پروانه‌هایِ فردا

پروانه‌هایِ فردا
========
درونِ قاب‌ها
تَـلَـنـبــــار
می‌لولــــند لاروها
در امنیتِ ردیفِ تابوت‌هایِ چوبی
از تخته‌پاره‌هایِ کشتیِ نــــوح.
هر شب
میــانِ پِـچ‌پِچه‌یِ پیله‌هــا
تار و پـــــودِ کَفَنی را رشته می‌کنند نـَــرم نـَــرم
به بزاقِ سردِ دهانی که تـــــار می‌تنید روزی گــــرم
به نیشِ نفرتی که برگ‌هایِ ســــبز را دِرو می‌کرد روزی به مِــهر
در آرزوهایِ رنگ‌رنگِ بالی ظـریــف
در خاطراتِ پروازی روحانی
و از روزنِ خالی از منقارِ کلاغی رَبّانی
که سَرَک می‌کشند دزدانه
در رؤیایِ پروانه‌گی...
وَ من
به انفجــــارِ سُرخِ چـنـد بُـــــغض می‌اندیشم
در چین و تابِ خمــــوشِ تن‌پوشِ ابریشمی
و به کِرم‌هایِ شادخواری می‌نگرم
که در نشخوارِ برگ‌هایِ سبزِ تاریخِ پیله‌وَران
شعر می‌سرایند چپ و راست
به راهِ ابریشمی
خِــــرچ خِـــــرچ
سپید و سیاه...
زنده‌به‌گورانی، که هر شب
دسته‌گلی از غزل‌هایِ برزخ می‌چینند و
هر سپیده‌دم
به مزارِ هم تقدیـــــم می‌کنند با عشق
به رثـــایی، به ثــنایی...
وَ تمــــــــامِ روز می‌خوابند
لابه‌لایِ شـــــاخ‌ســـارِ طوبایِ شبی دیگر
میانِ تدبیرِ زبانه‌هایِ امیدی دِگـر
دایره در دایره
در دورِ باطلِ هزار پیله‌ و پیله‌وَر
که ره به آسمانی نمی‌برد
مگر در طرحِ رنگ‌رنگِ پروانه‌ای
بر آبیِ ابریشمِ تن‌پــوشی
که بــــــالِ پرواز نمی‌شود، هرگز!
در قـابی ســـبز.
.....................
خیام ابراهیمی
4 خرداد 1394