را در مسیری موازی و مستقل از پیروان بلندگوهای فرمایشی و از بالا به پایین، به نفع شعارها و مطالباتِ مستقلِ خود تصاحب کنند و برای خود اعتبار بخرند؟ مثلا با در دست داشتن یک پرچم بدون آرم، درخواستِ #تجدید_رفراندوم #آری_یا_نه‌ فروردین 58 را با ضمانت نظارت مردم، داشته باشند، تا متمایز باشند و دیده شوند؟

برایِ من راهی باقی‌نمانده جز این‌که خود را به همین شکل مسالمت‌آمیز اثبات کنم! شما را نمی‌دانم!

کسی را به راه خود دعوت نمی‌کنم، اما بصورت متمایز با مسیر رسمی در خیابان انقلاب تا آزادی، عمود بر مسیر فرمایشی شرقی-غربی، از شمال ویژه‌خواری به‌سمتِ جنوبِ محرومیت، با یک خواسته و در دست داشتنِ پلاکاردِ " #تجدید_رفراندوم_58 با نظارت مردم" زنده بودنِ خود را تا میدان راه آهن به رُخ می‌کشم و اثبات می‌کنم! اگر گذر از مقابل کاخ مرمر تنش آفرین است البته راه میدان انقلاب تا میدان راه‌آهن باز است.

خیام ابراهیمی

18 بهمن 1398