بیداری لاکپشت و خواب خرگوش تیزپا

بیداری لاکپشت و خواب خرگوش تیزپا!
======================
چگونه برنامه و همیاری لاکپشتها، بر شتاب خرگوش تیزپا پیروز شد؟
جناب مرزبان گرامی!
در پیوست پیامهای استاتوس قبلی، به عبرت تاریخی در جنگ اول و دوم جهانی اشاره کردید و اینکه:
آنکه نآموخت از گذشت روزگار...نیز نآموزد ز هیچ آموزگار.
متاسفانه تنگ‌نظری برخی از سیاستبازان، ناشی از یک ناهنجاری موروثی و شتابی تاریخی است و البته ربطی به نیت خوب و بد ندارد! یعنی در خوشبینانه ترین حالت اگر سیاستمدار هدف ملی را فدای جایگاه و موقعیت و منافع شخصی و یا خلقیات و کیش شخصیت خویش نکند، به علت شتابی که برای سعادت مردم دارد، هیچگاه به مقصد نخواهد رسید. ماجرا شبیه داستان خرگوش و لاکپشت است!
.
روشنفکرانی که در یک اتاق به روشن بینی دست یافته اند نخواهند توانست با اتحادی تنگ نظرانه، به تنهایی برای جماعت نسخه بنویسند!
باید بتوان این جماعت را با هر اندیشه و سابقه ای گرد هم آورد!
مسلما سرنوشت جمعی ناشی از برآیند خواست و اراده ی جمعی است، نه پرچمداران زورگیر و تمامیتخواه و حق به جانب!
سحن از ایران تنها با تکیه بر حقوق بنیادی ایرانیان امروز ممکن است! نه بر اساس اعمال زور توسط مدعیان کشف فتوحات تاریخی گذشتگان. البته با گردهمایی تمام ایرانیان در زمان حال:
از کوزه همان برون تراود که دراوست!
بدیهی است که با نگرشی جامع: چون که صد آمد، نود هم نزد ماست!
همواره آنانکه با انحصارطلبی در بصیرت و تدبیر تمرکز بیشتر برای سرعت بخشی به امر توسعه بوده اند، موجب توقف در بن بست و اتلاف منابع ملی شده اند!
اولویت قائل شدن برای توسعه ی اقتصادی بر توسعه ی سیاسی و یا بالعکس از همین سنخ است! این حق به جانبان چون امر توسعه را در عمر کوتاه خود میخواهند، لذا برای پرهیز از کم شدن سرعت توسعه، همواره یا از این سوی بام افتاده اند یا از آنسوی... و راضی به توسعه ی متوازن نشده اند!
بدیهی است که توسعه ی متوازن از سرعت پیشرفت میکاهد! اما مزیت آن بر اولویت‌بندی یکی بر دیگری در این است که امر توسعه را مثل یک روح در کالبد ملی همخوان و نهادینه میکند تا ویژگیهای توسعه، شخصیت شهروندان مدنی شود!
حق به جانبان، در تمام امور زندگی مدنی، در حال و هوای رقابت برای زیرپاگذشتن دیگران، حوصله ی مدارا با عقب ماندگی تاریخی را ندارند!
و غافل از اینند که امر رقابت و سرعت در مدرنیته، وقتی همراه با بن بست ناشی از تمرکزگرایی ایشان بشود، شکاف بین جوامع پیشرفته و عقب مانده بیشتر، و سرعت عقب ماندگی با رشدی تصاعدی منفی بیشتر و بیشتر خواهد شد!
نمونه: 40 سال حال و روز ایران و ایرانیان پس از تحولات 57
در تمام این سالها با توقف توسعه سیاسی، تاکید بر توسعه ی اقتصادی بود. نتیجه این شد که با انحصارگرایی جاهلها و لمپنها و بیماران سنتی، اخلاقیات و امنیت روانی-اجتماعی منهدم و جامعه در فقر و فساد و نگرانی و ناامیدی از آینده، غوطه ور، و زیرساختهای ملی پیر و فرسوده شده است. با اینکه این تجربه میتواند به عنوان یک واکسن برای امنیت ملی مفید واقع شود. اما در فقدان تشکیلات مردمی همواره مردمی که در میان جمعاعت تک تک و انفردای زندگی میکنند، متعاقبا دچار آلزایمر تاریخی‌اند و تجربیات از این نسل به نسل بعدی منتقل نمیشود! چقدر باید بگذرد که جبران مافت گردد؟
به همین دلیل است که عبرت از تارخ ناممکن است و به قول شما:
آنکه ناموخت از گذشت روزگار
هیچ ناموزد ز هیچ آموزگار.
جای تاسف دارد که صاحبان قدرت بخوبی دریافته اند که باید میدان و تریبونهای سیاسی را در اختیار سیاستبازان عقب مانده بگذارند! تا پرچمداران با چاه نمایی بر سرنوشت ملتی سنتی تاثیر بگذارند و بر امواج احساسات ناسیونالیستی سوار شوند و به آنجا سوق دهند که عرب نی انداخت!
براستی، تاکنون تریبونی آزادمنش تر و مستقل تر از تریبون جناب اعتمادی نیافتم. امید که صاحبان تریبون آن را از ایشان نگیرند. خیام ابراهیمی