گفتمان ملی یا میلی؟
گفتمان زائیده ی موقعیت است! گفتمان تحصصی بر سر پادشاهیخواهی و با جمهورخواهی نیازمند ایجاد یک بستر مشترک است! آنچه این بستر را فراهم می آورد خاک وطن است که در دست بخشی از شریکان خاک مشترک است.
گفتمان و ادبیاتِ ملی، در دوران پیشاآزادی، تنها باید بر اساس "حق آب و خاک" باشد و بس!
برای یک گفتمان ملی یک شرط بس است:
حق تابعیت ایران.
این مهم نیست که یک سکولار دموکرات و یا یک دیکتاتور در این گفتمان چه خواهد گفت!
این مهم این است که ابتدا به ساکن برای هر نوع تصمیم گیری، باید این بستر مشترک فراهم آید.
اما برای بسترسازی لازم است که:
ادبیات مؤسسین (علی رغم باورهای شخصی) عاری از ادبیات ایدئولوژیک باشد! در اپوزیسیون فعلی ما شاهد دو نوع ادبیات هستیم.
.
1) ادبیات "سلبی و حذفی" که با نفی و با بدگویی و فحش به باور دیگران سروکار دارد!
توجه بفرمائید در ادبیات بخشی از اپوزیسیون که یکی درمیان به دین و خرافات فحش میدهند! آیا اصولا ضرورتی دارد برای اثبات خویش به دیگر شهروندان ( گیریم بیمار و آلوده به خرافات) فحش داد و ایشان را نفی کرد؟
روح ادبیات سلبی و حذفی جنگ است نه صلح.
متاسفانه اثبات خود با نفی دیگری، بزرگترین ضعف ادبیات حاکم بر سکولاردموکراتها و جمهوریخواهان و پادشاهی‌خواهان و سایر مدعیان مبارزات ملی است! بنابراین بر تلاش مبارزین فعلی نمیتوان نام مبارزات ملی نهاد بلکه باید بگوئیم "مبارزات میلی".
.
2) ادبیات "ایجابی و جذبی" که باید بر مشترکات اشاره کند تا همه را جذب کند!
ادبیات ایجابی و جذبی اما تنها با حق تابعیت شهروندان سروکار دارد!
باید تمام شهروندان را دعوت کرد و بر سر اینکه چگونه باید این خانه ی تصرفی را به صاحبانش پس داد هم اندیشی کرد و تصمیم سازی کرد!
روح ادبیات ایجابی و جذبی، بر صلح است!
اگر صلح در ایران و جهان را میخواهیم برای تصمیم سازی برای "چه باید کرد" لازم است ابتدا بستری بسازیم تا همه امکان حضور داشته باشند!
پس از این مرحله است که هر ایرانی و هر گروه باید "آلترناتیوهای خود را رو کند و یا بر سر مکانیسم آلترناتیوسازی، بحث کند و راجع به آن بر اساس یک عزم اکثریتی تصمیمی ملی بگیرد.
به همین دلیل است که پیش از هر اجماعی، باید انقلابی در ادبیات اپوزیسیون صورت بگیرد.
No comments:
Post a Comment