اپوزیسیون محترم

#اپوزیسیون محترم!
چگونه می‌توان از مسخره‌شدنِ خویش لذت نبرد؟
وقتی تمام بازیگران اپوزیسیون و رسانه‌ها و تریبون‌های غیرمستقل، به منابعِ مالی اربابانی متصلند که به خون ملتِ عقیم و لت‌وپار از تنشِ بنیادی اربابان بزرگ محیطی و اربابانِ نقلی و بومی و محاطی تشنه‌اند، چگونه می‌توان به یکی از دو ارباب این بازی مرده‌خوری، پناه برد و به متنِ معرکه‌های یکی از ایشان اعتماد کرد؟
در چنین موقعیتی است که راه استقلال و آزادی از حاشیه می‌گذرد، نه از متن و دامنِ وعده‌ها و صندوق‌های سوراخِ اربابی. بدیهی است که اگر اپوزیسیونِ ویژه‌خوار خود را به خواب زده باشد، هرگز نمی‌توان او را بیدار کرد! هر چند روزگاری در رفیق‌فروشی و امروز در آدمفروشی، سیبیل کلفت یک چریک فدایی خلق را داشته باشد! اگر هم مستقل باشد که باید از خوابِ اعتماد به شعارهای فله‌ای و غیرپاسخگو و غیرتشکیلاتی صندوقِ سوراخِ اربابی، برخیزد!
#گروتسک یعنی موقعیت خری با عینک و ریش بزی، که خود را پرفسور بداند و از مسخره‌شدن خود لذت ببرد و بی آب‌وعلف جان بکند و برای پاکسازیِ میدانِ مین، صف ببندد و از گزمه‌ها نواله‌‌ای از حقِ خود بطلبد!
هیچ کودکی هنگامِ دکتربازی خیال نمی‌کند براستی دکتر است! اما امیدواران به صندوق انتصخابات، برای بازیگرانِ ملتزم به سیاست‌های کلی قانونی و تک‌نفره‌ی ارباب، استقلال رأی قائلند!
در خوش‌بینانه‌ترین گمان، چرا ذهن ساده‌ی روستایی و سنتی شبهه‌روشنفکران آلوده به مدرنیته، بازیِ مدنی را روی استیج اربابی باور می‌کند؟! و بر اساس کدام مکانیسمِ راستی‌آزمایی غیرتشکیلاتی، جز اعتماد سنتی به تار سیبیلِ دایی‌جان و قسمِ حضرتعباسِ خانعمو، با اطمینان به شعارهای روبنایی و غیرپاسخگو در بستر غیردموکراتیک و درامان از نظارت‌ملی، دل می‌بندد؟
چگونه می‌توانی اراده‌ات را در قانون پس بگیری و بیش از پیش مسخره‌ی صندوقِ سوراخِ گرگ و ریزه‌خوارانِ رنگارنگش نشوی؟ چگونه می‌توانی وسوسه‌ی فریب و منطق گمراه‌کننده‌ی ویژه‌خواران قانون اربابی نشوی و معنای حرکت معنادار و راستین شهروندی را از چاه‌نمایی حرکت در پای صندوق دریابی؟
حرکت به معنایِ لقمه شدن در بیعت با دامِ صندوق ارباب نیست!
