تقدیــر

تقدیــر*
========
تقدیرِ برگ‌ها
در وسعتِ شاخه‌ها می‌بالد و
بـــال‌بـــال می‌زند
در رؤیایِ آسمان‌ِ پروازی
که در خــــاکِ پائیز
هبـــــوط می‌کند!
بــال‌بــال می‌زند
وَ دَفن می‌شود
لابه‌لایِ خاکِ ریشه‌ها...
- بــا نسیمی
یـــــا بی‌نسیمی و بادی
که خبر از تغییرِ فـصــــل‌ها دهد
یا ندهد! -
...
از تغییرِ فصل و برگ و خــــاک
تنها
خُـنَـکــایِ سایه‌یِ امنی نصیبِ تقدیــرِ قلبم شد
تــا از آغوشِ فقیرم
در بال‌هایِ سبزِ تو درآمیزد و
به آسمان پَـر دهد:
"معجونِ باد و نور و آب و خاک و دانه را"
تا مـــهر و مـــاه
تا عشـــق و آه.
...
از تقدیرِ بـــرگ کمترم، اگــر
تنها "خـــــــــــــاک" شــوم
در امنیتِ جاودانه‌یِ گــوری
میــانِ خـاکسترِ ریشه‌هـــا
در چرخه‌یِ کرم و سیب.
...
با "تـــــو"، "مــــــــا" طعمِ سیب خواهیم شد
در حافظه‌یِ درختیِ تاریـــــخ
با همین بال‌هایِ شکسته‌‌بسته‌یِ تقــدیــر
فراتر از شاخسارِ من یــا تو؛
این هنرِ ماست:
ما با گورهایمان پرواز خواهیم کرد
یک بال تـــو
یک بال من!
...........................................
خیام ابراهیمی (12 بهمن 1393)
عکاس: خودم
عکس درخت: (پائیز 1393- از ایوانِ خانه)
عکس سایه بر زمین (آخر شهریور 92- کندوان آذربایجان)
*
(تقدیم به حضرتِ عشق ... بِه پَـــرِ پرواز و ذاتِ مهر...)