شخصیت داشتن یا نداشتن

شخصیت داشتن یا نداشتن؟ مسئله این است!
هیچ چشمه‌ی جوشانی به این دلیل که در این کوهستان کسی ساکن نیست از جاری شدن امتناع نمی‌کند!
اینکه بفهمیم چه دارد اتفاق می‌افتد و رضایت دهیم قایق خود را به جریان رودی روان کنیم که از مسیری دیگر یک روز دیرتر ما را به سیاه چاله فرو خواهد برد، برای خود یک انتخابی است قابل احترام؛ اما این دلیل نمی‌شود که از هر کسی توقع داشته باشیم که خود را به این رود درافکند چون مسیلش از جوی منشعب از چشمه که مستقیم به سیاه چاله منتهی میشود، عریض‌تر است! محدود کردن راه بین این و آن یکی از آن روشهای استعماری و استثماری است که جز تحمیق دیگری به نفعِ هر پندار و گفتار و رفتار خود معنایی ندارد!
به باور من راه سومی هم هست! که این راه را هر شخصیت حقیقی و حقوقی میتواند برای تشخص خود انجام دهد! مثل آن چشمه که البته در یک چند راهی، تنها یک مسیرش به جوی منتهی میشود! یک مسیرش هم به برکه‌ای که وقتی پر باشد برای خود اعتباری می‌خرد چون قابل اثبات است! بویژه که چند چشمه ی دیگر هم به همان برکه منتهی شوند و بعد از مدتی شاهد دریاچه ای باشیم که حالا ماهی های قزل آلا هم بر خلاف مسیر رود خود را به آن میرسانند و آن را برای بوم زیست خود انتخاب می‌کنند!

...

بیعت با زهر؟ و یا اعتصاب برای شربت؟ کدامیک حرکتی هوشمندانه است؟ و کدام ساده دلانه؟
از حالا صحبت بر سر این است که خاتمی در 1400 با لاریجانی ائتلاف خواهد کرد؟ یا قالیباف و یا داکتر ولایتی؟... اصلا شما در نظر بگیر ایشان با موسوی و یا نلسون ماندلا ائتلاف کند! موضوع این است که اولا چه کسی تضمین میدهد که رای شمرده شود؟ و بعد از آن چه کسی تضمین میدهد که نلسون ماندلا قانونا اختیاری فراولایی و پاسخگو به ملت داشته باشد؟
دوست بزرگواری می فرماید، خب چه کنیم؟ قهر که کودکانه است و فاید‌ه ندارد!
پاسخ: موضوع قهر نیست!
موضوع اعتصاب برای یک خواسته است...این یعنی خریدن اعتبار برای تغییر قانون به نفع اراده ملی و حضور همه در مدیریت سرنوشت ملی.
وگرنه عارف که امروز فتنه 88 را منتسب به خارج کرد فردا ممکن است مثل ظریف که امروز به یک دیپلمات راجع به حجابش امر به معروف کرد تیر خلاص زن یک رهگذر شود که از قیافه اش خوشش نمی آید.
چرا می‌گوئید قهر منفعلانه؟
مگر می‌شود با زهر آشتی کرد؟
اعتبار یعنی 80 درصد زهر نخورند و از قطار انقلابی که برای جنگ راهی دیار قدس است پیاده شد و کشته نشد، تا بتوان ساختن ریل را به دست خود گرفت و تنها تدارکاتچی لکوموتیوران نبود! برای بیان چنین خواسته ای و عدم بیعت با قانون سلطه که هر سرنوشتی را میتواند ذیل لبخند روحانی فریبکاران امنیتی بنویسد و او شعار دهد و آن یکی کار خودش را بکند جز اعتصاب نرم چه راهی است؟ که بتوان ثابت کرد چیز خور نشده‌ایم و می‌توانیم به حمله ی متجاوزانه و تکِ این سفسطه‌یِ هوشمندانه پاتکی در حاشیه‌ی قانون آدمخوار بزنیم!

#هوش_ایرانی آیا معنا دارد که بتوان به آن افتخار کرد؟

عمرمان تمام شد و کشته شدیم از این ساده دلی هموطنان خودزن.
اما آلترناتیوی مهم تر از نمایندگان واقعی مردم که ملتزم به مردمند (نه قدرت دارای حکم حکومتی) به صرف ایرانی بودن نیست!
برانگیزاننده‌ی مردم هم میتواند به چالش کشیدن صاحبان کاریزما و پرچمداران تدارکاتچی، بصورت شبانه روزی باشد... از همین حالا و از همین لحظه، درخواست از خاتمی و موسوی برای توبه از قانون سلطه و درخواست تغییر قانون به نفع حضور تمام ایرانیان با صدای بلند. به همین شفافی.
بیعت یک معنا دارد و عدم بیعت معنایی دیگر و... خود کرده را تدبیر نیست!
بیعت با قانونِ خوردن زهر؟ یا اعتصاب برای درخواست شربت؟
مسئله این است!
ممنون میشوم اگر به فلسفه چیز خورمان نکنید!
البته چاردیواری است و اختیاری و لازم نیست که بین چند مسافر قطار صدورانقلاب به دیار قدس، همه گی شریک دزد باشند و رفیق غافله. البته در خیل مسافرین امیدوار به شال سبز و بادکنک بنفش از تمام طیفها هستند که وقتی لباس از آن برکنی یا سیاهند یا سپید... یا چیزخورِ خودی‌اند یا چیزخورِ غیرخودی... و یا خود چیرمی‌خورانند... اما میتوان از این قطار پیاده شد... میتوان بر خلاف مسیر رود راهی به برکه جست... تا اعتباری خرید...گیریم که تمام مسافران شهید راه حق و باطل شدند یا نشدند!
میتوان در برکه همچون ماهی قزل آلای لاادری بود و برای جمع خویش اعتبار خرید و نه شریک دزد شد و نه رفیق غافله و نه کسی را چیزخور کرد و نه خودچیزی خورد! میتوان کیش شخصیت خود را ماست مالی نکرد و شخصیت داشت!
البته شهامت توبه میتواند در تاریخ زندگی خودمان ثبت شود و سرمشق راه راستی باشد که نزدیکترین راه به مقصد است! گیریم این مقصد اتوپیا نباشد! اما انسان شدن خودمان که هست!
18 آذر 1396