نمایش آلت موسیقی

اندر باب نمایش سهوی و یا عمدی آلات موسیقی در سیما، و اظهار مجری برنامه ی صبح بخیر ایران مبنی بر اینکه: نشان دادن ساز اشتباه من بود نه مدیریت سیما:

ظاهرا از دید اسلام که سردمداران نظام جمهوری اسلامی بدون رسالتی و به ناروا خود را متولی آن میدانند، موسیقی از جمله ابزاری است که اگر ضربآهنگ آن میزان و درست و تعالی بخش نباشد میتواند به عنوان ابزار لهو و لعب کارش به غنا بکشد و انسان را مست و از خود بیخود کرده و موجبات ضرر و زیان و تجاوز به حریم خود و جامعه را فراهم آورد؛ مثل چاقو و آتش که نباید در دسترس کودکان قرار گیرد؛ اما یک فرد بالغ و آگاه و عالم میتواند از آن در جهت مفید استفاده کند! لذا نمایش و میزان استفاده از آن باید محدود و در دسترس اهل فن بالغ باشد، نه عوام نابالغ. بنابراین اگر نمایش آن باعث تبلیغ و ترقیب عوامی که بر نفس خود تسلط نداشته و بر آهنگها و ضربآهنگ تعالی بخش آن علم ندارند بشود نتیجتا بی بندوباری و فساد در جامعه ترویج خواهد شد؛ پس از نمایش آن دز تلویزیون اجتناب می کنند. با این مقدمه وقتی موسیقی در قالب طبل و سنج حماسی در روزهای اول انقلاب 57 را با موزیک مجاز این روزها مقایسه میکنیم متوجه میشویم که تمام مقدرات این مملکت مستقیما وابسته به بلوغ مسئولین نظام ئ ضرورتها و مصلحتهای محدود آنها است؛ تا جائی که این روزها حتی ابتذال در کیفیت موسیقی، هنر حکومتی و کلا هر امری که باعث غفلت مردم از اراده ی ملی آنها بشود مانعی ندارد مگر آنکه بر خلاف مصالح نظام باشد. از آنجا که به نظر میرسد در دین اسلام حکم حلال و حرام موسیقی و هر حلال و حرام دیگری ( به علت میزان تاثیر آن بر خودآگاهی انسانها) ریشه در بلوغ انسان دارد، تا شخص از خود بیخود و مست نشود و موجبات فساد فردی و اجتماعی را فراهم نیاورد. لذا به نظر میرسد اختلاف نظر علما در این باره که هنوز برخیشان ملت را نابالغ میدانند باعث شده است که نمایش عمومی آن مجاز نباشد چون باعث رواج امری میگردد که عدم علم به آن باعث مستی و تجاوز به حریم دیگران و نهایتا باعث فساد انسان میگردد. اما نمایش و اجرا و نمایش محدود و کنترل شده ی آن در محافل خصوصی مانعی ندارد چون مخاطبین آن خاصند نه عوام. وای بر حال ملتی که در طی مراحل بلوغ مسئولین آن ملت چون موش آزمایشگاهی باید مورد سوء استفاده قرارگیرند و هزینه و تاوان بدهند. مشابه این موضوع در مورد اختلاف بر سر حلال بودن و یا حرام بودن شراب (خمر) نیز وجود دارد. چه آنکه برخی معتقدند شراب برای نابالغ (عوام) که بر خود تسلط ندارد و حد و میزان و ظرفیت وجودی خود را نمیداند حرام و برای فرد بالغ و عالمی که حد و میزان قابلیتهای وجودی خود را میداند حلال است. قابل توجه است که شراب تا مدتها پس از بعث پیامبر هنوز مورد اجتناب واقع نشده بود و از لفظ حرام هم در باره ی آن استفاده نشده است؛ این به آن معنا دانسته شده است که اجتناب و دوری از شراب وابسته به میزان بلوغ انسان دارد که بر آن مبنا باید فاصله ی خود را از آن با میزان متعادل مصرف از آن تنظیم کند.