آزادی

چهار سال پیش، در چنین روزی:
آزادی
****
اراده‌یِ شکفتن و جبر و اختیار
و قدرِ سنگ و دانه در کتابی بارِ حمار
تندیسِ داوود است و تناسلِ غبار
نخواندی چرا؟
وزنِ ذرات را
از سهمِ کویر و دشت و جنگل
و صخره و چاله و ستیغ کـــــوه
زِ ابرهایِ آسمانی
که یکی نیست!
تو مردابی و
من نیمه تـَـر!
و یکی خشک و تشنه و ابتر...
که اراده‌یِ ابرها
مرا به دامنه‌هایِ سبز می‌خواند و
امتدادِ جویبارها و رودها تا چاه و خیالِ ماه
در قطره‌ای آه
و من
در بیتی از شعورِ شعرِ کتابِ بی‌دل‌اَت
پای در زنجیرم
پشتِ میله‌هایِ پلک‌‌اَت
مچاله و پیرم
در دلِ سیاه‌چاله‌یِ گمانِ چشمت
یقینا اسیرم.
...
و "ما" تو را
یکی گـُــردانِ گـُـلِ کاغذی مانیم
و نمی‌بینی
که تفسیر گـُـل و باغِ گلوله‌ها
وَ لا یُکـّـلِـفُ الله نَـفسًا اِلّا وُسعَها*
در بهشتِ سپاهِ تندیس‌ها نمی‌گنجد؟!
و نمی‌پرسی که چرا
هیچ گلِ زنبقی
میانِ دو لاله‌یِ زرد
عروسِ هزارداماد نیست؟!
................................
خیام ابراهیمی
21 خرداد 93
پی نوشت:
* و نیست تکلیفی بر کسی، مگر به اندازه‌یِ وسعتِ وجودی‌اَش.
نقاشی آبرنگ از: خیام ابراهیمی (سال 71)
** زنبق:
گل زنبق یا گل آیریس (IRIS)٬ در یونان باستان در کنار مزار مردگان کاشته می‌شد. همچنین در تاج فرمانروایان یونانی طرح‌هایی از زنبق دیده می‌شد. در دین زرتشتی نیز زنبق جایگاه ویژه‌ای دارد. گل زنبق نماد خرد و دانایی٬ حکمت و ایمان است.