نیچه و انسان برتر

این روزها نیچه خدای خیلی ها شده است که به گفته ی خودش شاید آن انسانها در سال 2000 به بعد شجاعت خواندن کتابهایش را پیدا کرده اند! نمیدانم نیچه خود را سالم می پنداشت یا بیمار، اما در مجموع او اعتقادات متنوع ، گاه متناقض و پارادوکسیکالی را بیان داشته است که تاکید مکرر بر آنها گاه از او چهره ای دگم جلوه میدهد:
1- نیچه میگوید: در یک جامعه بیمار ، سالم‌ها بیمار محسوب می‌شوند.
2- پرسش من این است: وقتی من خودم را سالم می پندارم آیا جامعه ام بیمار است یا من؟!
3- نیچه همچنین گفت: مرد خواهان حقیقت است اما زن موجودی سطحی نگر است.
4- هر چند این باور ذاتا چیزی از شان انسانی زن نمی کاهد اما نیچه از سویی به دیالوگی به نام شلاق از سوی مرد با زن باور داشته است.
5- با این همه ندر عجبم چرا نیچه در جایی گفته: باید از دگم گرایی ها در اندیشه فلسفی دوری کرد!
6- بر این مبنا شاید بد نباشد بنا بر سفارش خود نیچه شیفتگان درگاهش از آدم ها و از جمله خودشان بت نسازند ( البته دور از جان نیچه)!
با اینهمه من با او موافقم که خواندن کتابهایش شجاعت میخواهد.