آیه در آئین آئینه بین و زنده بخوان

 آیه در آئیـــنِ آئیـــنه ببین و زنده بخوان:

از نشانه‌های کتاب خونین سرنوشت... جنایتِ نجّارِ آدمک از سر گذشت(1)

اندک اندک، اعتراف می‌کنند ستاره‌های مچاله و سوخته، یکی یکی:(2)

"در هوای افیونیِ عابدانِ حقیقتِ تلخکی

"مــا" سِتروَن از قانونِ انسـانِ یواشکی(3)

خون باید گریست در این پرده و نوحه خواند در خاک و ایمان آبکی:

جنگ و تسلیم و حیات دزدکی؟ یا صلح با دریدن و لبخندِ پفکی؟(4)

زنده باد زبانه‌های مرده زیر خاکستر(5)

کوره‌های خشم و انتقام را باید برافروخت(6)

در نبردی نابرابر... باید که تا آخرین نفر سوخت!(7)

ما آنیم که "ما" نیستیم... چونان‌که: #ما_هستیم(8)

ما مبارزان سرمستیم و در سیه‌چاله‌ها پستیم(9)

و سیه‌چاله یعنی:

کهکشانِ ستاره‌ها را از هم بپاشی و

تن‌ها به ذاتِ تاریکِ خود فروکشی و

تا اتنها خودت باشی و تنها خودت باشی(10)

این یعنی مرگ هر ذره‌ی نور در کهکشانِ تاریک و بی‌انتها(11)

ستاره یعنی:

از درون بسوزی رایگان

و به جهانی حیات‌بخشی... بی‌دریغ و فراگیر و آسان

تا سرمایه‌ی غیرخود باشی(12)

مهرورز چون خورشید،

نه مهرطلب چون سیه‌چاله(13)

زندگی یعنی: گذر از جهنمِ سقوط در سیه‌چاله‌ای و رهایی

تا بهشت(14)

مرگ یعنی: ماندگاری و مبارزه‌بازی در جهنم

تا عمقِ استراتژیکِ عبادت یک جنایت(15)

آیه در آئیـــنِ آئیــــنه ببین و زنده بخوان(16):

آیا مرده‌ای در ضیافتِ برده‌ها؟(17)

یا زنده‌ای در جمع جبریِ ذره‌ها؟(18)

همانا که "هم افزایی" رازِ میوه‌هاست!(19)

رحمِ کفار به یکدیگر

از اشدّ خودخوری و مرده‌خواری، میانِ سیه چاله‌هاست!(20)

فریبت داده فریبایی که در آینه نیست!(21)

این آینه جز خاک و سنگ را معاینه نیست!(22)

آیه در آئیــن آئیـــنه ببین و زنده بخوان(23)

زنده و پایدار(24)

از نشانه‌های کتاب خونین سرنوشت (25)

که این را "برتولد برِشت" نخواند و سپس سرگذشت ننوشت!(26)

تا تو آن را بخوانی در خامیِ خشتی که آینه نیست(27)

که خشت را در آتشِ کوره‌‌ها پزند

و کوران بر گــورِ اصحابِ نــور نهند(28)

و موران و ماران

در ته تاریک چاه ویلی، به گورستانی خزند(29)

در جنگِ کرم‌ها و هالوها

که گریانند بر جنازه‌ی زالوها

که عبادت می‌کردند، شوری و تلخی خون را

از درختِ زقوم(30)

ما در آئینه‌ایم هموار(31)

جوشان و خروشان و سر به دار

چون میوه‌‌ای پاک و شیرین و آبدار

در صلح و زنده و پایدار(32)

پر کن پیاله را... (33)

خیام ابراهیمی

11 آذرستان 98

.

پی‌نوشت:

جنایت؟ یا عبادت؟

آن‌چه از دید تو جنایت است، از دید او عبادت است!

تمایز بین معنای جنایت و عبادت، از تئوری تا عمل، توسط پروتکلی به نام قوانین حقوقی معین می‌شود.

"قانون‌اساسی" مادرِ "قوانین‌حقوقی" در یک بستر اجتماعی و جغرافیایی-سیاسی(مثل کشور) و یا یک شرکت سهامی خاص و عام است.

این قانون است که واژه‌ها و سمبول‌ها را تعریف می‌کند و به آن معنا می‌بخشد.

بنابراین آنچه از دید تو جنایت نامیده می‌شود؛ از دید او می‌تواند عبادت باشد.

عبادت یعنی بندگی برای ساختاری ایدئولوژیک مثل مانیفست حزب کمونیسم و یا قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران.

برای زندگی راهی نیست جز کشف و شهود در آئین مهر و بالنده‌گی، که قانونی نیست!

برای روزمرگی راهی نیست، جز دست و پا زدن و بازی با قواعد قانونِ سیه‌چاله‌گی.

ما پیش از هر تحولی به انقلابی نیازمندیم.

از ادبیات کاهنده‌ی #سلبی_حذفی تا ادبیات فزاینده‌ی #ایجابی_جذبی با آئین #هم_افزایی، از قانون آدمک تا قانون انسان.

#مرامنامه از مبانی و مراتبِ چنین انقلابی می‌گوید (که بی آن، همواره در تعقیب و گریز بین سیه‌چاله‌ها، در تابوتی مرده‌ایم)