بیعت یا زهر

بیعت با زهر؟ و یا اعتصاب برای شربت؟ کدامیک حرکتی هوشمندانه است و کدام ساده دلانه؟
از حالا صحبت بر سر این است که خاتمی در 1400 با لاریجانی ائتلاف خواهد کرد؟ یا قالیباف و یا داکتر ولایتی؟... اصلا شما در نظر بگیر ایشان با موسوی و یا نلسون ماندلا ائتلاف کند! موضوع این است که اولا چه کسی تضمین میدهد که رای شمرده شود؟ و بعد از آن چه کسی تضمین میدهد که نلسون ماندلا قانونا اختیاری فراولایی و پاسخگو به ملت داشته باشد؟
دوست بزرگواری می فرماید، خب چه کنیم؟ قهر که کودکانه است و فاید‌ه ندارد!
پاسخ: موضوع قهر نیست!
موضوع اعتصاب برای یک خواسته است...این یعنی خریدن اعتبار برای تغییر قانون به نفع اراده ملی و حضور همه در مدیریت سرنوشت ملی.
وگرنه عارف که امروز فتنه 88 را منتسب به خارج کرد فردا ممکن است مثل ظریف که امروز به یک دیپلمات راجع به حجابش امر به معروف کرد تیر خلاص زن یک رهگذر شود که از قیافه اش خوشش نمی آید.
چرا میگوئید قهر منفعلانه؟
مگر میشود با زهر آشتی کرد؟
اعتبار یعنی 80 درصد زهر نخورند و از قطار انقلابی که برای جنگ راهی دیار قدس است پیاده شد و کشته نشد، تا بتوان ساختن ریل را به دست خود گرفت و تنها تدارکاتچی لکوموتیوران نبود! برای بیان چنین خواسته ای و عدم بیعت با قانون سلطه که هر سرنوشتی را میتواند ذیل لبخند روحانی فریبکاران امنیتی بنویسد و او شعار دهد و آن یکی کار خودش را بکند جز اعتصاب نرم چه راهی است؟ که بتوان ثابت کرد چیز خور نشده ایم و میتوانیم به تک این سفسطه هوشمندانه پاتکی در حاشیه ی قانون آدمخوار بزنیم!
#هوش_ایرانی آیا معنا دارد که بتوان به آن افتخار کرد؟
عمرمان تمام شد و کشته شدیم از این ساده دلی هموطنان خودزن.
اما آلترناتیوی مهم تر از نمایندگان واقعی مردم که ملتزم به مردمند( نه قدرت دارای حکم حکومتی) به صرف ایرانی بودن نیست!
برانگیزاننده هم به چالش کشیدن صاحبان کاریزما و پرچمداران تدارکاتچی بصورت شبانه روزی.
از همین حالا و از همین لحظه درخواست از خاتمی و موسوی برای توبه از قانون سلطه و تغییر آن به نفع حضور تمام ایرانیان. به همین شفافی.
بیعت یک معنا دارد و عدم بیعت معنایی دیگر و... خود کرده را تدبیر نیست!
بیعت با قانونِ خوردن زهر؟ یا اعتصاب برای درخواست شربت؟
مسئله این است!