نقشه راه

کس نخارد پشتِ من ... جز ناخنِ انگشتِ من!
نقشه‌ی راه تا استقرار #جمهوری_شوراهایِ_ایران
از اپوزیسیون ایدئولوژیست، و از مسئولین و مکلفین و ملتزمین به قدرت مطلقه‌ی ولایی و قانونی، دیگی برای مطالباتِ ملی و ملت گرم نمی‌شود؛ چون به ملتِ صغیر باور ندارند! مشکل اصلی مبارزات ملی، هدفِ واحد اپوزیسیون نیست! بلکه #روش_مبارزه و راه رسیدن به هدف واحد است! هدفی که باید اکثریت ملت آن را یکصدا بخواهند و آن را در یک #میدان_میلیونی در کنار اقلیت اثبات کنند تا برای تغییرات بنیادی ملی اعتبار و مقبولیت بخرند و مشروعیتِ اقلیت را از سکه بیندازند و تغییر قانون را به نفع حضور تمام ملت از شوراهای محلی تا ملی ناگزیر کنند. اما دریغ که هر گروهی به #زبان_پساآزادی به سمت و سوی متناسب با اصول ایدئولوژیک خود گام بر میدارد! و دریغ از #زبان_مشترک_حقوقی در#زمان_پیشاآزادی! به همین دلیل است که در غیابِ همصدایی و همدلی ملی، متناسب با دوران پیشاآزادی، روش واحد و مؤثری هم محقق نخواهد شد!
1) روش: در یک زمان، در یک مکانِ امن و دارای مجوز حضور (مثل حواشی نماز جمعه در تمام شهرستانها و یا در موازات و یا برخلاف مسیر راهپیمایی‌های حکومتی، نه در بن‌بست کوچه پس کوچه‌های پراکنده‌ی سرکوب)، و با یک زبان حقوقی مشترک، با اولویت حق آب و خاک طبیعی و اولیه و مشترک، بر هر حقِ ثانویه و حصولی، درخواستِ استقرار اراده ملی (بدون حذفِ شهروندان) و انتقال قدرت سرنوشت ساز سلطان صاحبکران به تمام مردم برای نوشتن سرنوشت ملی.
2) یکصدا: با زبان پیشاآزادی (غیرایدئولوژیک و ضد‌خشونت و پرخاش و حذف شریکان حق مسلم بر اساس حق آب و خاک برابر و مشترک) و با درخواستِ مسالمت‌آمیز #تغییر_قانون_اساسی به نفع حضور تمام ملت در نوشتن سرنوشت ملی به جایِ یک نفر که بموجب بند یک اصل 110 قانون اساسی، اختیار تعیین سیاست‌های کلان اقتصادی و سیاسی و فرهنگی و نظامی در دست اوست و مسئولین 3 قوا و 80 میلیون ایرانی، ملتزم به فرمانبری و تسلیم به حکم حکومتی او برای صدور قطار انقلاب زورگیری عقیدتی به دیار قدس و جهان بر روی دو ریل ثابت چپ و راستند!
3) امید و بالندگی و توسعه، در نوشتن قانونِ سرنوشت‌ملی توسط نسل امروزی و زنده مقدور است، نه بر اساس تقدیرِ نسل مرده‌ی دیروزی. قانون اساسی فعلی حکم سرنوشتی محتوم از گذشته است، و ربطی به امروز ندارد!
و روش رسیدن به قانون اساسی فراگیر و نوین و امروزی که با فراهم آوردن میدانی میلیونی برای حضور وحدت تمام اقشار ملت، برای خود مقبولیت و اعتباری مؤثر و غیرقابل کتمان بخرد و به استقرار اراده ملی منجر شود، مهمترین وظیفه و تکلیف اپوزیسیون آزاده است! و این مهم محقق نمی‌گردد جز پرهیز از خشونت در شعارهای پارادوکسیکال و متناقض با رویکرد مسالمت‌آمیز و دامن نزدن به پراکندگی مطالبات روبنایی و تاکید بر مطالبات بنیادی، و احقاق وحدت ملی با روش‌های نرم و پایدار که از سوء‌تفاهم و سنگرسازی بینِ اقشارِ مختلف ملت، خودداری کند.
4) اولین گام #فراخوان_عمومی توسط #ستاد_مشترک_اپوزیسیون بموجب یک#مرامنامه_مردمی_میهنی است که بر اولویت حق آب و خاک طبیعی و اولیه و مشترک، بر هر حق ثانویه از قبیل ایدئولوژی تاکید دارد و ادبیاتش #ایجابی_جذبی و با مسالمت و صلح‌آمیز است، نه#سلبی_حذفی و تنش‌آفرین... که اپوزیسیون دگراندیش در دوران #پیشاآزادی، بدون اتحاد بر اساس حق مشاع و تابعیت، با تکیه بر ایدئولوژی که مختص زمان #پساآزادی است، در جنگی نابرابر با جیب خالی و پز عالی، تنها در میدان دشمن اراده ملی-میهنی بازی می‌کند!
خیام ابراهیمی
6 آذر 1397
نظری به توضیحات تشریحی در کامنت‌ها، و مقالات چه باید کرد در استاتوسهای پیشین، میتواند در ضرورت وحدت رویه نسبت به روش استقرار اراده ملی یاری رساند!