سکولار دموکراسی علیه سکولار دموکراسی

نقض غرض
سکولار دموکراسی علیه سکولار دموکراسی.
آقای نوری علاء در ابتدای ویدئو: " نیروهای ایدئولوژیک و استبدادی با خودی و غیرخودی کردن مردم، بخش عمده ای از مردم ایران را به شهروند درجه 2 تقسیم خواهند کرد"
1) هشدار: متاسفانه این ویدئو در سایت #مهستان و یا سکولار دموکراتها منتشر نشده است! بلکه در پیج شخصی خانم قیاسوند منتشر شده است و از آنجا در سایر پیجها از جمله پیج آقای نوری علاء بازنشر شده است. چنین رویکردی بیانگر #کیش_شخصیت است که به این گروه آسیب خواهد زد!
2) مصداق: متاسفانه امشب خانم قیاسوند هم در سایت مهستان و هم پیج خودشان، بدون هیچگونه دلیلی امکان پیام گذاری را از بنده گرفته است! این به معنای عدم ظرفیت پذیرش نقدی است که تنها از ساختارهای ایدئولوژیک بر می آید نه سکولار دموکراسی راستین. این هم هشداری است برای سایر مدعیان سکولاردموکراسی.
چنین رویه ای نقض غرض پیام آقای نوری علاء است! سیستمی که دارار مکانیزم نقدپذیری نیست، سکولار دموکرات نیست!
...
سکولار دموکراسی علیه سکولار دموکراسی.
استراتژی اتحاد؟ و یا تفرقه و پراکندگی؟
وحدت گرد "حق مشترک"؟ یا "اندیشه‌ی نامشترک"؟
اردوگاه همه با هم یعنی یک ایران گرد حق مشترک کلی، علیه امرِ جزئی به نام اندیشه.
گام اول: اتحاد در گام اول برای بازپسگیری وطن و خانه ی غصب شده است نه تعیین آلترناتیوی که مبتنی بر اندیشه است.
اتحاد در دوران پیشاآزادی تنها باید حول حق باشد، نه ایدئولوژی و اندیشه.
براستی چه کسانی از تصمیم سازی صاحبان حق میترسند؟
آیا به جز آنان که یا موقعیت اولویت گام ا ول را بر گام دوم تشخیص نمیدهند؟ و یا دیکتاتورند؟ و یا گروگان و مامور و مزدور؟
کار ما قضاوت بر سر شخصیتها نمیتواند باشد!
باید با نگاهی فراشخصیتی تنها به شناخت موقعیت برای فهم نقشه ی راه نظر کرد.
بر این اساس وحدت بر مبنای حق شراکت در آب و خاک مشترک، در گام اول بسیار مهم است.
پس از این وحدت بنیادی است که میتوان سوراخ فتنه و توطئه را کور کرد و آنگاه به فراکسیونهای دارای اندیشه و ایدئولوژی (از قبیل سکولادر دموکراسی و یا سیوسیالیستی و یا پادشاهیخواهی و جمهوریخواهی و ...) هر یک آلترناتیو خود را روی پیشخوان بگذارند تا در یک روند دموکراتیک آلترناتیو و نقشه ی راه استقرار آن معین شود.
در غیر اینصورت بخشهای مختلف اپوزیسیون جز آتشبیاری برای آتش به اختیاران نظام سلطه ثمری نخواهند داشت. و این یعنی بازی در میدان دشمن. به همین دلیل است که 40 سال نظام سلطه به هزار واسطه، منابع مالی اپوزیسیونی را که به ادبیات سلبی-حذفی دچار و آلوده است را تقویت میکند. چنین ادبیاتی دلخواه نظام ایدئولوژیک سلطه است. او دشمن میخواهد اما اپوزیسیون باید بر حول عنصری که همه را متحد میخواهد عمل کند! اگر بر اندیشه تاکید کنیم مسلما در دوران پیشاآزادی، چنین وحدتی حاصل نخواهد شد( چرا که چنین ادبیاتی مختص به دوران پساآزادی و یا دورانی پس از وحدت همه با همه است) و این یعنی آب ریختن در آسیاب نظام سلطه. اما اگر به جای تاکید بر اندیشه، زمان و مکان را بشناسیم که اکنون در دوران پیشاآزادی هستیم راهی باقی نمیماند جز ادبیات ایجابی-جذبی... چنین ادبیاتی است که موجد وحدتی است که همه را حدل شعار استرداد اراده ملی-میهنی بر اساس حق مشترک آب و خاک در بر میگیرد. با چنین ادبیاتی است که شما میتوانید همه را در دامن یک امر بدیهی و غیرقابل کتمان گرد هم آورید تا به روش دموکراتیک به نقشه‌ی راه بر اساس آلترناتیوهای مختلف دست یابید. در چنین وضعیتی شما هر گونه فتنه را در دامن خود آورده و به روش دموکراتیک ملتزم کرده‌اید که در موقعیت دوم حالا همه باید ملتزم به گام دوم باشند. چون که صد آمد نود هم نزد ماست!
شعار روش تنش آفرین براندازی است.
شعار روش دوم: بازپسگیری اراده مردمی و ملی است.
روش اول در نبردی نابرابر و با جیب خالی و پز عالی، تنش آفرین است و این یعنی پیروزی جناحی که زر و زور دارد و تا دندان مسلح است! چنین جناحی برای آتشبیاران خود جبهه میخواهد! جبه ای که بازنده ی آن مردم و اپوزیسیون لاغر است.
روش دوم اما سنگر ساز نیست! پس میتواند پتانسیل و اراده مردمی را در فضایی امن به یک قدرت مؤثر تبدیل کند که بدون خونریزی پیروز میدان است. چون توانسته تهدید را به فرست تبدیل کند و برای خود اعتبار بخرد.
در امنیت چنین قدرتی است که اپوزیسیون سکولار دموکرات میتواند پیروز باشد! وگرنه بر اساس هیجان و جهل و یا توطئه ی گروگانهای نفوذی قربانی خواهد شد! چون بدون وحدت همواره شخصیتهایی پراکنده هستند که با تحمیل شعارهای غیراستراتژیک میتوانند آتشبیار آتش به اختیاران شوند و در جنگی نابرابر مردم و اپوزیسیون را سرکوب کنند!
https://www.facebook.com/sepid.ghiasvand/posts/2359304960759572

05:32