در بستر مصحلتِ مبهمِ حفظ نظام و حکم حکومتی، حرکتِ معنادار می‌تواند پرهیز از دام صندوق، برای تثبیتِ خواسته‌ی خود بصورت فراگیر و اکثریتی باشد! اکثریتی که تغییر قانونِ بد را بخواهد، مشروعیت و اعتبار قانونِ زورگیر را ساقط کرده و مشروعیتِ حق مسلمِ تابعیتِ خویش را اثبات کرده است! چه کسی از خودآزاری و خودزنی و مسخره‌شدن در خرس‌وسط ارباب و گزمه‌هایش لذت می‌برد؟
چرا نفهمیده‌ای که ریزه‌خوارانِ قانونِ سلطه، از محمود گرفته تا حسن و ابراهیم و ممد‌حسین، از خود اراده‌ای جز تن‌دادن به حکم حکومتی و سناریوی قانونی اربابِ بنده‌های عقیم ندارند؟! که هم محمود بازیگر قانونِ اربابی ضدِ دگراندیشی و ضد حق مالکانه در وطن بود و هم حسن و هم ممدحسین... هر یک در نقش‌های دلخواه اربابی در سکانسِ متفاوتی از یک سناریست که اراده ی ملی را قانونا یکبار برای همیشه غصب کرده.
اما: نرود میخ آهنی در سنگ!
ساده‌دلان مفتونِ شعبده، هربار استیج اربابی را با بازیگران رنگارنگش واقعی می‌پندارند! همچون مادربزرگ روستایی من که 50 سال پیش خیال می‌کرد، درون تلویزیون آدم‌کوچولو وجود دارد!
بازپس‌گیریِ #اراده_ملی براندازی‌شده در قانون اساسی، دو راه دارد:
1) راه نرم: خالی گذاشتن دامچاله‌ی بیعت با اختیارات مطلق‌العنان قانونِ ارباب و گزمه‌هایش (بموجب بند یک اصل 110 و سایر اصول قانون اساسی)
2) راه سخت: خشونت و انقلاب
راه خونین اگر کار تو نیست، اما راه نرم با #نافرمانی_مدنی تا تغییر قانون‌اساسی به نفع حضور تمام ملت در نظام تصمیم‌سازی سرنوشت ملی، با خریدن اعتبار و ثبتِ #اکثریت_مطلق (بالای 50 درصد) تحولخواه، ممکن است!
از سفسطه‌های دام‌پروری برای گرفتن بیعت با اختیاراتِ مطلقه در قانون سلطه، یکی هم سفسطه‌ی انتخاب بین #بد_و_بدتر در نظام غیردموکراتیک است، که هیچ تضمینی برای خوانشِ رأی (حتی به گزمه‌های غیرپاسخگو) در آن وجود ندارد، جز حکمِ ارباب.
یکی از تمسخرآمیزترین تاکتیک‌های ارباب که به ریشِ ملتِ صغیر و هالو می‌خندد، القاء "تاکتیک بدوبدتر" است که اصولا در نظام غیردموکراتیک بی‌معناست و تنها در نظام دموکراتیک معنادار است و جز بیعت با قانون ارباب و سیاستهای کلان فرهنگی، نظامی، اقتصادی و سیاسی برای صدور منابع ملی در قطار صدور خود بر دو ریل چپ(اصلاح‌طلب) و راست(اصولگرا) به غیرخودی تا دیار قدس، ثمری ندارد!
ملت می‌تواند خواستار استرداد اراده ملی براندازی شده باشد، و نه #براندازی سخت.
برای ثبت این خواسته، #نافرمانی_مدنی بر خلاف مسیر و شعارهای رسمی و حکومتی، در حاشیه‌ (نه متن) هر میدان دارای مجوز از نمازجمعه گرفته تا راهپیمایی‌های حکومتی و معرکه‌ی انتصخاباتی و سین‌جیمِ گروهی از مقاطعه‌کارانِ ولایی مردمسوار در مجلس، همراه با اعلام خواسته‌های بنیادی (نه روبنایی)، کم‌هزینه‌ترین روش استرداد اراده ملی در قانون برای وحدت ملت با ملت به عنوان قوی ترین قدرت مقابله با تجاوز خارجی و داخلی به حقوق ملی است!
وگرنه باز باید بر استیج انتصخابات، از مثله شدن وطن و مسخره‌شدن خویش در یدِ قادرِ مطلقه، لذت ببری!
خود دانی!... چاردیواری، اختیاری!
خیام ابراهیمی
14 خرداد 1397