تقدیــر
====
تقدیرِ برگ‌ها
در وسعتِ شاخه‌ها می‌بالد و
بـــال‌بـــال می‌زند به تن‌نازی
در رؤیایِ آسمانِ پروازی
که در خــــاکِ پائیز
هبـــــوط می‌کند و
جان می‌کند و
دَفن می‌شود
لابلایِ خاکِ ریشه‌ها
تا جان دهد...
- بــا نسیمی
یـــــا بی‌نسیمی و تندبادی
که خبر از تغییرِ فـصــــل‌ها دهد
یا ندهد! -
...
از تغییرِ فصل و برگ و خــــاک
تنها
خُـنَـکــایِ سایه‌یِ امنی نصیبِ تقدیــرِ قلبم شد
تــا از معبر آغوشِ فقیرم
در بال‌هایِ سبزِ تو درآمیزد و
به آسمانِ خیال پَـرم دهد
از "معجونِ باد و نور و آب و خاک و دانه"
تا مـــهر و مـــاه
تا عشـــق و آه...
...
از تقدیرِ بـــرگ کمترم، اگــر
تنها "خــــــاک" شــوم
در امنیتِ جاودانه‌یِ گــوری
میــانِ خـاکسترِ ریشه‌هـــا
در چرخه‌یِ کرم و سیب و
زخمِ منقارِ کلاغی
در بیشه‌ها
میانِ شاخه‌های خشک و تر.
...
با "تـــو"، "مــــا" طعمِ سیب خواهیم شد
در حافظه‌یِ درختیِ تاریـــــخ
با همین بال‌هایِ شکسته‌‌بسته‌یِ تقــدیــر
و فراتر از شاخسارِ من یــا تو.
این هنرِ ماست:
ما با قفس‌هایمان پرواز خواهیم کرد
یک بال تـــو و
یک بال من!
هم تو سبز و
هم من.
که هم‌افزایی
طعمِ خوشِ عشق است!
.......................................
خیام ابراهیمی (12 بهمن 1393)
عکاس: خودم (پائیز 1393- از تراسِ خانه)
No comments:
Post a Comment