کلید سواری شاگرد قفل ساز اکبر

یادآوری فیس‌بوک و برآوردِ بی‌معنا، در بلبشوی تفکرات دیمی و تعقلاتِ هیئتی!
1) دو سال پیش در چنین روزی: "کلید‌سواریِ شاگردِ قفل‌سازِ اکبر"...(پیوست)
2) یکسال پیش، شب پیش (در شب پیش از انتصخاباتِ روحِ بنفش): "سناریویِ بنفش" در اولین کامنت!
کلیدسواریِ شاگردِ قفل‌سازِ اَکبر
به مَـــــرگ گرفته‌ای جهان را، تــــا به‌تب راضی‌اَم کنی
به‌جـنگِ زرگری دُچــــــــــــارِ خـرس‌وسط بازی‌اَم کنی؛
بهانه‌ کرده‌ای از آغـــــــاز، دشمن‌و جنگ‌و دین‌ونفـــــوذ
که آچـمَـزَم کـنی دَمـــادَم‌و، مَــسـخِ لال‌بـــــازی‌اَم کنی!
تو تاخته زِ کینِ شهسواران، براَسبِ کـورِ شهوتِ خویش
به حق‌ّوباطلی تو قـفـل‌و... قُـفـل مَرا در کلیدســـازی‌اَم کنی!
ربوده‌ای تو حقِ نَفَس، به اصلِ دَم و بـــازدَمِ نَفسِ خـویش
حَـرام‌خوری زِ اَنفُس و آفاق و مَچَل به قانون‌بازی‌اَم کنی!
قرار نبـــــود از آغـاز رَوَد سگِ زرد و بَـــعد شغـال آیَد
قرار نبود که رعیت و ذوب در ارباب‌ و شاه‌بازی‌اَم کنی!
خشونت و زورگیریِ نگـاه، مَــرامِ چشمِ سنگِ تـــو بـــــود
که خــاکِ خانه‌‌یِ مشترک فدایِ باوَر و عقیده‌سازی‌اَم کنی!
کجا تو دیده‌ای که شریکِ ‌وطن به‌جُرمِ نـابــــاوَری به تو
زِ حقِ مالکــانه شَوَد تُهی، تا تـــو "بَــد" راضی‌اَم کنی؟
بنا نهاده‌ای زِ ازَل وهم خویش، به‌ضربِ چُـمــاقِ سلطه‌گری
چگـونه با تخاصم و جنگ، به صُلحِ مَردگان راضی‌اَم کُنی؟
تو با اَدَب نبوده‌ای از اول، در آداب و حُرمتِ نُفُـــــوس
چگـــونه با گمـــــان و فضلِ خیمه‌‌ها، مدینه‌سازی‌اَم کنی؟
که گفته تو فاضِل و عالِم به آیتِ خــدایِ زنده در قلبی؟
به جز آن گنگِ خوابدیده، که مسخِ یقین‌پردازی‌اَم کنی!
میـــانِ راست و چپِ معرکه ، مَنَم مَـنـتـَرِ بَد و بَدتـر
تو لوطیِ اربابِ لوطیان و مرا خرجِ اَنتربازی‌اَم کنی!
نه‌جایِ دوســــت بر سَرَم سبز و نه‌جایِ دشمنم به قلبِ سُـــرخ
میانِ این‌همه جاسوسِ خودسرِ نَهان، چگــونه جاسازی‌ام کنی؟
"ولاتجسسو" لَقلَقه‌یِ زبـــــــان و تو جاسوس و دون‌پَروَری
چگونه با حِرصِ هفت‌هزار جنّیِ نهان، تو پاکسازی‌اَم کنی؟
گهی دهی تو تریاکِ نوحه مرا، گه شــــرابِ طهورایِ رَجَز
مرا مُـــدام عروسکِ داستانِ گُنگِ خیمه‌شب‌بازی‌اَم کنی!
مرا نموده‌ای تو لُقمه، در کامِ اژدهایِ هفت‌سرِ داعـــــــش
اسـیــر و بنده و اجـیــرِ طاعت و انتحــــار و سربازی‌اَم کنی
یکی زنی به گوشِ چپ ما، بدستِ راستِ سرخودانِ خودَت
رفیقِ چَپَت فرستی از پَس و بَعــد به‌اعتدال نازنازی‌اَم کنی؟
مرا که بی‌خودی تو غیرِخودی خوانده‌ای به مُلکِ مُشـاع
ببین چگونه مرا روانه به نخجیرِ نخودسیاه‌بازی‌اَم کنی؟
تو داده‌ای پرچم سه رنگ، به‌دستِ سیاهِ نفوذیِ نِفــــــاق
چگونه میانِ دو قُـلدُرِ سَروَری، چَکُشِ حُکمِ قاضی‌اَم کنی؟
مرا نه راه به مجلسِ ملتزمینِ کـور و نه راه به بیتِ عنکبوتِ کَران
تبـــــــــــــــــاه تو کرده‌ای همه روز را، تا به شب راضی‌ام کنی!
تو صد بهانه‌یِ شرعیِ گمان، در آستیــنِ حُــکم و یقین داری
به تقیه و مکر و مباهته چگونه دچارِ وَهم و رَأی‌بازی‌اَم کنی؟
"تو" چــــاهِ ویل در اَتُمِ مِیـــل کنده‌ای و پُر کُنی‌ش زِ چنته‌یِ فَـقـــر
هوایِ جاه به ریشِ امنیت بندی، که چـال در مصلحت‌بازی‌اَم کنی
تو یک‌ذره‌ای به‌قصدِ ‌ غصبِ خدا، نامطمئن زِ قدرتِ اصغرِ خویش
چنان در اُفتاده‌ای با جهـــان، که به‌شیطانِ اکبر راضی‌اَم کنی!
رها کرده‌ای تو خلق را گردِ مارِ هفت‌سرِ چاهِ ویلِ بیت‌ِ خویش
که‌پایِ بُرجِ فرعون و کاخِ قارون، پلّه‌یِ "مار و پلّه بازی‌اَم" کنی!
"تو" مــوش دوانده‌ای به تُنبانِ گربه‌یِ وطن زِ وَحشتِ سُقـوطِ خود
برایِ حفظِ امنیتِ تختِ خویش، آلوده‌یِ "موش‌وگربه‌بازی‌اَم" کنی!
خلاصه: اِی ابوبکرِ بغـــدادیِ ثانی، تو در ولایتِ داعشی دیـگــــر
زِ چاله‌یِ شیطانِ نَفس به چاهِ مَکرِ ابلیس، قرینه‌سازی‌اَم کنی!
هزار قفلِ شیطانِ‌دیــــن به دستِ هـــــــــزار خلیفه‌یِ جهنم است
بِدِه کلیـــد به‌دستِ خلیفه‌ها که"مردمند"! مگر که راضی‌اَم کنی!
خیام ابراهیمی
دوم خرداد 1395