مسئله خیلی ساده است!
1- خانه اشغال شده و باید اول آن را پس گرفت!
2- آنان که امروز بر سر مبلمان دعوی میکنند، یا جزم اندیشند و مسخ در ایدئولوژی، و یا جاهلند! و یا مغرض. به باورم ایشان بدون ثبت شراکت خود در مالکیت این خانه، فردا نمیتوانند درخواست نقشی برای سرنوشت این خانه باشند! این شورا به معنای ثبت نام ایرانی بودن توسط ایرانیانی است که باید در باره ی نقشه ی راه بازپسگیری خانه تصمیم سازی کنند! نه تصمیم راجع به شکل و رنگ و شمایل مبلمان و یا توسعه ی آن در آینده! این کار امروز نیست!
بدیهی است که هر کس که دارای تابعیت ایران است، حق حضور در شورای دوران گذر دارد!
فوقش رای نمی آورد! این هموطنان از چه می‌ترسند؟ اگر همه شریکند، دیگر مانعی باقی نمیماند!
پیش از آزادیِ حضور تمام مردم برای در دست گرفتن سرنوشت، اولین گام مهم، روش رسیدن به بستر آزادی بر اساس یک فراخوان فراگیر توسط بخشی از برگزیدگان تمام اقشار مردم که دارای کاریزما هستند، است!
تمرکز بر شناخت راه مهم است، نه چهره‌ها و ایدئولوژیها. مگر اینکه به دلیل کاریزمای نامتعادل در شورا، به مکانیسم تصمیم سازی برای اتخاذ روش بازپسگیری خانه و استقرار اراده ملی، شک داشته باشند که چون ترکیب شورا منطقی نیست لذا ممکن است شریک روشهای غلط شوند!
به همین دلیل برای پیشگیری از این ترس نامتوازن بودن نیروها، تضمین مکانیسم تصمیم سازی با خوانش مرامنامه ای برای مشترکات، و امضاء آن مهم است! که به باورم کسی نمیتواند مخالف روح کلی آن باشد!
آیا یک جنایتکار شریک خاک مشترک هست یا نه؟
بنابراین به باورم حتی یک جنایتکار هم باید بتواند در نظام آینده حضور یابد!...البته پس از گام اول استقرار آزادی، پس از تصویب قانون اساسی... پس از تعیین قوای سه گانه... رفتار ایشان قابل پی گیری است!
چه نیازی است که از امروز راه بر ایشان بسته شود چون جنایتکارند!
مگر میتوان حق آب و خاک مشترک و تابعیت کسی را به دلیل رفتار بد و خوب و یا بر خلاف سلایق ما حذف کرد؟!
No comments:
Post a Comment