اپوزیسیون عقیم و بی‌معنا

چرا اپوزیسیون در ساحت سیاسی ایران بی معناست؟ و چه باید کرد؟
اولا که در پراکندگی مطالبات روبنایی و بنیادی مخالفین نظام کمتر تشکیلاتی بصورت علمی دارای عملکردی منطقی است. و دلیل عمده ی این نقیصه امر هم عدم امکان فعالیت سیاسی در داخل است. سازمانهای مردم نهاد بدون رابطه ای معنادار با سمپاتها و هواداران و اعتضاء خود تنها یک نامند و عینیتی جز شعارهای غیرپاسخگو ندارند. بنابراین کشور ما در چنین بلبشویی عملا فاقد اپوزیسیونی جدی و معنادار است. و نظام سلطه از همین آب گل آلود است که میتواند ماهی دلخواه خود را بگیرد.
بدیهی است که در چنین اتمسفری هیچ جناح و حزب و گروه و نحله ای نمیتواند دارای وحدت رویه باشد! بنابراین گردوخاگی ما آن را اپوزیسیون مینامیم، معلوم نیست که آیا توسط کدام قدرت پشت پرده سمت و سو می‌یابد! مصداق آن حضور فله‌ای گروههای صادراتی تحت عنوان اپوزیسیون است. پس از سال 88 تعداد این گروههای دو سه نفره که با توپ جمع کنهایشان از انگشتان یک دست تجاوز نمیکنند در خارج و داخل ایران فزونی گرفت. آنها ظاهرا با پشتیبانی از جناحهای مختلف مخالفین نظام، عملا به عنوان نفوذی، فضای سیاسی را بر اساس استراتژی و دستورالعملهای سویه دار نظام از داخل طبق ایده آل اتاقهای فکر هدایت میکنند. در سالهای اخیر مصادیق میدانی این نفوذیان را میتوان در طیف پادشاهیخواهان و سلطنت طلبان و چپها و راستها و حتی سکولاردموکراتها بوضوح مشاهده کرد!
یکی از راههای شناخت سره از ناسره، و اپوزیسیون واقعی، علی رغم شعارهای روبنایی، رویکرد مشابه بنیادی این گروههاست که عمدتا در راستای مشوش کردن فضا و گم کردن آدرس درست در راستای عدم شناخت موقعیت و نرسیدن به یک نقشه ی راه منطقی و درست و میدانی، گام بر میدارند.
لازمه ی شفافیت عملکرد سازمانهای اصیل در اپوزیسیون دو عنصر است:
1- فعالیت دموکراتیک
2- داشتن ساختار و اسکلت و هویت حرفه ای.
متاسفانه کمتر سازمان سیاسی در اپوزیسیون (به جز سازمان مجاهدین خلق) دارای سازوکاری منطقی و علمی است. و این سازمان هم دارای آن خصوصیت بنیادی (فعالیت دموکراتیک) نیست. یعنی تجسم دارد اما به هر دلیل (از جمله فعالیت در شرایط نابسامان) روح آن در مناسبات اجتماعی دموکراتیک و شفاف نیست.
اولین اصل چنین سازوکار سالمی، استقلال مؤسسیسن و شفافیت منابع مالی و مکانیزم تامین آن در هر سازمان است!
سپس سازمان باید دارای چند سند بنیادی و ماهوی مبتنی بر یک فلسفه حق مدارانه، باشد که تمام مؤسسین به آن پایبند باشند:
1- مرامنامه
2-اساسنامه
3-دستورالعمل
4-چارت سازمانی
5- شرح وظایف
6- آئین نامه های برگزاری جلسات در نظام تصمیم سازی و تصمیم گیری
7-روش کنترل کیفیت نرم افزاری و سخت افزاری و عملکرد اعضاء و گزارشات و تحلیلهای مبتنی بر بازخورد پندار گفتار و رفتار اعضاء و مخاطبین و واکنش کتبی نسبت به آنها در ساختاری که دارای کمیته های راستی آزمایی باشد.
8-سیستم مالی و اداری و مستند سازی و بایگانی
...
اینکه بر هر شخصیتی که به نظام حاکمه فحش دهد نام اپوزیسیون بگذاریم یک خطای معرفتی است. چون جدای از اینکه فحاشی به معنای مخالفت سیستماتیک و معنادار نیست، ضمنا معلوم نیست که فحاش مزدور اربابان داخلی و یا خارجی است!
به همین دلدیل در چنین شرایطی برای وحدت در هدف و استراتژی و تاکتیک و در فقدان فعالیتهای تشکیلاتی مردمی، در صورت نیاز به یک حرکت میهنی، تنها راه مشترک اپوزیسیون راستین، برگزیدن و تاکید بر یک حق مشترک بنیادی و درخواست استرداد آن بصورت فراگیر است که از سوی هیچ شهروندی قابل کتمان نباشد!
بدیهی است که چنین خواسته ای جز استرداد اراده ملی نیست که باید مبتنی بر ادبیات وحدتبخش(ایجابی-جذبی) و نه ادبیات تفرقه برانگیز سلبی-حذفی، در یک زمان و در یک مکان امن و با یک زبان حقوقی بیان شود و بر سر آن تا نتیجه پایداری شود.