آزادی

آزادی
****
اراده‌یِ شکفتن و جبر و اختیار
و قدرِ سنگ و دانه و حمار
تندیسِ داوود است و تناسلِ غبار
نخواندی چرا؟
"سهمِ کویر و دشت و جنگل
و صخره و چاله و ستیغ کـــــوه
زِ ابرهایِ آسمانی
یکی نیست!"
تو مردابی و
من نیمه تـَـر!
و یکی خشک و تشنه و ابتر...
که اراده‌یِ ابرها
مرا به دامنه‌هایِ سبز می‌خواند و
امتدادِ جویبارها
و من
در بیتی از شعورِ شعرِ کتابِ بی‌دل‌اَت
پای در زنجیرم
پشت میله‌هایِ پلک‌‌اَت،
مچاله و پیرم
در دلِ سیاه‌چاله‌یِ چشمت.
...
و "ما" تو را
یکی گـُــردانِ گـُـلِ کاغذی مانیم
و نمی‌بینی
که تفسیر گـُـل و باغِ گلوله‌ها
وَ لا یُکـّـلِـفُ الله نَـفسًا اِلّا وُسعَها*
در بهشتِ سپاهِ تندیس‌ها نمی‌گنجد؟!
و نمی‌پرسی
که هیچ گلِ زنبقی
میانِ دو لاله‌یِ زرد
چرا عروس نیست؟!
................................
خیام ابراهیمی
21 خرداد 93
پی نوشت:
* و نیست تکلیفی بر کسی، مگر به اندازه‌یِ وسعتِ وجودی‌اَش.
نقاشی آبرنگ از: خیام ابراهیمی (سال 71)