هوش اپوزیسیون و تظاهارات منجر به سرکوب

تا سیه روی شود هر که در او غش باشد!
چماق تظاهرات در تظاهرات بدون مجوز محکمتر است یا در تظاهرات با مجوز حضور مردمی؟
میان اینهمه تلاشهای تئوریک و کلامی که مردم از آن بیخبرند و کار خودشان را میکنند یک پرسش پیش می‌آید:
چرا اپوزیسیون دراین 40 سال در کنار تلاشهای تئوریک، یکبار در مصاف مؤثر میدانی، تهدید را به فرصت تبدیل نکرده و مخالفین نظام را به میادین امنی مثل همین راهپیمایی و یا نمازجمعه های برای مطالبات مسالمت آمیز (نه فحاشی و عملیات ری استارتی و آتشبیاری) نکشانده است؟ تا اکثریت را در کنار اقلیت نمایش دهد و راه ملت را برای تجربیات مشابه باز کند؟ و چرا به سفسطه ملت را به تحریم در خانه تشویق میکند تا نظام از حضور مردم سوء استفاده نکند؟ مگر قرار است مخالفین نظام میان صف حکومتیان بروند و شعار بلندگوها را تکرار کنند؟ مگر نمیتوانند به عنوان نشل جدید و مردمی که دعوت شده اند در صفی جداگانه حاضر شوند و شعار خود را بدهند؟ که مثلا: " #تجدید_رفراندوم_58 با نظارت ملی" ...
براستی چرا اپوزیسیون تنها کناری نشسته و تاریکیهای نظام را میشمارد و هی فحش میدهد؟
آیا فحش دادن و غر زدن هم شد مبارزه؟
انگار اپوزیسیون شده شوهر مردم طبق شرع حکومتی.
...باز هم گلی به جمال نظام که به زنان اجازه ی نافرمانی را داده است!
چطور بفرموده، نافرمانی مدنی (به عنوان یک عمل سلبی در محلی آدرس دار) که موجب پی گیری قانونی است ایرادی ندارد؟ اما فرمان مدنی در یک موقعیت عمومی که میتواند وزن اکثریت را در کنار اقلیت به نمایش بگذارد ایراد دارد؟
این چه هوش سرشاری است؟
آقا اجازه!
آزادی زن در نظامی که به عنوان مالک منابع مالی و امنیت اپوزیسیون صادراتی، به همراه لال مردگان اپوزیسیوین جعلی، ملت را مچل خود کرده‌اند!
نظام: برای راهپیمایی در راه بیعت با انقلاب ما، نیازی به اجازه از شوهر نیست!
غلط می‌کنه اجازه نده! اون مستخدم خودمونه!
اما برای حضور در راهپیمایی برای عدم بیعت باید اپوزیسیون اجازه دهد!
معلوم نیست این سیاهس لشکر اپوزیسیون، جز چاه‌نمایی و سوزاندن فرصت ملت، چه فایده‌ی دیگری برای خالی کردن باد ملت به نفع حکومت دارد که 40 سال است مدام حرف میزند و هنوز بازنشستش نکرده‌اند!
البته به یمن پول ملت در نایاک و بنیاد پهلوی (بنیاد امام علی) و فرشگرد و پادشاهیخواهان و شاهزاده رضاپهلوی و البته "جنبش ما هستیم"، نیروهای تازه نفس وارد میدان شده‌اند تا برای 40 سال آینده نفس گیری کنند که باز هی با خشم حرف بزنند و فحش بدهند و نقش فیلم مفرح سینمایی بازی کنند و با آدرس نادرست در میادین مین و تظاهرات بدون مجوز در کوچه پس کوچه های سرکوب، هی از ملت قربانی بگیرند و کار را به سرخوردگی منجر کنند و بواسطه دلالهای نظامی، خون اعتماد ملتی را بنوشند و بصورت زنجیره ای ماهواره هوا کنند!
لعنت به هر حماقت و خیانت آگاهانه!
براستی چرا بلد نیستند تهدید را به فرصت تبدیل کنند؟
چرا ملت را پاره پاره میخواهند؟ و در چنین روزی با شعارهای مستقل و در مسیری موازی ملت را به وزن کشی بین اقلیت و اکثریت فرا نمیخوانند؟ اما در کوچه پس کوچه یی که این وزن کشی مقدور نیست برای مطالبات روبنایی و نخود و لوبیایی فرامیخوانند؟
پا پوزش از لحنی که ناشی از حس ویرانی و تک افتادگی در داخل کشوری است که نفس کشیدنش هم شمارش میشود!
براستی درک این موقعیت نادر و ارزشمند، مگر چقدر هوش میخواهد؟
خیلی مایلم که استاد نوری علاء و یا شهرام همایون و یا شاهزاده و سایر انقلابیون به این پرسش پاسخ دهند که اگر به حقانیت راه خود و طرفداران انبوه خود مطمئنند، چرا ازین فرصتها بهره نمیبرند و تنها از موقعیتهایی که تنش آفرین است و آتشبیاری برای آتش به اختیاران است و نهایتا به سرکوب و ترس و سرخوردگی منجر میشود و به نفع نظام است، بهره میبرند و در فکر تولید شهامت معرفتبار (نه هیجانبار و سنگرساز) در یک میدان عملی نیستند؟
.
نکته اینجاست که این حضرات اپوزیسیون از تظاهرات مردم در کوچه پس کوچه هایی که برای راهپیمایی مجوز نمیدهند، حمایت میکنند! اما حتی به ذهنشان خطور نمیکند که میادینی که بالقوه در وقت و مکانی خاص دارای مجوز هستند و امکان وزن کشی بین اقلیت و اکثریت وجود دارد، دارای پتانسیلی هستند چند منظوره...نمیدانم یعنی ضربه ی چماق در جایی که مجوز ندارد نرمتر از جایی است که خود نظام از مردم دعوت میکنند بیایند و شعارهای خودشان را بدهند تا به گوش مسئولین برسد؟
از دید شما راز این قصه در چیست؟
هوشمندی؟ یا بی‌هوشی؟